ΤΑ ΚΟΥΛΟΥΚΙΑ...

Δυο κουλούκια, δηλαδή δυο μικρά σκυλάκια, εχάρισε κάποιος σε δυο συντέκνους που δεν εφημίζοντο για την εξυπνάδα τους.
Επειδή όμως ήτανε κοντά τα σπίτια τους, εδημιουργήθηκε πρόβλημα πως θελα ξεχωρίζει ο καθένας το δικό του.

- Εγώ Μανώλη, λέω να σαμώσουμε το ένα, κι έτσα να ξέρομε ίντα μας εγίνετε... είπε ο ένας.

- Μπράβο Βασίλη. Σωστή η σκέψη σου. Φέρε το ένα να του κόψουμε τ' αυτί...

Πήρανε το σκυλάκι, επήγε και το άλλο κοντά να δει ίντα θα κάνουνε του αδερφακιού του, εβάλανε το αυτί στο κουτσούρι, επήρε το μπαλτά ο Κωστής κι έκοψε λίγο αυτάκι.
Επόνεσε όμως το κουλούκι, και ανοίγοντας το στόμα του, δάγκασε κι έκοψε ένα κομμάτι από το αυτί του άλλου κουλουκιού.

- Πράμα δεν εσκοτώσαμε Βασίλη, είπε ο Μανώλης, εδά είναι πάλι τα ίδια. Φέρε να κόψουμε λίγη ουρά...

Εξαναβάλανε την ουρά στο κουτσούρι, ο Βασίλης αυτή τη φορά, έκοψε λίγη ουρά, και ξανά το σκυλάκι πονεμένο δάγκασε κι έκοψε ένα κομμάτι ουρά του άλλου σκυλιού.

- Εκαταστραφήκαμε, είπε πάλι ο Μανώλης. Πώς θα τα ξεχωρίζομε στο τέλος;

- Δεν πειράζει Μανώλη, είπε ο Βασίλης, πάρε εσύ το άσπρο, να πάρω εγώ το μαύρο!