ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΕΣ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ...

Ο Ιανουάριος, ο πρώτος μήνας της νέας ημερολογιακής χρονιάς, έχει τα τελευταία χρόνια, αποκτήσει μια ξεχωριστή σημασία για όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, εντός και εκτός Ελλάδας. Είναι ο μήνας των χειμωνιάτικων μετεγγραφών.

Οι διοικούντες τις ποδοσφαιρικές ομάδες, όπως όλοι ξέρουμε, κατόπιν «υποδείξεων» των προπονητών ή κάποτε και αυτοβούλως, προχωρούν σε διορθωτικές κινήσεις. Έτσι, προβαίνουν σε αποδεσμεύσεις (έτσι έχει επικρατήσει να λέγεται το «ξεσκαρτάρισμα») όσων παιχτών δεν προσέφεραν τ' αναμενόμενα και «παρασιτούν» σε βάρος του ταμείου της ομάδας.

Ταυτόχρονα, όμως, και για να μη φωνάζουν οι φίλαθλοι και οι οπαδοί του σωματείου για «αποδυνάμωση», η διοίκηση βάζει το χέρι στην τσέπη, άλλοτε βαθύτερα κι άλλοτε στα «ρηχά», για να ενισχύσει την ομάδα με παίχτες, που νομίζει ότι θα δώσουν λύσεις σε θέσεις στις οποίες «πονούσε» μέχρι τώρα κατά τη διάρκεια των αγώνων του πρωταθλήματος ή του κυπέλλου.
Στην προσπάθειά τους, όμως, αυτή, οι διοικούντες συναντούν στο δρόμο τους κάποιους μάνατζερς, οι οποίοι, μπασμένοι για τα καλά και από χρόνια στα «κόλπα» της αγοράς, προσπαθούν να λανσάρουν, να προωθήσουν, να «μοσκοπουλήσουν» στους εύπορους συνήθως πελάτες τους, τον τάδε και τον δείνα ποδοσφαιριστή.

«Περάστε, κόσμε, και ψωνίστε από εμάς: Έχουμε ταλαντούχο 20χρονο γκολτζή από τη Βόρεια Ελλάδα και με την ευκαιρία, δείτε και έναν Λατινοαμερικάνο πιτσιρικά, που βγάζει μάτια με τον τρόπο που μοιράζει παιχνίδι και οργανώνει τη μεσαία γραμμή!» και άλλα τέτοια συναφή γράφονται στα φαξ, που στέλνουν οι μάνατζερς στα γραφεία των προέδρων, που ψάχνουν ένα μετεγγραφικό «λαβράκι», για να σώσουν, αφενός, την ομάδα και, αφετέρου, τη θέση τους.

Μπορεί ο 20χρονος γκολτζής να δώσει λύσεις στο επιθετικό πρόβλημα της ομάδας μας όπως άλλοτε ο Φαν Μπάστεν. Ίσως και ο Λατινοαμερικάνος χαφ ν' αποδειχτεί, για το χατίρι μας, νέος Μαραντόνα ή Ροναλντίνιο. Συνήθως, όμως, επειδή στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες πρόεδροι μοιάζουν μακρινοί «συγγενείς» του Σκρουτζ ή επειδή, αντί να τους ιδούν ιδίοις όμμασι, ψάχνουν παίχτες σε κασέτες και dvd, γίνονται ευάλωτα θύματα τυχάρπαστων μάνατζερς, που ετοιμάζονται να τους πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»!

Έτσι, παρατηρούνται δύο φαινόμενα, τα οποία, όμως, δεν έχουν συνετίσει κανέναν, μέχρι σήμερα τουλάχιστον!

Τις περισσότερες φορές, λοιπόν, έρχονται, στην Ελλάδα, από ασήμαντες ομάδες γνωστών χωρών του εξωτερικού και υπερτιμολογημένοι (με μεγάλη χρηματική αξία χωρίς αντίστοιχο αγωνιστικό αντίκρισμα) άγνωστοι παντελώς παίχτες, που αποδεικνύεται, δυστυχώς για τις ελληνικές ομάδες, σύντομα ότι το μόνο που τους έφερε στη χώρα μας ήταν η προσοδοφόρα για τον μάνατζερ «μεσιτεία» και ο θαλπερός ήλιος στη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας ή τα «δέλεαρ» του μαγικού κόσμου της νύχτας, ενώ η ποδοσφαιρική τους αξία είναι μηδαμινή...

Κάποιες φορές, όμως, τις πιο λίγες, καταφτάνουν πάλι άσημοι ποδοσφαιριστές, αλλά με πολύ χαμηλό κόστος για τις ελληνικές ομάδες και στη συνέχεια αναφαίνονται «ασχημόπαπα, που έγιναν κύκνοι» και δίνουν, με τη σημαντική ποδοσφαιρική τους αξία, την ευκαιρία στην ομάδα, εάν τους αφήσουν τα αρπακτικά μάνατζερς, να τους μεταπουλήσει μελλοντικά και ν' αποκομίσει σημαντικά κέρδη!

Τα παραπάνω, λίγο έως πολύ, τα ξέρουμε όλοι. Ακόμη κι εγώ που δεν ενδιαφέρομαι περί τα της μπάλας. Τα διαβάζουμε ή τ' ακούμε καθημερινά σε αρκετές σελίδες σε όλες τις εφημερίδες.

Στο κείμενο μου αυτό θέλω να στηλιτεύσω το ρόλο των τυχάρπαστων μάνατζερς. Με τον τρόπο που, παγκοσμίως, «παζαρεύουν» τους εγνωσμένης ποδοσφαιρικής αξίας «πελάτες» τους στις διάφορες μικρομέγαλες ομάδες, βγάζοντάς τους, δηλαδή, σε «δημοπρασία», μπορεί να ανεβοκατεβάζουν την αξία τους σε χρήμα, αλλά έτσι συντελούν, εν γνώσει τους, ν' «απανθρωποιείται» ο άνθρωπος - παίχτης.

Μ' άλλα λόγια, ωθούν τον νεαρό ποδοσφαιριστή, από τα πρώτα βήματα της νιότης και της καριέρας του, να αποδίδει σημασία στην επαγγελματική του καριέρα και πώς να σωρεύει εφήμερα παινέματα και χρήμα μονάχα και ν' αδιαφορεί παντελώς για το «ευ αγωνίζεσθαι» και την ευγενή άμιλλα εντός αγωνιστικών χώρων και για την ψυχοπνευματική καλλιέργεια και τις ανθρώπινες σχέσεις του με τους άλλους γύρω του έξω από τα γήπεδα.

Κι όμως, ο κόσμος του ποδοσφαίρου (χωρίς φανατισμένους οπαδούς, παραδόπιστους διοικούντες, προκατειλημμένους διαιτητές και συμφεροντολόγους μάνατζερς, θα μπορούσε, έχοντας και ποδοσφαιριστές που θα αποφάσιζαν με αυτογνωσία και επίγνωση των πράξεών τους σε κάθε μετεγγραφική περίοδο) θα ήταν πολύ καλύτερος, θα 'χε μεγαλύτερη αξία απ' το σημερινό.

Εσείς, αλήθεια, ποδοσφαιρόφιλοι τι πιστεύετε;