RASPUTIN.....Από τα παλιά...

Ra...Ra...Rasputin...

Χρόνια πίσω...

1978,....1979,.... H Δική μου πρώτη Eφηβεία....

Με το παραπάνω τραγούδι στο μεσουράνημα του τότε, να με δονεί.

Με το τέλος της 6ης τάξης στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων και το πέρασμα στο διπλανό 2ο Γυμνάσιο.

Με τους δασκάλους, τον Σχετάκη, τον Αρχοντάκη με την άριστη φυσική κατάσταση που μαζί μας εκτελούσε τα παραγγέλματα του στην Σουηδική Γυμναστική, την καλύτερη άσκηση για παιδιά {πούντην τώρα, αλήθεια στα σχολεία;}, τον Αναστασάκη, (κομμουνιστή με αγώνες κι εξορίες, που δίδασκε μέχρι τα γεράματα για να πάρει σύνταξη, μα ΠΟΤΕ δεν μετάδωσε στα παιδιά αυτές τις ιδεολογικές μαλακίες που του κατάστρεψαν την ζωή), την Μάρθα, την Ειρήνη, την Στέλλα,την Φανή...

Τους καθηγητές, τον Μαραγκουδάκη, που έκανε Ιστορία κι έδινε την περίληψη του μαθήματος σε δικούς του στίχους, {υπόδειγμα εκπαιδευτικού, με σημαντικό παιδαγωγικό έργο, βραβευμένος απο την Ακαδημία Αθηνών}, την Συμεωνίδου που χαστούκιζε συχνά κι έγινα ο ήρωας του σχολείου όταν της άρπαξα το χέρι στον αέρα και της ανταπέδωσα μιά φορά (δυστυχώς για κείνη τα αντανακλαστικά μου ήταν πάντα τέλεια και δεν θα δεχόμουν ποτέ χαστούκι απο θηλυκό!), την "Μερόπη" κι άλλες μορφές.

Με την παραλλαγή του παραπάνω τραγουδιού που με επεφημούσε η εξέδρα, όποτε την ξεσήκωνα με τα καταπληκτικά μου καρφώματα στην ομάδα βόλεϋ του σχολείου:....σήμερα θα δείς....πως καρφώνει ο Κωστής...

Με τον μαλάκα μπασκετμπολίστα που νόμιζε πως θα τον σώσει το ύψος του (πριν τον διπλώσω στα δυό, πίσω απο την τσιμεντένια κερκίδα του γηπέδου).

Με την χαζούλα που προτιμούσε τον παραπάνω μαλάκα να της δίνει τα σάλια του, σήμερα κατεστραμένη κοπελομηχανή.

Με τις ταινίες καράτε στις απογευματινές προβολές και τους αγώνες "Κάτς" με τους Σταυρουλάκηδες και τον Τιμπέστια, πριν χτίσω κι εγώ σώμα.

Με τον ήχο απο το Kawasaki 900 του Κατσουλού, ονομαστού μπαρόβιου στις δόξες του τότε, σιχαμένο απόβλητο σήμερα που ζεί με μοναδική παρέα 5 βρωμόσκυλους.

Με τις γνήσιες τυρόπιτες του "Κλάρα" και τα μυρωδάτα κουλούρια του "Δούπη" που μούδινε κι αυτά που σπούσαν και δεν τα πουλούσε.

Με τον ρουφιάνο τον Ηρακλή που είχε όμως το καλύτερο σάμαλι στο δρόμο των σχολείων.
Με τον επίδοξο βιαστή των σχολείων, που κατάλαβε κι εξαφανίστηκε νωρίς, γιαυτό και ζεί ακόμη.

Με τα τεύχη του "Θαυμάσιο'' και του "Καζανόβα" αφημένα στα βαρέλια του "Hotel Kriti" που μάζευα κάθε Κυριακή απόγευμα.

Με τα απαγορευμένα στα σχολεία "Zakoula", "Terror", "Taratata", που έφερνα και διάβαζαν οι τολμηροί στα τελευταία θρανία.

Με τις πρώτες αισθησιακές ταινίες, όταν υπήρχαν νόμοι και δεν έμπαινε πραγματικά κανείς σε σινεμά αν ήταν κάτω των 18. {Αργότερα άφησα μουστάκι, για να μπορέσω να δώ την "Ιστορία της Ο" που ήθελα}.

Με τους γνήσιους ερασιτεχνικούς σταθμούς με τις λυχνίες, στα μεσαία κύματα, πριν μάθω τα πρώτα Ηλεκτρονικά να φτιάξω και τον δικό μου, που είχαμε περάσει πιά στα FM και οι παραπάνω θεωρούνταν ξεπερασμένοι, τα πρώτα "smartkit" φωτορυθμικά που αναβόσβηναν, πάντα φυσικά στους ρυθμούς του Rasputin:

http://www.youtube.com/watch?v=FzBfp0add98


Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, ή είμαι πολύ μεγάλος αλήθεια;


Εδώ θέλω τα σχόλια σας!