ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΟΡΙΣΤΕΙΤΕ...

Μιά φορά όταν δεν ήξερα αυτά που ξέρω τώρα, προσδοκούσα να διοριστώ σε μιά καλή θέση, να σιτίζομαι απο τον δημόσιο κορβανά κι εγώ, μιάς κι είχα προσόντα να συνεισφέρω κιόλας στην εύρυθμη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Δεν τα κατέφερα να διοριστώ ποτέ, τον λόγο θα σας τον αναφέρω στο τέλος αυτού του κειμένου.

Γιά όσους/ες ενδιαφέρεστε για μελλοντικό διορισμό, θα βρείτε διδακτική την ιστορία του φίλου μου του Νικολιού, που κατάφερε και διορίστηκε το '84 και σήμερα είναι συνταξιούχος και με καλή σύνταξη για το έργο που πρόσφερε.

Τον Νικολιό λοιπόν (που δεν είναι και το εξυπνότερο πλάσμα που υπάρχει) τον γνώρισα άνοιξη του '84, λίγο καιρό αφού είχε να μείνει στα Χανιά, αφού τον κάνανε κρατικό υπάλληλο.
Έπεσε πάνω μου στον δρόμο, αφού ήταν προσηλωμένος σε μιά σουπερ-μινοφορούσα κοπέλα που πήγαινε να αναλάβει εργασία σε κάποιο μπαρ, που μόλις με είχε προσπεράσει. Δεν τά έχασε, απλά με κοίταξε και είπε "τα θέλει έτσι που είναι ,ε;" κι αφού συμφώνησα μαζί του επιδοκιμαστικά, γνωριστήκαμε και τα λέμε πότε - πότε ακόμη και σήμερα.
Έτσι έμαθα και πως "βολεύτηκε" στον δημόσιο, με τον δικό του τρόπο:
Αφού αποφοίτησε από το Λυκειο και ξεμπέρδεψε με το στρατιωτικό του, ήταν καιρός να βρεί κι αυτός μιά δουλειά να ζήσει, σύμφωνα και με τις προτροπές των γονέων του. Με τα προσόντα που είχε, την λίγη ευφυϊα του και το καρδιακό πρόβλημα που πάντα είχε, μόνο στο δημόσιο θα κατάφερνε να φορτωθεί για πολύ καιρό, αφού τα αφεντικά που κατά καιρούς είχε, δεν τον φορτωνόταν για πολύ.

Πήγαν λοιπόν οικογενειακώς να βρούνε έναν απόστρατο στρατηγό της παλιάς χωροφυλακής, που καταγόταν απο κεί και περνούσε τα γηρατειά του στο χωριό τους και ήταν και κομματάρχης ενός βουλευτή που ακόμη υπάρχει εν ενεργεία.

Μα πήγαν εφοδιασμένοι: ο πατέρας του είχε κυνηγήσει έναν λαγό καλοθρεμμένο, που τον είχε κάνει στιφάδο η μάνα του, αντάμα με μιά καλή μαγεριά χόρτα του βουνού, σταμναγκάθι που είναι σπάνιο. Είχαν στείλει και το Νικολιό στον Ομαλό να φέρει μιά κανίστρα μουρνιδιά (ποτό απο μούρα, εξαιρετικό, που μόνο εκεί το παράγουν).

Αφού δοκίμασε ο λαίμαργος στρατηγός τα καλούδια που του πήγαν κι έμαθε τον λόγο που τον βρήκαν, τηλεφώνησε κάπου, κάποιου. Σε 5 μέρες ειδοποίησαν το Νικολιό να πάει να πιάσει δουλειά, που τον περίμεναν...


Η πρώτη του θέση ήταν φύλακας στο νομαρχιακό νοσοκομείο, κάθισε εκεί 3 χρόνια. Τότε ήταν που τον γνώρισα. Επειδή είχε και νυχτερινές βάρδιες και στο μεταξύ είχε ανακαλύψει τι απολαύσεις μπορούσαν να του προσφέρουν τα (αρκετά για τα δικά του δεδομένα) χρήματα που έπαιρνε, σε απογευματινές επισκέψεις στα μπορντέλα (πήγαινε Τετάρτες απογεύματα που ήταν τα μαγαζιά κλειστά, να μην τον βλέπουν πολλοί!), αποφάσισε να αναβαθμίσει την θέση του και τις αποδοχές του.

Με τον ίδιο δοκιμασμένο τρόπο όπως πρίν, μα τούτη τη φορά φίλεψε τον στρατηγό με μιά μεγάλη μυζήθρα και φίνο μέλι, δώρα απο την μαδάρα που νοίκιαζαν σε παραγωγούς. Ζήτησε να τον διορίσουν κλητήρα στην νομαρχία, στο κέντρο της πόλης και να δουλεύει μόνο πρωί.

"Κλητήρας, η καλύτερη δουλειά", μούλεγε τα επόμενα χρόνια, "ο νομάρχης φεύγει (πέρασαν αρκετοί απο τότε, και διορισμένοι κι εκλεγμένοι μετά) και του υπάλληλου του φωνάζουν άμα κάνει λάθη, εμένα δεν με αναζητούν και να λείπω 2 μέρες.."


Τέλος πάντων, δεν έβλαπτε κανέναν ο Νικολιός που σιτιζόταν παρασιτικά απο το δημόσιο, με βοηθούσε κιόλας όποτε ήθελα κάποιο χαρτί απο κεί, είχε και ανταγωνιστές που εποφθαλμιούσαν την θέση του, την χωρίς ευθύνες, με τα πολλά κατάφεραν να τον παραγκωνίσουν και να τον σπρώξουν σε πρόωρη σύνταξη στα 20 χρόνια υπηρεσίας, μα ο Νικολιός πέτυχε τον στόχο της ζωής του, να φορτώσει την ζωή του στο κράτος.

Και να τονώνει την αυτοπεποίθηση του στα μάτια των συγχωριανών του και στα δικά μου αρκετές φορές, κραδαίνοντας μπροστά μας ολόκληρο τον μισθό του, λίγο πρίν μας κεράσει πλουσιοπάροχα.....


Αν σας ενδιαφέρει μιά συναφή καριέρρα σπεύστε. Όσο για μένα δεν κατάφερα ποτέ να διοριστώ επειδή όποτε είχα στα χέρια μου έναν παχύ λαγό ή άλλο εκλεκτό έδεσμα δεν το χαράμιζα για κάποιον πολιτικάντη, μα το απολάμβανα εγώ συνοδεύοντας το με την μουρνιδιά που είναι πράγματι μοναδική!!