ΕΙΔΕΣ ΤΟ Κ...ΠΑΙΔΟ ΜΕ ΤΗΝ PORSCHE;

Για μια ακόμα φορά, η χώρα ολόκληρη συγκλονίζεται από ένα τροχαίο. Αυτή τη φορά, νεκροί είναι μια μάνα με το μωρό της, καθώς και άλλοι δύο...

Και τώρα η μισή Ελλάδα αναρωτιέται:

- Ποιος φταίει για το τροχαίο με την Porsche;

Γιατί έγινε αυτή η τραγωδία; Και θα αρχίσουν οι ειδικοί και οι «ειδικοί». Από το «οι Porsche είναι σκοτώστρες», μέχρι «φταίνε οι πλούσιοι». Και, τι έγινε αλήθεια, γιατί η Porsche μπήκε στο πάρκινγκ έχοντας χάσει ήδη τον έλεγχο; Λάστιχο με πολλά χιλιόμετρα; Αδιαθεσία του οδηγού; Προσπαθούσε να φωτογραφήσει το καντράν; Είχε πάει στην ευθεία της Θήβας να τελικιάσει; Απλά το «έχασε»; Μάλλον δεν θα το μάθουμε...

Σίγουρα, αν το αυτοκίνητο ήταν ένα οποιδήποτε άλλο μοντέλο, όμως «τσιπωμένο» από κάποιο βελτιωτικό οίκο, απόδοσης +500 ίππων, να μην έδινε κάποιος τόσο μεγάλη βαρύτητα, αφού εκτός τους γνώστες, λίγοι θα καταλάβαιναν για το τι ακριβώς κρύβεται κάτω από το αμάξωμα του και πως ελέγχεται ένα τέτοιο "εργαλείο" με το γκάζι στο πάτωμα, ή να γνωρίζουν πως στις τελικές που φτάνουν δεν ισχύουν τα crash tests των εταιριών, που γίνονται με 50 - 60 χλμ/ω.

Όμως λέγοντας «Porsche», πέρα του ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γρήγορο αυτοκίνητο, βγάζει και το πιπεράτο της είδησης. Που παρεπιτπόντως τέτοιου είδους αυτοκίνητα δεν προρίζονται για δώρα αποφοίτησης του 18άρη μπούλη του πλούσιου μπαμπά, ούτε ανταμοιβή για νη νεαρή πουτάνα που πλούτισε κρυφά από τις βίζιτες σε πλούσιους μπερμπάντηδες.

Επι της ουσία, δεν έχει σημασία αν ήταν Porsche ή ένα λαϊκότερο φτιαγμένο tourbo.

Όλοι αυτό συζητάνε και δηλώνουν σοκαρισμένοι. Δήθεν. Ναι, δήθεν σοκαρισμένοι.

Αφού ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που σήμερα «θρηνούν», αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το STOP, δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στο μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το πατήσουν λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει «δυο ποτηράκια», θα κάνουν σφήνες και χίλια δυο ακόμα. Και, όταν κάποιος τους ζητήσει το λόγο, θα πουλήσουν τσαμπουκά από πάνω. Ψέματα;

Σέ όλα τα Καθαροδευτεριάτικα τραπέζια άκουγε κανείς:

- Ειδες ρέ στο βίντεο πώς έτρεχε η Πόρσε;

Καί μετα τό τραπέζι οι περισσότεροι από αυτούς γυρνούνε οδηγώντας μεθυσμένοι στα σπιτια τους...
Γιατί οδηγούνε έχοντας χεσμένους τους γύρω τους και σα να μη τους ενδιαφέρει αν κάποιος/α τους περιμένει σπίτι; Τι φταίει;

Όλοι μας. Ο καθένας μας ξεχωριστά, που, έστω μια φορά θα πει «δε βαριέσαι». Που δεν παίρνει την οδήγηση στα σοβαρά. Που γράφει τον ΚΟΚ και τη λογική στα παλιά του τα παπούτσια, είτε οδηγεί νταλίκα ή λεωφορείο (ακόμα και σχολικά, ρε αθεόφοβοι) με φθαρμένα λάστιχα, είτε αυτοκίνητο όπως του γουστάρει, είτε μηχανάκι/μηχανή ξεφτιλίζοντας τον ΚΟΚ, είτε ποδήλατο κινούμενος όπως και όπου του καπνίσει (αλήθεια, για εσάς τα φανάρια δεν ισχύουν, ή είστε απέθαντοι;), είτε ακόμα και ως πεζός...

Αντί για ''θεματικές ενότητες'' και για ''έμφυλες ταυτότητες'' στα σχολεία,να καθιερωθούν μαθήματα οδηγικής συμπεριφοράς. Μόνο αν ενταχθεί η οδηγική παιδεία στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να ελπίζουμε να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα στο θέμα αυτό.

Όποιος/α νέος/α μαθαίνει οδήγηση και πριν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα, θα πρέπει να βλέπει δυο τρία ρεαλιστικά βιντεο πώς γίνεται ένας άνθρωπος αμέσως μετά από κάποιο σφοδρό τρακάρισμα (να χει διαμελιστεί η να ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος). Άλλο ένα βιντεο με τα ουρλιαχτά δύστυχων γονιών στο νοσοκομείο όταν μαθαίνουν για τα παιδιά τους και ένα ακόμη από την κηδεία. Να πηγαίνει με τον δάσκαλο του υποχρεωτικά μια βόλτα ως το ΚΑΤ να βλέπει ανθρώπους σε καροτσάκια ή με κομμένα μέλη, ανάπηρους σε μια αγωνιώδη και δαπανηρή προσπάθεια να επανέλθουν...να καταλαβαίνει...να σοκαριστεί, γιατί όχι; 

Να καταλάβει ο καθένας πόσο σημαντικός και πόσο ανεκτίμητος είναι, πόσο αναντικατάστατοι είμαστε γενικώς όλοι μας, για εκείνους τους ανθρώπους που μας περιμένουν στο σπίτι.

Αυτές είναι δυνατές εικόνες που δεν βγαίνουν ποτέ από το μυαλό εν αντιθέσει με ένα εκ του άμβωνος "κήρυγμα", όπως έσπευσαν αμέσως να κάνουν σαν έτοιμοι από καιρό πολλοί χρήστες του διαδικτύου...

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ...

Χρόνια της δεκαετίας του ΄70, τότε που υπήρχε πραγματική ανάπτυξη και οι οικοδομές αναγείρονταν σωρηδόν, δυο και τρεις ταυτόχρονα σχεδόν σε κάθε γειτονιά.

Στις νεοαναγειρόμενες που βρίσκονταν στα θεμέλια και τα καλούπια, δουλεύανε οι καλουπατζήδες, πλήθος διψήφιο στις μεγάλες οικοδομές, σκαρφαλωμένοι στις σκαλωσιές, μισόγυμνοι στις πλάτες και μαυρισμένοι όλοι κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.

Όταν έπιανε του κολατσιού η ώρα, καθίζανε αποκαμωμένοι να ξελαφάξουνε και να πάρουνε μια ανάσα, μερικές μπουκιές κι ένα τσιγάρο, αφού πιάνανε δουλειά από το χάραμα...

Τότε εύρισκε την κατάλληλη ώρα ο πούστης (gay σήμερα) της περιοχής να πάει τάχα στην λαική αγορά. Είχε φροντίσει να βάλει το κολλητό κοντό παντελονάκι του, επίτηδες κι επιμελώς πολύ ψηλά κομμένο να μισοδείχνει τα κωλομέρια του, έσπρωχνε το ελαφρύ μεταλλικό καροτσάκι για ψώνια, αφού τα νετελικάτα άτριχα χεράκια του δεν βαστούσανε να φέρουν πίσω στο σπίτι γεμάτες τσάντες με λαχανικά και φρούτα κι έσκυβε όσο μπορούσε μπροστά, περνώντας από την οικοδομή αργά και ράθυμα.

Να το δούνε όσο περισσότερη ώρα γινόταν οι μαζεμένοι εργάτες, που τον υποδέχονταν με κραυγές, νιαουρίσματα, πονηρά υπονοούμενα και αμέτρητες ζάρπες, πολύ δημοφιλές τότε μέσο αποδοκιμασίας. Ενίοτε έτρωγε και κάποια πέτρα ή μπουκάλι μπύρας ή ότι άλλο υπήρχε πρόχειρο, μα συνέχιζε να περνάει τακτικά, για μέρες κι εβδομάδες και να επιδεικνύει το μέρος που "η παρά φύσιν επαφή" θα ικανοποιούσε το πάθος του...

Τον μόνο σκοπό που είχε αφιερώσει την ζωή του, μετά την μοιραία για κείνον μέρα στο ίδιο του το σπίτι, ή σε κάποιο κολέγιο με εσώκλειστους, ή σε κάποια κατασκήνωση, ή σε ενοριακό κατηχητικό ή κάποιο δήθεν ευσεβές μοναστήρι, ή τυχόν σε πράσκαιρη φυλάκιση εν μέσω κίναιδων, ή όπου αλλού τέλος πάντων τον στριχώξανε και τον ξεκωλιάσανε σαν αδύναμο χαρακτήρα κάποιοι κυριαρχικοί διεστραμμένοι πρωτύτερα, αφήνοντας του ισόβια το κουσούρι...

Το ίδιο κουσούρι που έτρωγε και τον έτερο πούστη της σημερινής ιστορίας, αυτόν που είχε την ατυχία να μένει σε άλλη γειτονιά πιο απόκεντρη, σπαρμένη με μηχανουργεία, συνεργεία αυτοκινήτων, σιδεράδικα και λοιπά παρόμοια αντρίκια εργαστήρια μόχθου, που τότε δουλεύανε στο φούλ και με υπερπλήρη προσωπικό, αφού κανείς δεν έμενε άνεργος άσχετα αν ήξερε ή όχι "γράμματα", διέθετε η δεν διέθετε πτυχία...

Αυτός επίσης τραβούσε καθημερινά το δικό του παρόμοιο πανηγύρι με τα πειράγματα από τα τραχιά αρσενικά, μα μια ορισμένη μέρα είχε την τιμητική του:

- Τι μέρα είναι σήμερο, μωρή πουστάρα;

- Παρασκευή, απαντούσε αυτός κάθε φορά με το ανάλογο νάζι, ξέροντας πολύ καλά την κατάληξη

- Ο μπούτσος μου στον κώλο σου θα κάνει επισκευή!

Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν κανείς τους την συγκεκριμένη μέρα, αφού μπορεί να περιγελούσαν και να μασκάρευγαν τους πούστηδες όποτε τους έβλεπαν, μα αρκετές φορές σα νύχτωνε κάποιοι, οι πιο διεστραμμένοι, πιο αποκτηνωμένοι, πιο περίεργοι, πιο ανώμαλοι, πιο καυλωμένοι ή όλα μαζί, πήγαιναν στα ύποτπα ραντεβού που στήνονταν όταν σουρούπωνε έξω από τους δημοτικούς καμπινέδες της αγοράς.

Στην ύποπτη αντροπαρέα προστίθενταν καμιά φορά και κάποιοι μοναχικοί στρατιώτες ή ξεπεσμένοι μπατηροτουρίστες, αργότερα και οι πρώτοι Αλβανοί όταν καταφτάνανε ξυπόλυτοι και κατάκλυζαν τις πλατείες, οπότε μεταφέρθηκε και το στέκι της κίναιδης ακολασίας σε άλλους πιο βολικούς δημοτικούς καμπινέδες, σε άλλη πλατεία

Όπου ετερόκλητα ζευγαράκια από άντρες μόνο εύρισκαν βρώμικη ικανοποίηση στα όρθια, για λίγα λεπτά της ώρας ή καμιά φορά και για λίγα χρήματα από τη μεριά των πούστηδων. Οι οποίοι την έστηναν απέξω από νωρίς, τριγυρίζοντας ύποπτα για ώρες πολλές και λοξοκοιτώντας ποιός άραγε καλοσκαρωμένος άντρας θα κατέβαινε, να τον πλησιάσουν σιγά - σιγά, να προσπαθήσουν να ρίξουν μια ματιά στην φτόνη του κι αν τους επαρκούσε το μέγεθος να κάνουν παιχνίδι, να απευθύνουν την τολμηρή πρόταση που αν είχε την επιθυμητή ανταπόκριση, θα έβγαινε μια ακόμη νύχτα με παρέα, θα έφευγε για λίγο η φαγούρα που ένοιωθε ο τρυπημένος κώλος τους...

Τους τακτοποιούσαν τους πούστηδες της εποχής συχνά και τακτικά όταν ήταν στα νιάτα τους και ωραίοι, μα τα χρόνια περνούσαν για όλους, οι οικοδόμοι και οι τεχνίτες παντρεύονταν, έκαναν οικογένειες με παιδιά και ξέχασαν τους πρώην περιστασικούς συντρόφους. Που γερασμένοι και ασχημισμένοι, όλο και πιο σπάνια εύρισκαν εραστές, συνήθως αλλοδαπά νεαρά ψωλάρια που έδερναν και σκότωναν καμιά φορά, όλα για λίγο βρώμικο χρήμα παραπάνω στην ανώμαλη συναλλαγή...

Μην βλέπετε κάποιες επώνυμες αποτριχωμένες κωλότρυπες με τόλμη, θράσος και πολλά λεφτά, που ίσως προχωρήδουν σε "γάμο" με τους εκλεκτούς τους, οι πολλοί ανώνυμοι πούστηδες της ανωνυμίας μάταια θα περιμένουν την  πρόταση γάμου του γαμιά. Κι αν είχαν προχωρήσει ακόμη περισσότερο, σαν τραβεστί να φέρονται και να ντύνονται γυναικεία, θα είχανε τραβήξει πολλά περισσότερα...

Άτυχοι κωλότρυπες, θύματα κάποιων περιστάσεων, της ζωής ή του δικού τους πάθους, που τους μένει μόνο μια μόνιμη ακράτεια φυσικό επακόλουθο στα πεπραγμένα τους, στα γεράματα να συντροφεύει κάποιες ίσως αναμνήσεις, όντας κυριολεκτικά σκατόγεροι μόνοι κι έρημοι, η φυσική κατάληξη του φτωχού πούστη...

Σιχαμένο ανάγνωσμα, όπως στην σκληρή πραγματικότητα είναι κατά βάθος και όλη η ζωή ενός οποιουδήποτε πούστη.

Με πέρα για πέρα αληθινές δυο μικρές ιστορίες που έβλεπα να διαδραματίζονται στα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια.

Με πλησιάσανε κάποτε σε διαφορετικές εποχές και οι δυο πούστηδες σαν άντρα πια, για να γίνω μέρος κι εγώ κάποιας ιστορίας, μα έχοντας άλλες ερωτικές επιθυμίες και ίσως διαστροφές, τελείως διαφορετικές από τις δικές τους, χωρίσαμε ευγενικά και παρέμεινα θεατής στο δράμα τους...

Αφιερωμένο στην προσεχή εβδομάδα των "πάσης φύσης ανωμαλιών και σεξουαλικών ταυτοτήτων" που ετοιμάζει το υπουργείο παιδείας...