Με την έναρξη άλλης μιας σχολικής χρονιάς, κάποιες σκέψεις που τέτοιες μέρες έρχονται στο νου εδώ και πολλά ενήλικα μου χρόνια.
Στα θρανία ξανά, με τα ίδια ζητούμενα για όλες τις γενιές που πέρασαν από αυτά.
Με ελπίδες, όνειρα, στόχους. Αλλά και με προβλήματα και ανοικτά "μέτωπα" στον τομέα Παιδεία ουκ ολίγα.
Με δεσμεύεις κυβερνώντων για ένα καλύτερο "εκπαιδευτικό αύριο", αλλά και αλλαγές "δίχως τέλος" στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Εδώ και χρόνια όλο και λιγότερα γράμματα και πράματα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία. Έτσι δεν είναι;
Πηγαίνοντας οι μαθητές αγουροξυπνημένοι κάθε πρωί στα σχολεία κάτι προσδοκούν, κάτι ελπίζουν να ζήσουν κι αυτή τη χρονιά. Oχι τόσα πολλά όμως. Oχι τόσα όσα θα μπορούσε να τους δώσει ο δάσκαλος, η τάξη τους, οι συμμαθητές τους.
Όλο και κάτι μαθαίνουν ανάμεσα στις ώρες των πάντα γεμάτων φροντιστηρίων, τα πρωινά στα σχολεία όταν μένει χρόνος από τις συντεχνιακές απεργίες της στρατιάς των εκπαιδευτικών και τις υποκινούμενες μαθητικές καταλήψεις. Η πρώτη 24ωρη απεργία έχει ήδη εξαγγελθεί με τις συνήθεις φανφάρες, όλες στο όνομα και για λογαριασμό της ταλαιπωρημένης "Παιδείας"...
Με καθηγητές που (όχι όλοι, κάποιοι μεμονωμένοι προσφέρουν στην παιδεία, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι με τους περισσότερους να κάνουν αγγαρεία) βαριούνται, τρώγονται μεταξύ τους στο γραφείο καθηγητών, οι παλαιότεροι κουρασμένοι σπρώχνουν τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη...
Αρκούμενοι να συζητούν για την νεώτερη εγκύκλιο, τον κανονισμό που έτσι προέκυψε σε κάποιον εγκέφαλο του υπουργείου, το επίδομα που κέρδισαν ή έχασαν φέτος, το πότε και πού θα πάνε την επόμενη εκδρομή, το τί τιμωρίες - αποβολές θα μοιράσουν αντί για το πώς θα ανοίξουν διάπλατα τα μυαλά των παιδιών στον αληθινό κόσμο που θα ζήσουν.
Που καιρός κι έμπνευση για εφαρμόσιμη, πρακτική γνώση, κάτι που κάνει όλη την διαφορά στην παραγωγή και στον τρόπο ζωής μετά, τα χρόνια που ακολουθούν το σχολικό απολυτήριο και το όποιο κατοπινό εξειδικευμένο πτυχίο.
Και ούτε κάν ποτέ θα αναρωτηθεί κανείς, για ποιό λόγο γιατί ένα πανέξυπνο 6χρονο παιδάκι που πάει σχολείο κατάντησε σε λίγα χρόνια παπαγαλάκι. Ούτε βέβαια θα περάσει απ' το μυαλό ότι στις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουν τα μικρά παιδιά συχνότατα απαιτούνται προηγμένες γνώσεις φυσικής και μαθηματικών (πχ αφού 1+ 1= 2, γιατί ένα κύμα κι άλλο ένα κύμα δεν κάνει 2 κύματα); Τέτοιες ερωτήσεις πολλοί ακάτεχοι "εκπαιδευτικοί" τις προσπερνάνε ως τάχα άτοπες ή άστοχες, το παιδάκι ντρέπεται και δεν ξαναρωτάει. Σχεδόν μονόδρομος μετά η παπαγαλία...
Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν.
Μην περιμένουμε βέβαια να μαθαίνουν τα πάντα στο σχολείο. Εκτός από το σχολείο υπάρχουν και οι γονείς για να εξηγούν και να αναλύουν. Το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει περισσότερο από όλα τα παιδιά.
Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η οικογένεια και ο τρόπος που περνάει τα διαφορά μηνύματα στα παιδιά της.
Αυτή διαιωνίζει τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας μας.
Αυτή είναι που βάζει σωστά θεμέλια και μαθαίνει τρόπους στα παιδιά,για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.Στο σχολείο απλά μαθαίνουν πράγματα που δεν διδάσκονται στο σπίτι: μαθηματικά, φυσική, πληροφορική, χημεία, κ.λ.π.
Οι γονείς ας μην κρέμονται στο σχολείο και ας κάνουν κάτι κι αυτοί...
Επιπλέον οι γονείς γνωρίζουνε ότι τα "ήσυχα και υπάκουα" παιδιά του σπιτιού πολλές φορές δείχνουν άλλον εαυτό στο σχολείο;
Να μιλήσουμε για τον "ξερόλα" γονιό που κάνει πολλές φορές με υφάκι και συστάσεις πως να γίνεται το μάθημα;
Να μιλήσουμε για τον γονιό που δεν έρχεται στο σχολείο προκειμένου να σχηματίσει εικόνα για το παιδί του, αλλά για να ασκήσει πιέσεις ώστε να ανεβούν οι βαθμοί στο 4μηνο; Κι άλλα τέτοια που όλοι ξέρουν...
Η κατάσταση είναι κακή, τα λεφτά λίγα, ας δούμε τι απλά βηματάκια μπορούνε να γίνουν να αρχίσουν να αλλάζουν πράγματα.
Με μια αμυδρή ελπίδα πως κάποια πράγματα και καταστάσεις θα αλλάξουν προς το καλύτερο τούτη τη σχολική χρονιά!
Στα θρανία ξανά, με τα ίδια ζητούμενα για όλες τις γενιές που πέρασαν από αυτά.
Με ελπίδες, όνειρα, στόχους. Αλλά και με προβλήματα και ανοικτά "μέτωπα" στον τομέα Παιδεία ουκ ολίγα.
Με δεσμεύεις κυβερνώντων για ένα καλύτερο "εκπαιδευτικό αύριο", αλλά και αλλαγές "δίχως τέλος" στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Εδώ και χρόνια όλο και λιγότερα γράμματα και πράματα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία. Έτσι δεν είναι;
Πηγαίνοντας οι μαθητές αγουροξυπνημένοι κάθε πρωί στα σχολεία κάτι προσδοκούν, κάτι ελπίζουν να ζήσουν κι αυτή τη χρονιά. Oχι τόσα πολλά όμως. Oχι τόσα όσα θα μπορούσε να τους δώσει ο δάσκαλος, η τάξη τους, οι συμμαθητές τους.
Όλο και κάτι μαθαίνουν ανάμεσα στις ώρες των πάντα γεμάτων φροντιστηρίων, τα πρωινά στα σχολεία όταν μένει χρόνος από τις συντεχνιακές απεργίες της στρατιάς των εκπαιδευτικών και τις υποκινούμενες μαθητικές καταλήψεις. Η πρώτη 24ωρη απεργία έχει ήδη εξαγγελθεί με τις συνήθεις φανφάρες, όλες στο όνομα και για λογαριασμό της ταλαιπωρημένης "Παιδείας"...
Με καθηγητές που (όχι όλοι, κάποιοι μεμονωμένοι προσφέρουν στην παιδεία, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι με τους περισσότερους να κάνουν αγγαρεία) βαριούνται, τρώγονται μεταξύ τους στο γραφείο καθηγητών, οι παλαιότεροι κουρασμένοι σπρώχνουν τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη...
Αρκούμενοι να συζητούν για την νεώτερη εγκύκλιο, τον κανονισμό που έτσι προέκυψε σε κάποιον εγκέφαλο του υπουργείου, το επίδομα που κέρδισαν ή έχασαν φέτος, το πότε και πού θα πάνε την επόμενη εκδρομή, το τί τιμωρίες - αποβολές θα μοιράσουν αντί για το πώς θα ανοίξουν διάπλατα τα μυαλά των παιδιών στον αληθινό κόσμο που θα ζήσουν.
Που καιρός κι έμπνευση για εφαρμόσιμη, πρακτική γνώση, κάτι που κάνει όλη την διαφορά στην παραγωγή και στον τρόπο ζωής μετά, τα χρόνια που ακολουθούν το σχολικό απολυτήριο και το όποιο κατοπινό εξειδικευμένο πτυχίο.
Και ούτε κάν ποτέ θα αναρωτηθεί κανείς, για ποιό λόγο γιατί ένα πανέξυπνο 6χρονο παιδάκι που πάει σχολείο κατάντησε σε λίγα χρόνια παπαγαλάκι. Ούτε βέβαια θα περάσει απ' το μυαλό ότι στις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουν τα μικρά παιδιά συχνότατα απαιτούνται προηγμένες γνώσεις φυσικής και μαθηματικών (πχ αφού 1+ 1= 2, γιατί ένα κύμα κι άλλο ένα κύμα δεν κάνει 2 κύματα); Τέτοιες ερωτήσεις πολλοί ακάτεχοι "εκπαιδευτικοί" τις προσπερνάνε ως τάχα άτοπες ή άστοχες, το παιδάκι ντρέπεται και δεν ξαναρωτάει. Σχεδόν μονόδρομος μετά η παπαγαλία...
Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν.
Μην περιμένουμε βέβαια να μαθαίνουν τα πάντα στο σχολείο. Εκτός από το σχολείο υπάρχουν και οι γονείς για να εξηγούν και να αναλύουν. Το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει περισσότερο από όλα τα παιδιά.
Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η οικογένεια και ο τρόπος που περνάει τα διαφορά μηνύματα στα παιδιά της.
Αυτή διαιωνίζει τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας μας.
Αυτή είναι που βάζει σωστά θεμέλια και μαθαίνει τρόπους στα παιδιά,για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.Στο σχολείο απλά μαθαίνουν πράγματα που δεν διδάσκονται στο σπίτι: μαθηματικά, φυσική, πληροφορική, χημεία, κ.λ.π.
Οι γονείς ας μην κρέμονται στο σχολείο και ας κάνουν κάτι κι αυτοί...
Επιπλέον οι γονείς γνωρίζουνε ότι τα "ήσυχα και υπάκουα" παιδιά του σπιτιού πολλές φορές δείχνουν άλλον εαυτό στο σχολείο;
Να μιλήσουμε για τον "ξερόλα" γονιό που κάνει πολλές φορές με υφάκι και συστάσεις πως να γίνεται το μάθημα;
Να μιλήσουμε για τον γονιό που δεν έρχεται στο σχολείο προκειμένου να σχηματίσει εικόνα για το παιδί του, αλλά για να ασκήσει πιέσεις ώστε να ανεβούν οι βαθμοί στο 4μηνο; Κι άλλα τέτοια που όλοι ξέρουν...
Η κατάσταση είναι κακή, τα λεφτά λίγα, ας δούμε τι απλά βηματάκια μπορούνε να γίνουν να αρχίσουν να αλλάζουν πράγματα.
Με μια αμυδρή ελπίδα πως κάποια πράγματα και καταστάσεις θα αλλάξουν προς το καλύτερο τούτη τη σχολική χρονιά!
