Σήμερα οι Πανελλαδικές εξετάσεις θα τελειώσουν.
Το τέλος της εφηβείας της Ελληνικής νεολαίας στύβεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σε αυτό που ονομάζουμε Πανελλαδικές εξετάσεις, να διαβάζει εντατικά τα ίδια και τα ίδια αποξηραμένα βιβλία, μην τυχόν και ξεφύγει το "SOS" θέμα και διαψεύσει τις στατιστικές του κάθε φροντιστηρίου, να πάνε χαμένα τα λεφτά που σκάει ο πατέρας/μάνα μηνιαίως στη παραπαιδεία, που μόνο στην χώρα μας ανθεί...
Θα ακολουθήσουν και πάλι χαρές για την "επιτυχία" και λύπες για την 'αποτυχία" των φετινών εξεταζόμενων.
Όμως η πραγματικότητα είναι εξίσου σκληρή για νικητές και ηττημένους αυτών των εξετάσεων. Δεν έχει πια σημασία τι σπουδάζει κάποιος/α, ή τι δεν σπουδάζει. Σημασία έχει η εξεύρεση μιας δουλειάς που να του προσπορίζει τα προς το ζην.
Κι αν του αρέσει κιόλας και την κάνει με κέφι, ακόμη καλύτερα...
Δυστυχώς για αρκετές δεκαετίες τώρα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα πριμοδοτούσε την είσοδο σε μια τριτοβάθμια σχολή ενώ ουσιαστικά θεωρούσε αποπαίδι της παιδείας την Τεχνική Εκπ/ση. Αντίθετα στις βόρειες χώρες η εξισορρόπηση των δυο τάσεων (τεχνική - θεωρητική) εκπ/σης αποβαίνει σωτήρια σε περιόδους κρίσης. Και όχι μόνο.
Μεταπολεμικά όνειρο του κάθε Έλληνα γονιού ήταν το όποιο πτυχίο: μάλιστα με προτίμηση ένα "χαρτί" που να οδηγεί στο δημόσιο, στις υπηρεσίες. Κάτι βέβαια που συνετέλεσε στην εγκατάλειψη της υπαίθρου και στην περιφρόνηση της χειρωνακτικής εργασίας.Το όνειρο του πτυχίου επισφράγισε τη νοοτροπία που περιφρόνησε τις χειρωνακτικές δουλειές σε αυτόν τον τόπο.
Η οικονομική κρίση που περνάμε δεν είναι άσχετη με αυτό το μοντέλο παραγωγής.
Στην Ελλάδα για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, οι εργοδότες αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη δυσκολία στην κάλυψη θέσεων "Επαγγελματιών Πωλητών", με δεύτερη σε δυσκολία κάλυψης ειδικότητα αυτή των "Υψηλόβαθμων Στελεχών", η οποία ανέβηκε δύο θέσεις στην κατάταξη από πέρυσι. Την τρίτη θέση εφέτος κατέχουν οι "Τεχνικοί", οι οποίοι πέρυσι είχαν καταλάβει τη δεύτερη θέση.
Περισσότεροι από ένας στους δύο (54%) Έλληνες εργοδότες εκτιμούν ότι οι θέσεις απασχόλησης, που παραμένουν κενές, λόγω δυσκολίας εύρεσης κατάλληλων εργαζομένων, έχουν από μέτρια έως υψηλή επίπτωση στην ικανότητα της επιχείρησης να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πελατών της...
Οι κυριότεροι τομείς, που επηρεάζονται αρνητικά από την "έλλειψη ταλέντου", σύμφωνα με τους Έλληνες εργοδότες, είναι η ικανότητα εξυπηρέτησης πελατών (48%), η ανταγωνιστικότητα/παραγωγικότητα (42%) και η ικανότητα για δημιουργικότητα και καινοτομία (30%). Διδάσκονται πουθενά αυτά;
Στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης με τις θέσεις, που οι εργοδότες δυσκολεύονται περισσότερο να καλύψουν, βλέπουμε φέτος τις ίδιες ακριβώς ειδικότητες με το 2012: Τους εξειδικευμένους τεχνίτες, τους μηχανικούς και τους επαγγελματίες πωλητές. Δεν υπάρχει κανένα παράδοξο: απλώς πιστοποιείται ο παλαιός αφορισμός της "αποσύνδεσης της εκπαίδευσης από την αγορά εργασίας"...
Γεμίσαμε πτυχιούχους, πολλούς κι αριστούχους σε θεωρίες, αλλά ανίκανους να μιλήσουν ή να πουλήσουν κάτι σε άλλους, να φτιάξουν μια απλή πρίζα, να σφίξουν με μια πένσα, να λιμάρουν/κόψουν ίσια ένα κομμάτι ξύλο ή μέταλλο, ή να χειριστούν μια απλή εργαλειομηχανή με ασφάλεια, κ.ά. απλά χειρονακτικά, χώρια οι γεωπόνοι που δεν έχουν πάει ποτέ σε χωράφι και οι διορισμένοι καθηγητές που φοβούνται να μπούνε σε μια τάξη με παιδιά γυμνασίου/λυκείου!
Είναι που έμαθαν πράγματα θεωρητικά κάτι που μάλλον δεν χρειάζεται η κοινωνία μας, αν κρίνουμε από την επαγγελαμτική τους πορεία μετά τις σπουδές. Πόσα υπάρχοντα σήμερα τμήματα ή σχολές ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας; Πόσες σχολές ή τμήματα ιδρύθηκαν αποκλειστικά και μόνο με κομματικά κριτήρια;
Υπάρχουν βέβαια και ένα σωρό ταχύρρυθμα σεμινάρια και οι διάφορες μετεκπαιδεύσεις σε άλλα πιο προσγειωμένα αντικείμενα, αλλά πόσοι έχουν τη διάθεση να πάνε σ' αυτά; Συνήθως αναγκαστικά μετά από παρατεταμένη ανεργία...
Δεν είναι άραγε το κράτος (και τα κόμματα που βάζουν στις θέσεις αυτούς που το διευθύνουν) ο πρώτος και μεγαλύτερος, παραγωγός νοοτροπιών και αξιών;
Δεν είναι αυτό που ρυθμίζει το περιεχόμενο της παιδείας μας; Τι περιμένει ν' αλλάξει πορεία;
Μπά. Ξέρω από τώρα πως το κείμενο θα είναι επίκαιρο και θα το ψάχνουν τέτοια εποχή για πολλά χρόνια ακόμη. Θα ξεχαστεί όπως τα παραπάνω μέχρι τον επόμενο Μάιο και τις επόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, όπου πάλι μια από τα ίδια...
Το τέλος της εφηβείας της Ελληνικής νεολαίας στύβεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σε αυτό που ονομάζουμε Πανελλαδικές εξετάσεις, να διαβάζει εντατικά τα ίδια και τα ίδια αποξηραμένα βιβλία, μην τυχόν και ξεφύγει το "SOS" θέμα και διαψεύσει τις στατιστικές του κάθε φροντιστηρίου, να πάνε χαμένα τα λεφτά που σκάει ο πατέρας/μάνα μηνιαίως στη παραπαιδεία, που μόνο στην χώρα μας ανθεί...
Θα ακολουθήσουν και πάλι χαρές για την "επιτυχία" και λύπες για την 'αποτυχία" των φετινών εξεταζόμενων.
Όμως η πραγματικότητα είναι εξίσου σκληρή για νικητές και ηττημένους αυτών των εξετάσεων. Δεν έχει πια σημασία τι σπουδάζει κάποιος/α, ή τι δεν σπουδάζει. Σημασία έχει η εξεύρεση μιας δουλειάς που να του προσπορίζει τα προς το ζην.
Κι αν του αρέσει κιόλας και την κάνει με κέφι, ακόμη καλύτερα...
Δυστυχώς για αρκετές δεκαετίες τώρα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα πριμοδοτούσε την είσοδο σε μια τριτοβάθμια σχολή ενώ ουσιαστικά θεωρούσε αποπαίδι της παιδείας την Τεχνική Εκπ/ση. Αντίθετα στις βόρειες χώρες η εξισορρόπηση των δυο τάσεων (τεχνική - θεωρητική) εκπ/σης αποβαίνει σωτήρια σε περιόδους κρίσης. Και όχι μόνο.
Μεταπολεμικά όνειρο του κάθε Έλληνα γονιού ήταν το όποιο πτυχίο: μάλιστα με προτίμηση ένα "χαρτί" που να οδηγεί στο δημόσιο, στις υπηρεσίες. Κάτι βέβαια που συνετέλεσε στην εγκατάλειψη της υπαίθρου και στην περιφρόνηση της χειρωνακτικής εργασίας.Το όνειρο του πτυχίου επισφράγισε τη νοοτροπία που περιφρόνησε τις χειρωνακτικές δουλειές σε αυτόν τον τόπο.
Η οικονομική κρίση που περνάμε δεν είναι άσχετη με αυτό το μοντέλο παραγωγής.
Στην Ελλάδα για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, οι εργοδότες αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη δυσκολία στην κάλυψη θέσεων "Επαγγελματιών Πωλητών", με δεύτερη σε δυσκολία κάλυψης ειδικότητα αυτή των "Υψηλόβαθμων Στελεχών", η οποία ανέβηκε δύο θέσεις στην κατάταξη από πέρυσι. Την τρίτη θέση εφέτος κατέχουν οι "Τεχνικοί", οι οποίοι πέρυσι είχαν καταλάβει τη δεύτερη θέση.
Περισσότεροι από ένας στους δύο (54%) Έλληνες εργοδότες εκτιμούν ότι οι θέσεις απασχόλησης, που παραμένουν κενές, λόγω δυσκολίας εύρεσης κατάλληλων εργαζομένων, έχουν από μέτρια έως υψηλή επίπτωση στην ικανότητα της επιχείρησης να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πελατών της...
Οι κυριότεροι τομείς, που επηρεάζονται αρνητικά από την "έλλειψη ταλέντου", σύμφωνα με τους Έλληνες εργοδότες, είναι η ικανότητα εξυπηρέτησης πελατών (48%), η ανταγωνιστικότητα/παραγωγικότητα (42%) και η ικανότητα για δημιουργικότητα και καινοτομία (30%). Διδάσκονται πουθενά αυτά;
Στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης με τις θέσεις, που οι εργοδότες δυσκολεύονται περισσότερο να καλύψουν, βλέπουμε φέτος τις ίδιες ακριβώς ειδικότητες με το 2012: Τους εξειδικευμένους τεχνίτες, τους μηχανικούς και τους επαγγελματίες πωλητές. Δεν υπάρχει κανένα παράδοξο: απλώς πιστοποιείται ο παλαιός αφορισμός της "αποσύνδεσης της εκπαίδευσης από την αγορά εργασίας"...
Γεμίσαμε πτυχιούχους, πολλούς κι αριστούχους σε θεωρίες, αλλά ανίκανους να μιλήσουν ή να πουλήσουν κάτι σε άλλους, να φτιάξουν μια απλή πρίζα, να σφίξουν με μια πένσα, να λιμάρουν/κόψουν ίσια ένα κομμάτι ξύλο ή μέταλλο, ή να χειριστούν μια απλή εργαλειομηχανή με ασφάλεια, κ.ά. απλά χειρονακτικά, χώρια οι γεωπόνοι που δεν έχουν πάει ποτέ σε χωράφι και οι διορισμένοι καθηγητές που φοβούνται να μπούνε σε μια τάξη με παιδιά γυμνασίου/λυκείου!
Είναι που έμαθαν πράγματα θεωρητικά κάτι που μάλλον δεν χρειάζεται η κοινωνία μας, αν κρίνουμε από την επαγγελαμτική τους πορεία μετά τις σπουδές. Πόσα υπάρχοντα σήμερα τμήματα ή σχολές ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας; Πόσες σχολές ή τμήματα ιδρύθηκαν αποκλειστικά και μόνο με κομματικά κριτήρια;
Υπάρχουν βέβαια και ένα σωρό ταχύρρυθμα σεμινάρια και οι διάφορες μετεκπαιδεύσεις σε άλλα πιο προσγειωμένα αντικείμενα, αλλά πόσοι έχουν τη διάθεση να πάνε σ' αυτά; Συνήθως αναγκαστικά μετά από παρατεταμένη ανεργία...
Δεν είναι άραγε το κράτος (και τα κόμματα που βάζουν στις θέσεις αυτούς που το διευθύνουν) ο πρώτος και μεγαλύτερος, παραγωγός νοοτροπιών και αξιών;
Δεν είναι αυτό που ρυθμίζει το περιεχόμενο της παιδείας μας; Τι περιμένει ν' αλλάξει πορεία;
Μπά. Ξέρω από τώρα πως το κείμενο θα είναι επίκαιρο και θα το ψάχνουν τέτοια εποχή για πολλά χρόνια ακόμη. Θα ξεχαστεί όπως τα παραπάνω μέχρι τον επόμενο Μάιο και τις επόμενες πανελλαδικές εξετάσεις, όπου πάλι μια από τα ίδια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου