ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΩΣ ΔΥΝΑΤΟ...

Ποιό μοντέλο ανάπτυξης θέλουμε για την Ελλάδα;

Το πρόβλημά μας δεν είναι τι ανάπτυξη θέλουμε (κανείς δεν μας ρωτάει άλλωστε) αλλά πως και σε πόσα χρόνια θα πείσουν οι πολιτικοί πλιατσικολόγοι μας τους Έλληνες, πως αυτή τη φορά δεν θα τους ξαναφάνε τους υπέρογκους φόρους που πληρώνουν, αλλα θα τους κάμουν έργο για την πατρίδα.

Θέλουμε ανάπτυξη όχι στα χαρτιά και στα λόγια. Θέλουμε πρόγραμμα εκκίνησης της οικονομίας πάνω σε σχέδιο από το εσωτερικό, που δεν θα ευχολογεί επί ματαίω αναμένοντας ξένες επενδύσεις εξ΄ουρανού.

Αν το κράτος θέλει να την κατευθύνει, ας δώσει τα χρήματα στους τομείς που εκείνο θεωρεί σημαντικούς. Δεν υπάρχει καλή ή κακή ανάπτυξη, υπάρχει μόνο ανάπτυξη και μη ανάπτυξη.

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουμε σταθερά επιλέξει το δεύτερο και εμείς και οι πιστωτές μας. Έτσι παρατηρείται πως υπάρχει μια διαφορά φάσης ως προς αυτό που πράγματι θέλουμε:

Θα αναπτυχθεί η βιομηχανία, αλλά δεν θα κερδίζουν οι βιομήχανοι.

Θα αυξηθούν τα πλοία με Ελληνική σημαία, αλλά θα φορολογήσουμε επιπλέον τους εφοπλιστές.

Θα πολλαπλασιαστούν τα έσοδα από τον τουρισμό, αλλά δεν θα δίνουμε άδειες για μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες.

Θα εκμεταλλευτούμε την δημόσια περιουσία, χωρίς κανείς ιδιώτης να κερδίσει από αυτό.

Θα εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό μας πλούτο, αλλά δεν θα υπάρξει καμία επίπτωση για το περιβάλλον.

Θα κάνουμε πιο ανταγωνιστική την αγροτική μας παραγωγή, αλλά δεν θα κοπούν οι επιδοτήσεις που επιδοτούν την έλλειψη ανταγωνιστικότητας.

Θα απελευθερωθούν τα επαγγέλματα, αλλά δεν θα χάσει καμιά από τις συντεχνίες τα "κεκτημένα" προνόμια της.

Θα μειωθεί το κράτος, αλλά χωρίς να μειωθεί ο αριθμός των υπαλλήλων του...

Επειδή λοιπόν θέλουμε τα αδύνατα ψηφίζαμε αυτούς που μας πλάσαραν το αδύνατο ως δυνατό, τις περισσότερες φορές πουλώντας μας μια απλή φράση που δεν σημαίνει τίποτα.

Μας λένε αποκρατικοποίηση αντί για ιδιωτικοποίηση, διεύρυνση της φορολογικής βάσης αντί για αύξηση της φορολογίας, εκμετάλλευση αντί για πώληση, εφεδρεία αντί για απόλυση, περιουσιολόγιο αντί για φακέλωμα...

Άλλες φορές παίζουν καθυστερήσεις για να μην καταλάβουμε ότι εμείς ζητήσαμε και αυτοί δεσμεύτηκαν να μας προσφέρουν το αδύνατο. Οι καθυστερήσεις και αυτές βαφτίζονται κάπως για να μην καταλάβουμε ότι είναι απλά καθυστερήσεις, κοινωνικός διάλογος , διαβούλευση, αναζήτηση ευρύτερων συγκλίσεων και πάει λέγοντας...

Όσο καθυστερούμε την εξυγίανση, την ανάπτυξη και την δημιουργία αληθινού πλούτου, τόσο θα χρειαζόμαστε να κόβουμε μισθούς και συντάξεις και να περιορίζουμε κι άλλο το  κοινωνικό κράτος μας.

Αν δεν πάρουν μπροστά τα μεγάλα έργα με διαγωνισμούς εξπρές (κι αυστηρή επιτήρηση να μην υλοποιηθούν με εργασία μόνο λαθρομεταναστών), δεν απλοποιήσουμε το φορολογικό, δεν τσακίσουμε την γραφειοκρατία και την διαφθορά, αν δεν φτιάξουμε ένα υγιές κι ελκυστικό περιβάλλον για τις επενδύσεις, ένα μικρότερο αλλά σοβαρότερο κι ισχυρότερο κράτος, τότε θα κατεβαίνουμε κάθε λίγο κι ένα σκαλί στου κακού τη σκάλα..