ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ...

Ακριβώς κάτω από το παρκόμετρο σε κεντρικό σημείο με πολύ κίνηση, καθότανε ο μαύρος και ζητούσε μισό ευρώ από κάθε άνθρωπο που έβλεπε να πλησιάζει, πως δεν είχε να φάει...

Ο δημοσιουπάλληλος με το ελεύθερο σαββατοκύριακο πάρκαρε το ολοκαίνουριο αμάξι και πήγε να πληρώσει το αντίτιμο στον δήμο, να αφήσει τον γυαλισμένο τενεκέ με ρόδες όσο θα ψώνιζε.

- Βρες μια δουλειά, τίποτα δεν σου λείπει, είπε στον μαύρο ζητιάνο που του ζήτησε κι αυτουνού το δόσιμο του...

Έτσι απλά;

Θα σηκωθεί από το βολικό του σημείο και θα πάει στο πρώτο μαγαζί που θα συναντήσει, θα ζητήσει να τον προσλάβουν κι αυτό είναι;

Θα βρεθεί την άλλη στιγμή εργαζόμενος με σίγουρο μισθό κι ασφάλιση και τα λοιπά δικαιώματα που συνήθισαν όλοι τόσα χρόνια;

Και θα κερδίζει περισσότερα από τα περίπου 100 ευρώ/μέρα από τώρα, εκμεταλλευόμενος αγαθούς ψυχοπονιάρηδες δήθεν με την πείνα του, αφού το καλό φαί της "κοινωνικής κουζίνας" δεν του λείπει...

Εσύ δημοσιουπάλληλε θα τον έπαιρνες στη δούλεψη σου αν τον έβλεπες μπροστά σου έτσι μαύρο, κουρελιάρη κι ανίκανο για εργασία, πέρα από απλές μεταφορές και καθάρισμα;

Πως θα τον φορτωθεί ένας άλλος, και το έχεις σίγουρο πως θα βρει δουλειά ως "αρτιμελής" Αυτό μόνο αρκεί;

Εσύ για να κάτσεις στην καρέκλα, ενοχλούσε γλύφοντας ο γέρος σου τον οικογενειακό σας βουλευτή 5 χρόνια κι ανεχόταν τις κοροϊδίες του ιδιαιτέρου του, μέχρι να τα καταφέρει να σε βολέψει και μείνανε άλλοι απέξω να περιμένουν ακόμη...

Οι δήθεν "αλληλέγγυοι" που θέλουν στη χώρα όλο και περισσότερους λαθρομετανάστες μαζί με τις λιμασμένες οικογένειες τους κιόλας, είναι ανέμελοι φοιτητές, κολλημένοι αριστεροί ιδεολόγοι, υπάλληλοι αλλονών, χαμηλόμισθοι δασκαλάκοι, που δεν μπορούν να νετάξουν το τομάρι τους, πόσο μάλον να βοηθήσουν και άλλο που έχει ανάγκη, από ποιόν ζητούν να δώσει δουλειά στον άλλο που τυχαίνει να είναι ξένος από τριτοκοσμική χώρα και με φάτσα που δεν γουστάρει κανείς να βάλει στο μαγαζί ή στο σπίτι του;

Σαν τον "νοικοκύρη" με το γωνιακό μαγαζί που έλεγε πως συμπαθούσε τον σιχαμένο τζαμοκαθαριστή που ζητιάνευε επίμονα για μέρες έξω από το πολυσύχναστο μαγαζί του ενοχλώντας πελάτες και περαστικούς καθημερινά, μα ο ίδιος ποτέ δεν του έδωσε τίποτα, ούτε έλεος ούτε μεροκάματο...

Μα πήγε να ζητήσει το λόγο από μερικά νεαρά πατριωτάκια που επιτέλους κατάλαβαν τι παίζεται κι άφησαν τους ψευτοφραπέδες και το τάβλι της αναγκαστικής ανεργίας για να οργανωθούν πολιτικά και να προσπαθήσουν να ξεβρωμέσουν τον δοξασμένο τόπο τους καταρχήν από την ξενόφερτη αλητεία που ύπουλα σχέδια πονηρών εγκεφάλων που σιτίζονται και προσκυνούν σε αλλόθρησκες στοές τον γέμισαν μέχρι αηδίας, μισώντας τον παθιασμένα και θέλοντας να τον καταστρέψουν στη ρίζα του.

Στο παραπέντε γλίτωσε το δίκαιο ξύλο κρυβόμενος στα βάθη του μαγαζιού του, σε αντίθεση με το παράσιτο απέξω που έφαγε όσο έπρεπε για να εξαφανιστεί δια παντός από το σημείο. Αν τον ήθελε και τον αγαπούσε ας τον έπαιρνε στο σπίτι του να θέτουνε μαζί, να τον παντρέψει με την κόρη του αύριο, να του μείνει προίκα το μαγαζί να νοικοκυρευτεί κι αυτός, ποιός περιμένει να το κάνει για τον ξένο; δεν έχουν οι υπόλοιποι την δική του λόξα να μοιράζονται τα υπάρχοντα τους με τον κάθε άγνωστο κατσαπλιά.

Ούτε και ο ίδιος θα το έκανε ποτέ, αν ήταν να παντρέψει την κόρη του ή να πάρει κάποιον στο μαγαζί, επιστήμονα καλοβαλμένο θάπαιρνε, να βγάλει το άχτι του αφού δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει το σχολείο, ποτέ με τον φτωχό αράπη ή τον γύφτο, μα περιμένει κι ενίοτε απαιτεί κάποιος άλλος να τη πατήσει...

Ε, δεν υπάρχει πιά πρόθυμος τέτοιος, αν έχουν πρόβλημα επιβίωσης να τους φροντίζει η δική τους κυβέρνηση με μέριμνα στον τόπο τους, αντί να τους ξαποστέλνει να βρίσκουν εδώ έτοιμα σίτιση και στέγη από προθυμοποιημένους (ή εξαγορασμένους;) μαλάκες και να μας ζητούν και τα ρέστα οι πρόξενοι τους...