ΕΜΕΙΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΜΕ;

Για να αποκτήσουμε εμείς οι Ελληνες το δικαίωμα να ελπίζουμε σε παραμονή στην ευρωζώνη, πρέπει επιτέλους να καταβάλουμε ως κράτος και ως κυβέρνηση μία προσπάθεια.

Όχι την προσπάθεια που και οι ξένοι αναγνωρίζουν ότι καταβάλουμε εμείς οι πολίτες που ως εύκολα θύματα πληρώνουμε φόρους μέχρι τρέλας και βλέπουμε το εισόδημά μας να πετσοκόβεται, ή τις δουλειές μας να χάνονται...

Αλλά την προσπάθεια που αναλογεί στην κυβέρνηση και στο κράτος: να γίνει έστω μία επιτυχημένη ιδιωτικοποίηση, να κλείσει έστω ένας άχρηστος δημόσιος οργανισμός, να απολυθεί έστω ένας δημόσιος υπάλληλος (εκτός εάν πιστεύουμε στα σοβαρά ότι δεν περισσεύει κανένας) να χτυπηθεί έστω μία από τις ομάδες που διατηρούν προνόμια εις βάρος μας.

Η διαφορά μας από όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ που φαντασιωνόμαστε ότι ανήκουμε μαζί τους, είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα από τα παραπάνω. Φαντασιωνόμαστε, ότι τάχα θα παίξουμε κάποιο ρόλο στην κρισιμότερη μάχη, βαδίζοντας αμέριμνοι και παρακολουθώντας από μακριά τις εχθροπραξίες.

Πιστεύουμε στα σοβαρά ότι θα κάνει την παραμικρή διαφορά αν πάει στις Βρυξέλλες ο Σαμαράς αντί του Παπούλια, αν θα συνοδεύεται ή όχι από τους Βενιζέλο - Κουβέλη, ή αν θα πάει μεθαύριο ο Τσίπρας να το παίξει σκληρός διαπραγματευτής;

Γιατί δε ρωτάμε την Ισπανία, ή την Πορτογαλία, την Ιρλανδία ή και την Κύπρο ακόμη εάν θεωρούν ότι βρισκόμαστε μαζί τους, στην ίδια κατάσταση;

Δηλαδή τα δικά τους μνημόνια βγαίνουν και μόνο το δικό μας χρειάζεται εδώ και τώρα επαναδιαπραγμάτευση;

Και δεν είναι ολοφάνερο ότι η υλοποίηση τουλάχιστον ορισμένων βασικών από τις θετικές δεσμεύσεις που έχουμε σαν χώρα υπογράψει, αποτελεί προϋπόθεση και κομμάτι μίας πιθανής, μελλοντικής επαναδιαπραγμάτευσης;