ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ...

Τα πραγματικά αίτια που μας έφεραν στη σημερινή κατάντια προέρχονται από μια συγκεκριμένη νοοτροπία που έχει ριζώσει ως λογική και αυτονόητη στην αντίληψη της Ελληνικής κοινωνίας εδώ και δεκαετίες.

Ειδικά στην σχέση πολιτικών - πολιτών. Όπου κυριαρχεί από την μια η διαφθορά και από τη άλλη ο ατομικισμός και η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος με κάθε αντάλλαγμα.

Το μεγαλύτερο αδίκημα των πολιτικών δεν είναι τα λεφτά που με ανήθικα μέσα κέρδισαν, αλλά η προσπάθεια που ποτέ δεν έκαναν για να καταπολεμήσουν το πελατειακό κράτος, προφανώς γιατί βοηθούσε στην επανεκλογή τους.

Υπερφόρτωσαν τον δημόσιο τομέα με τους διπλάσιους υπαλλήλους απ' όσους πραγματικά χρειαζόταν και άντεχε και τον ανάγκασαν να πληρώνει τεράστια ποσά για τους μισθούς τους. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή ακριβώς προσλήφθηκαν με αναξιοκρατικά μέσα, δεν είναι ούτε παραγωγικοί, ούτε αποτελεσματικοί, αλλά αντίθετα αλλαζόνες και προκλητικοί ζωρίς σεβασμό προς τον πολίτη.

Από ηθικής απόψεως, όμως, φταίει τόσο ο πολιτικός που διόριζε ασύστολα και αναξιοκρατικά για ψηφοθηρικούς λόγους, όσο και ο πολίτης που διακαώς απαιτούσε την πρόσληψη του, υποσχόμενος τις ψήφους όλης του της οικογένειας εάν έπαιρνε μια θέση στο δημόσιο. Και τώρα που τα φράγκα τέλειωσαν και άρχισαν οι απολύσεις και οι περικοπές, όλοι αυτοί έχουν στραφεί εναντίον της πολιτικής ηγεσίας.

Πόσοι Έλληνες άραγε έγλειφαν τους βουλευτές για μια θέση στο δημόσιο τότε, ενώ τώρα τους κυνηγούν για να τους λυντσάρουν; Πόσοι Έλληνες έκλεβαν το κράτος με κάθε τρόπο και τώρα διατείνονται ότι μόνοι τους οι πολιτικοί τα φάγανε;

Όλοι μαζί συνεργαστήκαμε για να δημιουργηθεί η σήψη που τώρα μας καταστρέφει. Μόνο που τώρα η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και την κατάσταση μας εκμεταλλεύονται οι κερδοσκόποι για να γεμίσουν ακόμα περισσότερο τις τσέπες τους, επενδύοντας στη δική μας ανικανότητα να αλλάξουμε.

Πρέπει αυτή η κρίση να αποτελέσει ένα στοίχημα.

Αν το κερδίσουμε και καταφέρουμε να μεταβάλλουμε άρδην τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και δρούμε, τότε μπορούμε να ονειρευόμαστε την σωτηρία. Αλλιώς όχι μόνο δεν θα ξεκολλήσουμε από τον βάλτο, αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θα βουλιάζουμε στην σαπίλα του.