Αυτό που συμβαίνει στη περιοχή μας με τις πολεμικές επιχειρήσεις, ευνοεί την Ελλάδα, μας συμφέρει. Συμφέρει όμως και την Ευρώπη, η οποία μπορεί να βρει μια ενεργειακή διέξοδο, εν μέσω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Συμφέρει επίσης και τις ΗΠΑ που θέλουν την Ευρώπη να μην εξαρτάται από το φυσικό αέριο της Ρωσίας...
Η πρόσφατη ανακατανομή ισορροπιών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εν μέσω εξεγέρσεων και ανακατατάξεων, δημιουργεί συνθήκες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής, με συμφωνίες που θα επιτρέψουν την εξόρυξη και εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου φυσικού αερίου.
Εάν και εφόσον η Ελλάδα ανακηρύξει τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ), θα αποτελέσει μαζί με την Κύπρο και το Ισραήλ, τη χώρα - κλειδί για την εξαγωγή και διάθεση του φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Είναι αλήθεια ότι μέχρι τώρα οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές. Από τη μια πλευρά ο Μουμπάρακ συνομιλούσε με την Τουρκία για την ΑΟΖ, χωρίς να υπολογίζουν το Καστελόριζο και από την άλλη ο Καντάφι δεν δεχόταν τη Γαύδο ως νήσο με ΑΟΖ.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπεριφορά της Ρωσίας σε σχέση με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την επέμβαση στη Λιβύη, όπως δεν είναι τυχαία η αντίδραση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, για το ίδιο θέμα.
Οι Κινέζοι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για πετρέλαιο παγκοσμίως, γνωρίζουν πολύ καλά το γιατί οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Λιβύη, και όχι το Μπαχρέιν ή την Υεμένη. Το Μπαχρέιν φιλοξενεί τον 5ο στόλο, και η Υεμένη ελέγχει τη πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα. Όσο για τη Λιβύη, μπορεί οι ΗΠΑ να μην εισάγουν το πετρέλαιο της, αλλά το εισάγουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους.
Είναι λοιπόν γεγονός ότι στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου διαμορφώνεται μία κατάσταση, που τα συμφέροντα ΕΕ, ΗΠΑ και Ελλάδας συμπλέουν. Στη διπλωματική σκακιέρα, δεν υπάρχουν αγάπες, και συμπάθειες. Υπάρχουν μόνον συμφέροντα.
Eξήμισι εκατομμύρια ευρώ τον μήνα κοστίζει στην Ελλάδα η συμμετοχή της στις συμμαχικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, χωρίς να γίνεται μνεία αντισταθμιστικής ωφέλειας από αυτήν, μόνο αγανάκτηση και εμπαιγμό αισθανόμαστε για τη διαπραγματευτική ανικανότητά μας.
Και αυτή τη φορά Ελληνικά ζωτικά συμφέροντα, συμβαίνει να εξυπηρετούν ζωτικές ανάγκες ΚΑΙ της Δύσης, με τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ. Ετσι, τυχόν αντιδράσεις από τυχόν θιγόμενους δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα και δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για την ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ.
Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε έντονη την παρουσία μας στην περιοχή των επιχειρήσεων με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις, στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ και κυρίως νότια της Γαύδου, ώστε να προβάλουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην περιοχή.
Στο τέλος τέλος, ότι γίνεται, δεν γίνεται για το ίδιο το πετρέλαιο ή το αέριο. Γίνεται για τον γενικότερο έλεγχο της ενέργειας. Όποιο κράτος καταφέρει να αποκτήσει τον έλεγχο στις πηγές ενέργειας, θα έχει κερδίσει μια πρωτεύουσα θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, και θα μπορεί να υπαγορεύει τους όρους του στα υπόλοιπα πράμγατα που το αφορούν.
Χωρίς την άμεση εμπλοκή μας σε πολεμικές επιχειρήσεις, σευποστηρικτικό ρόλο τουλάχιστον, με αναβαθμισμένη παρουσία, σε κάθε ευκαιρία θα πρέπει να κάνουμε αισθητή την αποφασιστικότητά μας να διαδραματίσουμε τον ρόλο που οι συγκυρίες μάς επιφυλάσσουν στην περιοχή...
Ήδη έχομε γίνει υποτελείς με πολλούς τρόπους:
Υποτελείς στην Τουρκία, που δε μας επιτρέπει ούτε να ανακηρύξουμε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Υποτελείς στους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς, που ελέγχουν την οικονομία και τη ζωή μας.
Υποτελείς στη βούληση των ισχυρών, που ούτε να διαπραγματευτούμε ερήμην τους δε μας αφήνουν.
Υποτελείς πάνω απ' όλα στο μικρόψυχο συμφέρον μας, που δε μας αφήνει να δούμε πέρα από τη μύτη μας, που μας καθιστά πελάτες και κόλακες ανίκανων κομμάτων και πολιτικών, που μας οδηγεί στην απώλεια της αξιοπρέπειας και του φιλότιμού μας.
Που προσπαθούν ιδεολογικά να μας υποτάξουν στιγματίζοντας ως φασίστα όποιον είναι πατριώτης, όποιον μιλάει για αυτοδιάθεση του λαού μας σε ένα χώρο που ελευθέρωσε με το αίμα του και καλείται να παραδώσει τώρα στους Τούρκους και να θυσιάσει την όποια εσωτερική συνοχή του έμεινε στο βωμό του δήθεν πολυπολιτισμού. Γιατί δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η μετάλλαξή μας σε ένα άθροισμα ραγιάδων, οπότε κάθε μεγάλη ιστορική στιγμή μας απειλεί να μας υπομνήσει ποιοι ήμασταν...
Κι εμείς λοιπόν πρέπει να αντισταθούμε. Έστω και τώρα. Εδώ είναι οι παλιοί μας και τα κατορθώματα τους, και μ' αυτούς καλούμαστε να αναμετρηθούμε και να τους πλησιάσουμε. Μόνο ο Ε. Βενιζέλος κατόρθωσε και διπλασίασε τον χώρο που καταλάμβανε ως τότε η Ελλάδα.
Αν δεν τα καταφέρουμε, αύριο θα είμαστε κάποιοι ανώνυμοι που θα λαθροβιούμε στις παρυφές της Νέας Τάξης, αναλώσιμοι και ανάξιοι κάθε οίκτου από τα αφεντικά μας. Το θέμα στα καθ ημάς είναι αν θα υποταχτούμε στην Νεα Ταξη, αντέχουμε να δώσουμε τον υστατο αγωνα;
Αν ναί, νομίζω οτι τώρα είναι η διεθνής μας η ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου