ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ...

Το να είναι κανείς αριστερός στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι η τέλεια δουλειά.

Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τα προσόντα σου για να την εξασκήσεις, αρκεί απλά να το δηλώσεις, δεν απαιτεί κεφάλαια αφού δουλεύεις με τα λεφτά των άλλων, δεν χρειάζεται να εφαρμόζεις ο ίδιος αυτά που απαιτείς από τους άλλους αφού ομολογείς αφοπλιστικά ότι πολεμάς το σύστημα από μέσα κι ακόμα λειτουργεί σαν το καλύτερο πλυντήριο ενοχών, γιατί υποτίθεται εσύ "νοιάζεσαι"...

Ο αριστερός είναι ωραίος, έχει λύσεις για όλα για "πάσα νόσο και πάσα μαλακία", γιατί μόνο αυτός ξέρει κάποιον που θα βάλει τα λεφτά για να γίνουμε Σουηδία (στα παροχές), ενώ θα συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν γνήσιοι Ελληνες (στις υποχρεώσεις)...

Ο αριστερός δεν χαλάει καρδιές, η αγκαλιά του, τους χωράει όλους, νοιάζεται και παλεύει για τα κεκτημένα δικαιώματα του εργάτη αλλά και του μικρομεσαίου, του αγρότη αλλά και του γιατρού, του ιδιοκτήτη βυτιοφόρου αλλά και του μετανάστη, του εμπορουπαλλήλου αλλά και του κόπρου συνταξιούχου από τα 45 του των ΔΕΚΟ όταν θίγονται τα προνόμια...

Ο αριστερός δεν χαραμίζει το χρόνο του σε καπιταλιστικά κολπάκια και διλήμματα (έσοδα-έξοδα), έχει τη λύση στο τσεπάκι, δουλειά για όλους, βασικό μισθός 1500 ευρώ (χωρίς τα επιδόματα), σύνταξη στα 50 για τους άντρες και στα 30 για τις μητέρες (ακόμα και τις μέλλουσες), δωρεάν παιδεία, χωρίς εξετάσεις, χωρίς βαθμούς, χωρίς όριο χρόνου σπουδών, εξασφαλισμένο πτυχίο, εξασφαλισμένη θέση μετά στο δημόσιο αφού τις άλλες δουλειές τις παραχωρήσανε στα "αδέλφια τους ξένους εργάτες", όλα κομπλέ στο αριστερό σύμπαν υπάρχει κάποιος "μεγάλος πατερούλης" που αφού κέρδισε το γαλαξιακό τζόκερ θα μας φροντίζει και θα μας αγαπάει όλους, αρκεί να τον ψηφίσουμε και να τον υπακούμε τυφλά...

Ο αριστερός δεν αντέχει την αδικία, η ευαίσθητη καρδιά του σπαράζει με το δράμα του λαθρομετανάστη, του άστεγου, του κατατρεγμένου, γι αυτό απαιτεί από το κράτος ( από μας τους υπόλοιπους δηλαδή) να τους φροντίσει, να τους μορφώσει να τους βρει δουλειά και σπίτι, να φοβερίσει τους Αμερικάνους να πάρουν τον στρατό τους και τις βάσεις τους από τις χώρες τους...

Ο αριστερός στην Ελλάδα δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να αναρωτηθεί γιατί εκεί που κυβέρνησε κάποτε ο Στάλιν τα παιδιά του λακίσανε μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία και τώρα είναι πιο αμερικανάκια κι απ' τους αμερικάνους, γιατί δεν τρώγανε με χρυσά κουτάλια αλλά με το δελτίο, γιατί δεν μένανε σε μεζονέτες αλλά σε θλιβερά γκρίζα εργατικά μπλόκ, γιατί άμα παραπονιόντουσαν πχ που το χαρτί υγείας ήταν σαν γυαλόχαρτο, τους έκανε επίσκεψη η μυστική αστυνομία και τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι...

Ο Ελληνας αριστερός δίνει μορφή στο κενό, οπτικοποιεί την ανοησία, το παράλογο, τον τζάμπα μάγκα, τον φανατικό αδιάφορο...

Αποκλειστικός αντιπρόσωπος και διακινητής της ευαισθησίας, δικαιούται τα πάντα και δεν χρωστάει τίποτα, παλεύει και θέλει να αλλάξει τον κόσμο όλο, εκτός απ' τον συνήθως θλιβερό εαυτό του (συνδικαλιστή βολεμένο στο δημόσιο, ιδίως δάσκαλος με 4 μήνες διακοπές τον χρόνο και τα σαββατοκύριακα - αργίες όλα δικά του, για τους "αγώνες" του)...

....Και κάνει ηθελημένα πως δεν ακούει τα γεροντάκια που κάθονταν στη ήλιο στο παγκάκι σήμερα πρωί - πρωί ενώ αυτός με φούρια προετοιμάζει μια ακόμη διαδήλωση συμπαράστασης στους μετανάστες εισβολείς της Νομικής, που λένε και αναπολούν μεταξύ τους τα χρόνια που υπήρχε τάξη, ησυχία, ασφάλεια, υπήρχανε δουλειές και λεφτά για τους Έλληνες εργάτες που γύριζαν σπίτι και κοιμότανε με ανοιχτή την πόρτα ενώ τα παιδιά τους παίζανε αμέριμνα στους δρόμους και τα πάρκα χωρίς τον φόβο των αλλοδαπών αληταράδων χωρίς όνομα και χαρτιά και ο κλέφτης το σκεφτότανε εκατό φορές...

Τότε που ο Παπαδόπουλος είχε την ευκαιρία να επαναστατήσει μα έχασε την άλλη να ξεμπερδεύει με τους πολιτικούς και λοιπούς "δημοκράτες", που τώρα κάνανε μπαλάκι το αυτονόητο ποιός θ' αδειάσει το πανεπιστημιακό κτίριο του κέντρου από τους παρείσακτους, ενώ ήταν αρκετός ο άντρακλας ο Ντερτιλής με ένα λόχο λοκατζήδες κι ένα μισάωρο χωρίς χημικά και κρότου - λάμψης άχρηστα εργαλεία, τα αρχίδια αρκούσανε αν δεν πέθαινε στην φυλακή φτωχός κι έρμος αυτός που τα διέθετε...

Ρε, λέτε να έχουνε δίκιο τελικά τα γεροντάκια που τα ζήσανε τα πράγματα, όταν εγώ που κρυφάκουσα την ειλικρινή συνομιλία τους μόλις περπατούσα και δεν είχα γνώμη κι άποψη;