ΖΩΗ ΜΕ ΠΙΣΤΩΣΗ 33...

Φτάνοντας το πιστωτικό όριο της κάθε κάρτας, ο Κάκος απλά την έβγαζε στην άκρη και πορευόταν με τις υπόλοιπες.

Μικρό το πρόβλημα με τις πρώτες 1 - 2 - 3 κάρτες, δεν μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει για συναλλαγές, μα πέρα από κάποιες ειδοποιήσεις για "τακτοποίηση του λογαριασμού" του που λάμβανε, καμιά άλλη επίπτωση δεν είχε...

Με τον καιρό κι όσο αργούσε από μέρους του αυτή η τακτοποίηση, έδωσαν οι τράπεζες τα στοιχεία του σε κάποιες από τις "εισπρακτικές εταιρείες" που άρχισαν να τον ενοχλούν συστηματικά σε σταθερό και κινητό τηλέφωνο που είχαν στην διάθεση τους.

Στην αρχή απαντούσε τα τηλεφωνήματα, ήταν κι αυτοί ευγενικοί, κάτι νεαρά παιδιά που βρίσκονταν στην άλλη άκρη της γραμμής, με απόκρυψη αριθμού. Πιο ύστερα άρχισαν να τον παίρνουν γλωσσοκοπάνες, να ζητούν επιτακτικά να πληρώσει τα χρωστούμενα, να φωνάζουν και να βρίζουν κιόλας...

Τότε και ο Κάκος αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο. Αν του γαύγιζε καμιά μεσήλικη (συνήθως) γλωσσοκοπάνα για λογαριασμό μιας τράπεζας, την άρχιζε κι αυτός στα μπινελίκια. Απαξίωνε τη δουλειά της και την σιχτίριζε εντέλει, κλείνοντας της το τηλέφωνο.

Αν επέμενε και ξανακαλούσε άκουγε χειρότερα, εκνευριζόταν με την συμπεριφορά τους κι αν δεν είχαν απόκρυψη του αριθμού τους να ξέρει διεύθυνση και ήταν και κοντά του θα τους έριχνε μερικούς πάσπαλους ξεγυρισμένους να δούνε πόσα απίδια έβανε ο ντορβάς.

Εργαζόμενοι της πλάκας, με μισό μεροκάματο αμοιβή που είχανε μοναδικό σκοπό να φορτώνονται και να ενοχλούν τον κόσμο με ένα κρυφό τηλέφωνο και περίσσιο θράσος, με τι κίνητρο, την ελπίδα κάποιου bonus ίσως που κάποιος χαρτογιακάς τους είχε υποσχεθεί αν γίνονταν φορτικοί και λύγιζαν τους "πελάτες" τους.

Όταν ήθελε την ησυχία του έβγαζε το σταθερό τηλέφωνο από την πρίζα τις εργάσιμες ώρες και μέρες των παραπάνω, του το άνοιγε όποτε ήθελε κι αφού εκείνο διέθετε αναγνώριση καλούντος, το άφηνε να χτυπά για ώρα πολλή, να ξαναδοκιμάζουν αργότερα πάλι μάταια να τον βρουν και να τρώνε τα μούτρα τους στο τηλέφωνο χωρίς απάντηση για μέρες. Κάποτε το έπαιρναν απόφαση και τα παρατούσαν για λίγες βδομάδες, μετά ξανάρχιζε το ίδιο βιολί πάλι...

Αυτό του έλλειπε να τον ενοχλούν αρκετές φορές τη μέρα για κάτι που δεν μπορούσε ν' ανταποκριθεί. Γιατί αν είχε διαθέσιμα τα χρήματα που του λείπανε θα έκανε μια βόλτα από τις τράπεζες, θα πλήρωνε κάθε μια ξεχωριστά όσα του είχε δανείσει τα προηγούμενα χρόνια και θα κρατούσε και τις κάρτες που του είχε δώσει άδειες κι ανάλαφρες πια, για μελλοντικά χρήση.

Σε μερικές μέρες θα είχε ξεμπερδέψει μαζί τους, θα συνέχιζε να είναι ένας καλός τους πελάτης και ουδέν το μεμπτόν.

Μα για αυτά τα ρημάδια τα λεφτά αγωνιζόταν και ο Κάκος όπως όλοι οι μη έχοντες, αυτά τα χρωματιστά χαρτάκια με την ιδιότητα να ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες και που καλύτερα να μην γεννιέται κανείς χωρίς αυτά, αυτά που η έλλειψη τους τον οδήγησε στο να ζει ζωή με πίστωση τα προηγούμενα χρόνια, όπως καταγράφηκε στα προηγούμενα επεισόδια...


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...