ΓΑΜΠΡΟΥ ΑΠΑΞΙΩΣΗ...

Επιστήμονας άνθρωπος με 2 πτυχία ήταν ο Μιχάλης...

Μαθηματικός σπούδασε πρώτα και σαν πήρε το χαρτί συνέχισε σπουδές στο εξωτερικό, στην Γαλλία σε ονομαστό πανεπιστήμιο, σε άλλο τομέα αφού έχοντας σχετικές ανησυχίες διάλεξε αυτή τη φορά φιλοσοφικές σπουδές.

Τα πήγε πολύ καλύτερα εδώ κι έφτασε μέχρι το διδακτορικό, πριν τα μαζέψει κι επιστρέψει στον τόπο του.

Τελειώνοντας την στρατιωτική του θητεία κι αφού πρώτα πέρασε αρκετά χρόνια σαν φροντιστής σε φροντιστήρια άλλων ή σε δικά του ιδιαίτερα μαθήματα, κατάφερε εντέλει και τρύπωσε στην ΔΕ σαν ωρομίσθιος σε ένα επαρχιακό λύκειο σαν μαθηματικός και κάπου στάθηκε τυχερός και βρέθηκε επισκέπτης καθηγητής στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, όπου έκανε κάποιες διαλέξεις κι έπαιρνε κατιτίς να τσοντάρει τον κύριο μισθό του.

Για να φτάσει ως εδώ πέρασαν τα χρόνια του βέβαια, πάτησε τα 50 του και θέλοντας να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, ζήτησε βοήθεια από ένα φίλο του, κολλημένο κι αυτόν στην εκπαίδευση...

Στην εκπαίδευση ενηλίκων όμως τούτος, που έχοντας πρόσβαση σε ενήλικα άτομα, του σύστησε μια μαθήτρια ανύπαντρη από το ΣΔΕ που δίδασκε. Μια νέα κι αρκετά εμφανίσιμη κοπέλα 22 χρονών (27 στην πραγματικότητα, μα δεν το έλεγε πουθενά κι ας το ξέρανε όλες οι κουτσομπόλες στο σχολείο, άγνωστο πως), από ένα χωριουδάκι απομακρυσμένο πολύ από τον δημόσιο δρόμο, στην πλαγιά ενός βουνού, με έξι σπίτια όλα κι όλα που οι κάτοικοι του αν και ελάχιστοι ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους πεπλεγμένα, έτσι που ούτε ήξερε ένας συγκεκριμένος με ποιούς τάχει καλά και με ποιούς έχει έχθρητα, που έφτανε μέχρι την βεντέτα καμιά φορά...

Τι πιο φυσικό να θέλει να φύγει η κοπέλα από ένα τέτοιο μέρος, έστω και με ένα προξενιό με τον (διπλό) επιστήμονα που και ήρεμος άνθρωπος ήταν και θα την πρόσεχε αν την είχε κοντά του σαν ταίρι.

Αντιθέτως όμως από ότι περίμεναν οι συμβάλλοντες στο προξενιό, εκείνη έπιασε τον Θεό από τον πόδα που λένε στην περιοχή της, όταν τον φέρανε στο σπίτι με το χιλιάρι αμαξάκι του που με δυσκολία σκαρφάλωσε ως εκεί, της τον συστήσανε και τον είδε:

- Εγώ κ. Ευανθία να πάρω αυτόν εδώ; Εγώ είμαι 22 χρονών και αυτός 50, είναι και φαλακρός και ήρεμος σαν αρνάκι τρομάρα του. Κι αν είναι καθηγητής τι να τα κάνει τα πτυχία του αν τον διώξουνε αύριο από τα σχολειά που στην αγορά δεν πιάνουνε μια; Περιουσία άραγε έχει, όσους τόνους λάδι βγάνει τον χρόνο, πόσα κιλά κρασί και τσικουδιά, αμάξι με μεγάλες ρόδες να βγαίνει στους χωματόδρομους για τα πρόβατα δεν έχει...ξέρει να τα βόσκει τουλάχιστον; Και θα καταφέρει θέλει να μου κάνει κιανένα κοπέλι εδά στα γεράματα, να γίνω μάνα κι εγώ, αλλιώς τι να τον κάνω...

Έτσι απόμεινε ημιτελές το προξενιό που πήγανε να τους σκαρώσουνε κι απόμεινε κι αυτή μοναχή στο χωριουδάκι να προσμένει σε μελλοντικό αρραβώνα με νεαρό μαυροποκαμισά χωρικό από καλύτερο και πλουσιότερο χωριό διαθέτοντας όλα τα προσόντα που περιγράφηκαν παραπάνω, ελεύθερος ακόμη παρά την προσπάθεια κι ο (διπλός) επιστήμονας να την παίζει μοναχός του κάθε βράδυ και να κοιτά τα πτυχία, το ένα διδακτορικό που ούτε αρκετά λεφτά (πιο πολλά έδωσε συνολικά από όσα θα πάρει σε 20 χρόνια να πάει κάποια χρόνια στην Γαλλία να γίνει δόκτωρ), ούτε θηλυκά του βάνουν στο κρεββάτι, αφού εκτός του καρακατσουλιού, ούτε συναφή του επιστημόνισσα τον διευκολύνανε να γνωρίσει και να πορευτούν ομού, όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων κι έμεινε μαγκούφης τόσα χρόνια.

Μια αληθινή πέρα για πέρα ιστορία που καταντά πικρή, μα έτσι τα φέρνει η ζωή κι αν δεν σας αρέσει άντε να τ' αλλάξετε...το κάνετε;