ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ...

Η καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου, ενός κοινού θνητού είναι ένας διαρκής αγώνας να εξασφαλίσει εκείνα τα αναγκαία, για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.

Αγωνίζεται να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, δικό του, έστω και περιορισμένων τετραγωνικών. Αποπληρωμένο προτού κλείσει τα μάτια του, για να μην αφήσει χρέη στα παιδιά του. Αποκτημένο τίμια και με στερήσεις. Στα θεμέλια του χτισμένα και τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής, μετρημένης και προσγειωμένης.

Γνωρίζει άλλωστε τη θέση του, δεν τρέφει αυταπάτες. Κρεμάει το καλάθι του, μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι του.Αγωνίζεται να μη λείψουν από τα παιδιά του οι ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή. Μπορεί να μην έχει να τους αφήσει κινητά και ακίνητα, μετρητά αμέτρητα, μετοχές και κληρονομικούς τίτλους που θα τους ανοίξουν πολλές πόρτες, από το πλάι ίσως, αλλά τους κληροδοτεί άλλα, πιο σπουδαία και σταθερά απέναντι σε κρίσεις και επικρίσεις. Αξιοπρέπεια, τιμιότητα, ήθος, συνέπεια και ανθρωπιά.

Δυσεύρετα προσόντα στο βιογραφικό της προσωπικότητας κάποιου. Που κανείς διαγωνισμός δεξιοτήτων και καμιά προφορική συνέντευξη δεν μπορούν να τα πιστοποιήσουν. Επειδή όμως όλα αυτά δεν προσφέρονται προς βρώσιν, προσπαθεί να τα μορφώσει, να τα σπουδάσει, να τους προσφέρει ένα διαβατήριο, για να ταξιδέψουν με ασφάλεια στο αύριο, στη ζωή. Και ένα και δύο πτυχία και μεταπτυχιακό και ξένες γλώσσες και γνώσεις πληροφορικής και ό,τι άλλο χρειάζεται για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Από την τσέπη του, γιατί το κράτος που να τα προλάβει όλα.

Αγωνίζεται χρόνια πληρώνοντας συνεχώς λογαριασμούς, ακόμη κι γι' αυτά που του είπαν ότι είναι δημόσια, την υγεία, την παιδεία.

Συνεπής πάντοτε στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος(ναι, στον Έλληνα πολίτη αναφέρομαι, τον φορολογούμενο μικρομεσαίο). Ακόμη κι όταν ο κύκλος της ζωής του κλείνει, συνεχίζει να αγωνίζεται για τα εγγόνια του και συνεχίζει να αγωνίζεται για μια αξιοπρεπή αποχώρηση. Και τι επιθυμεί περισσότερο; Σεβασμό και αναγνώριση, από τους οικείους του κι από το κράτος. Και μια αξιοπρεπή σύνταξη, για να μην επιβαρύνει κανέναν και για τίποτα. Για να νιώθει σίγουρος ότι δεν θα τον πετάξουν σαν σκυλί στο δρόμο νύχτα, επειδή δεν έχει να πληρώσει τον οίκο ευγηρίας ή κάποιο άλλο ευαγές ίδρυμα.

Αγωνίζεται και ο αγώνας έχει νόημα, γιατί υλοποιούνται αυτοί οι τόσο πεζοί "άθλοι".

Σήμερα όμως δύσκολα μπορεί να πληρώσει τις δόσεις που εκκρεμούν, βλέπει τα παιδιά του άνεργα, τον ίδιο απολυμένο στα 48 του χρόνια, τις κοινωνικές του παροχές κατασπαραγμένες από τα όρνια της ασύδοτης πολιτικής δεκαετιών και νιώθει γερασμένος πρόωρα.

Ο αγώνας του γίνεται αγωνία. Ύφεση, ανεργία, κατάλυση του κοινωνικού κράτος. Και στα τρία η κυβέρνηση έχει βάλει το χέρι της.

Η ανεργία είναι αποτέλεσμα της ύφεσης, της αρνητική ανάπτυξης όπου τίποτε δεν γίνεται, επενδύσεις δεν υπάρχουν και έργα δεν υφίστανται. Που θα βρουν επομένως δουλειά οι χιλιάδες άνεργοι και που θα απορροφηθούν οι χιλιάδες άλλοι που θα χάσουν την εργασία τους επόμενους μήνες;

Θα προστεθούν κι αυτοί στην κατάσταση που προκάλεσε η χρόνια τώρα διάλυση του παραγωγικού ιστού. Σε λίγο και η ντομάτα θα έρχεται από Αίγυπτο και Τουρκία, μόνο που δεν θα έχουμε γρόσια να την εισάγουμε.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η κυβέρνηση να διαλύσει όποιες κατακτήσεις υπήρχαν σε κοινωνικό επίπεδο. Ανεξέλεγκτες απολύσεις, κατά πολύ φθηνότερες και φυσικά ημερομίσθια πείνας για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Και φανταστείτε ότι όλοι αυτοί που θα παίρνουν τόσο χαμηλούς μισθούς πόσα χρόνια θα χρειαστούν ώστε να φτάσουν σε ένα επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Προς το παρόν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι αρακτή στα καφέ όπου με 1,5 ευρώ το εσπρέσο "διαλογίζεται" επί ώρες για την επόμενη μέρα ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής άρα και της συλλογικής προσπάθειας, έχει επιτευχθεί εδώ και αρκετά χρόνια με τη βοήθεια ή την αφασία των ίδιων των πολιτών.

Ότι έχει να κάνει με τις βιοτικές μας ανάγκες και όχι μόνο, μπορεί να παραχθεί στη χώρα μας. Απέναντι στην κυβερνητική λαίλαπα της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων για δημιουργία δήθεν επενδυτικού κλίματος, η απάντηση είναι η αυτοοργάνωση των τοπικών κοινωνιών.

Κι αν η κυβέρνηση επικαλείται ότι κι άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν πάρει τέτοια μέτρα καλό θα είναι να ρίξει μια ματιά στα κοινωνικά δίχτυα προστασίας που έχουν αυτές. Τότε θα καταλάβει πόσο μεγάλος λάθος έχει κάνει να απογοητεύσει τον κόσμο, και φυσικά θα το πληρώσει πολύ ακριβά.

Αυτή που δεν πρέπει να το πληρώσει είναι η χώρα η οποία θα αναγκαστεί να υποστεί μια κοινωνική έκρηξη εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η "Τρόικα" με χθεσινές δηλώσεις των ελεγκτών δείχνουν να φοβούνται την κοινωνική αναταραχή.