ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ...

Πρέπει ν' αρχίσω να πιστεύω πως μια υπέρτατη κοσμική δύναμη παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον κόσμο μας και που και που αποδίδει δικαιοσύνη. Το περιστατικό που συνέβη την περασμένη εβδομάδα το αποδεικνύει...

Στην Αθήνα με ξεσήκωσε να τον συνοδεύσω ένας μπουνταλάς γνωστός, να μην χαθεί σε άγνωστους του δρόμους, μα να πάει σε μεγάλο νοσοκομείο να πάρει ένα χαρτί που ήθελε από τους γιατρούς. Το είχαμε ξανακάνει μερικούς μήνες νωρίτερα και αφού είδα χάρτες και διαδρομές ΜΜΜ αστραπιαία την προηγούμενη μέρα στο Internet, συνδύασα τον Ηλεκτρικό, μια γραμμή του Μετρό κι ένα λεωφορείο και τον πήγα στην πόρτα του νοσοκομείου γρήγορα, με 1 ευρώ μόνο κοινό εισιτήριο αν και θα ήταν απόσταση περί τα 40 χλμ.

Του είχα ζητήσει να μου πληρώσει το εισιτήριο του καραβιού για να έρθω μαζί του, σε καλή τιμή τελευταία λόγω ανταγωνισμού και είχε συμφωνήσει να φροντίσει για όλα ώστε να φύγουμε το βράδυ. Την τελευταία στιγμή με ειδοποίησε πως δεν θα πήγαινε, γιατί δεν είχε τα λεφτά των εισιτηρίων κι αναβαλλόταν το ταξίδι...

Κοιμήθηκα ήσυχος τη νύχτα, το πρωί στις 8 μου τηλεφώνησε και μου έκανε γνωστό πως ήταν στον Πειραιά και δεν μπορούσε να πάει στον προορισμό του. Μου την είχε φέρει κανονικά και πήγε μοναχός του, έχοντας άλλα σχέδια για τα λεφτά που επρόκειτο να ξοδέψει για μένα...

Κι ενώ δεν ήξερα τίποτα, ούτε θα καταλάβαινα ποτέ αν δεν μου το έλεγε νομίζοντας πως αναβλήθηκε το ταξίδι, αυτός ήταν τόσο μπουνταλάς που τηλεφώνησε σε μένα να ζητήσει βοήθεια, αντί σε κανέναν άλλον γνωστό του.

Τον ξεφορτώθηκα τον Κουικάρα, λέγοντας του να κάνει ότι κάναμε την περασμένη φορά. Από τότε άρχισε δράση η θεία δίκη, δράση που κράτησε όλη μέρα, κάνοντας τον να πληρώσει ακριβά που δεν με είχε μαζί...

Θυμόταν να μπει στον Ηλεκτρικό από τον Πειραιά, μα δεν ήξερε πως να συνεχίσει, που να σταθεί να μετεπιβιβαστεί στο Μετρό, σε ποια στάση του να κατεβεί και με ποιο συγκεκριμένο λεωφορείο να συνεχίσει παραπέρα. Προτίμησε να πάει με ταξί, αν και θυμόταν πως διανύσαμε τότε μεγάλη απόσταση συνολικά. Απόσταση που γίνηκε ακόμη μεγαλύτερη, όταν ο απατεώνας ταξιτζής που κατάλαβε αμέσως με τι μπουνταλά είχε να κάνει με το που άνοιξε ο άλλος την πόρτα του οχήματος, τον πήγε επίτηδες από παράδρομους κι έκανε κύκλους, ώσπου το ταξίμετρο έγραψε 35 ευρώ, που τα πλήρωσε αδιαμαρτύρητα ο επιβάτης...

Τελείωσε με το χαρτί από το νοσοκομείο γρήγορα, μετά είχε την μέρα ελεύθερη να κάνει ότι είχε σκεφτεί όταν με παράτησε πίσω χωρίς να πει λέξη: να πάει για μασάζ και λοιπές υπηρεσίες κάπου που την διεύθυνση κρατούσε στην τσέπη του, κομμένη από τις πίσω σελίδες γνωστής εφημερίδας...

Με ταξί πήγε πάλι αφού δεν ήξερε πως αλλιώς, βρήκε μια σαβουροχαμούρα 45άρα Μολδαβή χοντρή και παρατέλεμη, που όμως πλάσαρε τις "υπηρεσίες" και τις κυτταρίτιδες της για 50 ευρώ, πολλά για όσα ήταν σε θέση να προσφέρει. Δεν τον ένοιαζε και πολύ τον μπουνταλά, που στο σπίτι έχει έναν χειρότερο θηλυκό ντανά για ταίρι, έκατσε μαζί της. Τον περιποιήθηκε καλά εκείνη, μέχρι και χαλαρωτικό μπάνιο τον έβαλε να κάνει μετά, παίρνοντας του τα τελευταία λεφτά από το πορτοφόλι του εν τω μεταξύ και ξαναβάζοντας το άδειο στη θέση του πίσω στην τσέπη του, έτσι ώστε να μην πάρει χαμπάρι όταν έφυγε από το "στούντιο" της...

Το κατάλαβε αρκετή ώρα αργότερα και μακρύτερα, όταν χρειάστηκε να φάει κάτι και διαπίστωσε πως δεν είχε μια, ούτε για φαί, ούτε για να πάει πίσω στον Πειραιά από την Αθήνα εγκαίρως να προλάβει να φύγει.

Κλαψούρισε δια τηλεφώνου στον πατέρα του, όπως σκέφτηκε να κάνει στην απενταρία του κείνη τη στιγμή, τον οποίο ξεσήκωσε και πήγε αργά το μεσημέρι σε μια τράπεζα, όπου κατέθεσε 50 ευρώ να τα σηκώσει ο μπουνταλάς γιος από την περιοχή που βρισκόταν, να μπορέσει να φτάσει στο καράβι και να επιστρέψει σπίτι του, έχοντας τουλάχιστον τα ρέστα στην τσέπη του.

Έτσι μιας μέρας ταξίδι του κόστισε (εξτρά χωρίς τα εισιτήρια του πλοίου) του Κουϊκάρα γύρω στα 180 - 200 ευρώ, όταν το εισιτήριο μετά επιστροφής κι έκπτωσης που θα μου πλήρωνε να τον συνοδεύσω + καλό φαί σε μέρος ονομαστό, δεν έκανε πάνω από 120 - 130 ευρώ.

Άμα θελήσω κι εγώ αργότερα το καλοκαίρι μια μονοήμερη απόδραση και πονηρή παρέα (πχ υπάρχουνε νόστιμες νεαρές τσιγγάνες που το κάνουν για 10 ευρώ μέσα στο λιμάνι του Πειραιά με τους φορτηγατζήδες, τι να τις κάνω τις σιτεμένες αλλοδαπές σαβούρες), θα του ανταποδώσω το στήσιμο προχθές.

Μα θα γεμίσω έναν μεγάλο φάρδο με σανό και κοπρά, να τον κουβαλώ όπου πηγαίνω όλη μέρα, να εξομοιώσω την παρουσία του δίπλα μου: όσο νου και πρωτοβουλία έχει ο φάρδος τόση έχει και ο μπουνταλάς ο Κουικάρας αν τον πάρω μαζί μου και το ίδιο θα μου μάθουνε νέα μέρη που αξίζει να πάω...

Από κει και μετά, κακία καμιά και φίλος παραμένει, δεν φταίει αυτό που γεννήθηκε μπουνταλάς κι επιρρεπής σε γκάφες πότε - πότε.