ΒΟΥΛΗ ΜΕ 300, 200,...

Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο άκρατος λαϊκισμός είναι δύσκολο να δει κανείς με ήρεμη σκέψη και ψύχραιμη ματιά την αναγκαιότητα των όποιων μεταρρυθμίσεων εξαγγέλονται με την έννοια ότι πόσο ορισμένες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες για την εξυγίανση των θεσμών και την αποκατάσταση ηθικών αξιών και ότι δεν υποκρύπτουν άλλου είδους σκοπιμότητες.

Όταν μάλιστα μέσα στο νοσηρό κλίμα του λαϊκισμού κάποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις εκπορεύονται "εν συγχορδία" από τα χείλη του αρχηγοκεντρικού δικομματισμού ή συναντούν την συναντίληψη αμφοτέρων, δημιουργούν την υποψία ότι δεν αποβλέπουν στην εξυγίανση και την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών του πολιτεύματος, αλλά στοχεύουν σε συγκεκριμένη πολιτική ιδιοτέλεια η οποία υπηρετείται από την έτι περαιτέρω ισχυροποίηση του δικομματικού αρχηγοκεντρικού συστήματος.

Χρειάζεται να έχει κανείς το θάρρος της αντιδημοτικότητας για να αντιτάξει τον αντίλογο, χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί αντιμεταρρυθμιστής ή οπισθοδρομικός από μια κοινή γνώμη, η οποία έχει ντοπαριστεί από την προπαγάνδα.
Και για να είμαι συγκεκριμένος, αναφέρομαι στον περιορισμό του αριθμού των βουλευτών σε 200.

Το μέτρο ακούγεται σωστό. Και μέχρις ενός σημείου μπορεί να είναι. Σε μια εποχή βαθειάς ηθικής και πολιτικής κρίσης, σε καιρούς εκτεταμένης διαφθοράς ο περιορισμός κάθε δημόσιας δαπάνης θέλγει το χειμαζόμενο λαό. Όταν μάλιστα αφορά στον αριθμητικό περιορισμό εκείνου του θεσμού που ο λαός έχει απαξιώσει δηλαδή τη Βουλή, γιατί το θεωρεί κύριο υπαίτιο της κακοδαιμονίας του, το μέτρο φαίνεται λυτρωτικό. Σε αυτή τη φάση της λαϊκής οργής, στη φάση της απαξίωσης του πολιτικού σκηνικού (και όχι του συστήματος) θα έβλεπε ο λαός με ιδιαίτερη ικανοποίηση ακόμη και την κατάργηση της Βουλής.

Η λυδία λίθος του πολιτικού προβλήματος δεν είναι ο αριθμό των βουλευτών. Αλλού είναι οι αιτίες του. Είναι η εκτεταμένη διαφθορά που διαπερνά όλο τον κορμό της δημόσιας διοίκησης, είναι η ατιμωρησία των φυσικών και ηθικών αυτουργών των σκανδάλων στη διαχρονική τους πορεία, είναι η ανομία και η διαπλοκή την οποία ανέχονταν και ανέχονται ακόμα οι παρέες του πάλαι ποτέ πασοκικού εκσυγχρονισμού, της νεοδημοκρατικής επανίδρυσης και του σημερινού σοσιαλφιλελευθερισμού.

Εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Στις παρέες που άσκησαν και ασκούν εξουσία. Και για να αντιμετωπιστεί το γενικότερο πολιτικό πρόβλημα, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Όμως, αλλαγή νοοτροπίας είναι δύσκολο να υπάρξει χωρίς την αλλαγή των εγκεφάλων.

Ο περιορισμός των βουλευτών σε 200 (τι φαεινή ιδέα) εξυπηρετεί το αρχηγοκεντρικό σύστημα του δικομματισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπήρξε ταύτιση των αρχηγών των δύο κομμάτων εξουσίας. Όπως ταυτίστηκαν παλαιότερα οι τότε αρχηγοί στη θέσπιση στου "ασυμβίβαστου" μεταξύ βουλευτικού λειτουργήματος και επαγγέλματος, για να το καταργήσουν αργότερα. Όπως παλαιότερα, τι σύμπτωση, συναίνεσαν στην κατάργηση του σταυρού προτίμησης, τον οποίο σταυρό επανέφεραν το 1985, αφού εν τω μεταξύ με τη λίστα επέτυχαν την λοχοποίηση των κοινοβουλευτικών ομάδων.

Συνεπώς, όλα αυτά τα μέτρα δεν εξυγίαναν τους θεσμούς και δεν κατέστησαν πιο εύρυθμη τη λειτουργία τους. Ισχυροποιούν το δικομματικό αρχηγοκεντρικό σύστημα γιατί ενίσχυσαν την παντοδυναμία του αρχηγού και τους βουλευτές, από εντολοδόχους του λαού με απεριόριστη έκφραση γνώμης και ψήφου, όπως τους θέλει το Σύνταγμα, τους μετατρέπουν σε υποτακτικούς του.

Πέραν αυτών, θα πρέπει να προσθέσει κανείς ότι το μέτρο αυτό στην παρούσα συγκυρία και σε συνδυασμό με την εισαγωγή του συστήματος της λίστας (άμεσος διορισμός) από τον Αρχηγό και την κατευθυνόμενη σταυροδοσία σε στενή εκλογική περιφέρεια (έμεσος διορισμός από τον αρχηγό και το μηχανισμό του) αλλοιώνει την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας.

Εξάλλου, στο πλαίσιο της νέας διοικητικής και αυτοδιοικητικής αναδιάρθρωσης (Καλλικράτης) θα υπάρχει αφενός μεν ελλειπής και περιορισμένη εκπροσώπηση πολλών περιοχών της περιφέρειας και αφετέρου ουσιαστική εξαφάνιση του πολιτικού πλουραλισμού, δηλαδή του πολυκομματισμού.

Εμπεδώνεται δηλαδή και θεσμικά ο δικομματισμός, τα δε μικρά κόμματα θα αποτελούν σκωλικοειδείς αποφύσεις του κοινοβουλευτισμού. Ας ανοίξουν τα μάτια τους όλα τα μικρά κόμματα όποια πτέρυγα των εδράνων της Βουλής και αν κατέχουν, πριν το σύστημα τα καταστήσει μονίμως πτερύγια ή μάλλον "φτερά στον άνεμο".