21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, δεν παραλείπουμε να εκφράσουμε ως έθνος και ως μεμονωμένοι πολίτες, την αντίθεσή μας προς τη χούντα των συνταγματαρχών η οποία, από την 21/4/1967 και επί μια επταετία, είχε το απόλυτο πρόσταγμα εξουσίας στη χώρα στο πρότυπο του στρατώνα, με αξιοπρόσεχτο αντίκτυπο στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πνευματική ζωή των πολιτών.

Η αντίσταση του Ελληνικού λαού άρχισε από τις πρώτες κιόλας μέρες και διατηρήθηκε, στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, όλη την εφταετία.Πολλοί Έλληνες, εξαιτίας της ιδεολογίας και των αρχών τους, γνώρισαν διώξεις, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, έχασαν και τη ζωή τους ακόμα, με αποκορύφωμα όλων όπως είθισται να πιστεύεται, την αιματοβαμμένη θυσία των νέων στο Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του 1973.

Η Χούντα υπό την πίεση των αγώνων πολλών συμπατριωτών μας που αντιστάθηκαν και υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας που η ίδια προκάλεσε, εγκατέλειψε την εξουσία και τη Χώρα ολόκληρη σε πλήρη εξαθλίωση.

Στα μετά το 1974, την κατάρρευση της χούντας και τον ερχομό των πολιτικών, συνηθίζουν οι πολιτικοί κρατούντες και αντιπολιτευόμενοι, να ενθυμούνται τα δεινά που επέφερε στον τόπο η χούντα και, με ρητορικούς λόγους, επιδιώκουν να τονώσουν υπέρ της δημοκρατίας το ηθικό του λαού και να θερίσουν εν τη γενέσει της κάθε φιλοδοξία ανατροπής του υφιστάμενου πολιτεύματος.

Αν βρισκόμαστε σήμερα εδώ που βρισκόμαστε, είναι γιατί η ιστορία του τόπου μας, οι ηγέτες μας και η δική μας, προσωπική συνεισφορά στην τελική διαμόρφωσή της, ήταν οι κύριοι παράγοντες που μας οδήγησαν στο σήμερα.

Η επαναστατική - χουντική επέτειος και η σημερινή, δύσκολη συγκυρία θυμίζουν αυτό που είπε ο άγνωστος Ινδός σοφός:

- Η μόνη προϋπόθεση για να μπορέσει κάποιος να σηκωθεί και να πορευτεί πάλι μπροστά, είναι να έχει, προηγουμένως, πέσει κάτω...

Σήμερα, 43 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας, υπάρχει στην μνήμη ακόμη μια αλληγορική απάντηση που έδινε ένας πολίτης σε έναν γείτονα του που νοσταλγούσε τέτοια καθεστώτα τότε και που του έλεγε πως:

- Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, υπήρχε ασφάλεια και ησυχία, όλοι είχαν δουλειά, φαγητό και γιατρό όταν τον ήθελαν...

Απαντούσε λοιπόν ο άλλος:

- Μα και τα μουλάρια μας σύντεκνε τα 'χουνε ούλα τούτα-να! Δουλειά έχουνε κάθε μέρα, η πάχνη των είναι γεμάτη, κοιμούνται στον σταύλο ανενόχλητα από λύκους, ο γιατρός είναι δίπλα τους κάθε που θα χρειαστεί, μα είναι κάθε μέρα...μουλάρια!