ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ...

Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είναι στρεβλός. Δεν μοιάζει με καμίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας ούτε με αυτόν στις ΗΠΑ.

Η πολιτική κατάσταση που βιώνουμε θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένας ιδιότυπος σοσιαλιστικός αμοραλισμός.

Διότι χαρακτηρίζεται από υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα με πάμπολλα ρετιρέ, με συνδιοίκηση των κυβερνώντων και μεγαλοσυνδικαλιστών εις βάρος της ανάπτυξης της χώρας, με βασική αρχή όλων την ήσσονα προσπάθεια (δηλαδή εργασία στο δημόσιο = δεν δουλεύουμε, για την πλειονότητα των υπαλλήλων), με αναγόρευση της μίζας σε μαγκιά, με τα ΜΜΕ να ανήκουν μόνο σε κρατικοδίαιτους μεγαλοεργολάβους που μιζάρουν όποιον μπορούν, με το 80% των (κρατικώς επιδοτούμενων μέσω κρατικής διαφήμισης) ΜΜΕ να προβάλουν κεντροαριστερές ιδέες (κάτι σαν πάλαι ποτέ σοβιετικού τύπου ενημέρωση)...

Επακόλουθα μιας ιδεοληπτικής καθήλωσης της Ελληνικής κοινωνίας σε "σοσιαλμανή" μοντέλα, διεθνώς αποτυχημένα και απαξιωμένα. Που κάνει πως δεν βλέπει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον σοβιετικού τύπου σοσιαλισμό (ακόμη κι αν αυτός εδώ επιβάλλεται όχι επαναστατικά αλά 1917, αλλά με σταδιακή και ανεπαίσθητη αποσάθρωση μιας κοινωνίας στερημένης αντιστάσεων) και σε ό,τι ονομάζεται κράτος πρόνοιας, συνοχής και αλληλεγγύης.

Γιατί σοσιαλισμό σοβιετικού τύπου που δημιουργεί νομενκλατούρες και κάστες προνομιούχων κρατικοδίαιτων εκφράζει η αντίληψη πως οποιοσδήποτε βρέθηκε ποτέ με οποιοδήποτε νομικό καθεστώς και για κάλυψη οποιασδήποτε προσωρινής ανάγκης, σε σχέση εξαρτημένης εργασιακής σχέσης με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δικαιούται να μισθοδοτείται ισοβίως από τον κρατικό προϋπολογισμό...

Κράτος πρόνοιας, συνοχής και αλληλεγγύης θα ήταν η διευκόλυνση της απόκτησης εξειδικευμένων και προσαρμοσμένων στις εξελισσόμενες ανάγκες της εποχής προσόντων, ώστε να καταστεί ρεαλιστικά επιτεύξιμη μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, για το οποίο θα προβλέπεται κάποια δημόσια αρωγή, η επανένταξη σε δυναμικούς κλάδους της αγοράς εργασίας.

Σοσιαλισμό σοβιετικού τύπου συνιστά η μεταφορά συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων σε χήρες και θυγατέρες ανεξαρτήτως της ηλικίας τους, της γενικότερης περιουσιακής ή οικονομικής τους κατάστασης και (εφόσον πρόκειται για χήρους ή χήρες) χωρίς ή με ελάχιστη συσχέτιση προς τη διάρκεια του γάμου.

Κράτος πρόνοιας, συνοχής και αλληλεγγύης υποδηλώνει, απεναντίας, η δημόσια μέριμνα για τη διατήρηση της οικονομικής αξιοπρέπειας και του βιοτικού επιπέδου ατόμων που συμπορευτήκαν με τον κάτοχο του δικαιώματος (τον δικαιούχο της σύνταξης), επί το σημαντικότερο μέρος της ζωής του και τον διευκόλυναν ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί απερίσπαστος στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις...

Σοσιαλισμό σοβιετικού τύπου συνιστά η γενίκευση της δωρεάν παιδείας σε όλους, ενώ το κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης θα υποδήλωνε η εξάρτηση της δωρεάν παροχής των δημόσιων εκπαιδευτικών υπηρεσιών από την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του μαθητή στις δύο πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες και τις επιδόσεις του φοιτητή στο πανεπιστήμιο.

Εδώ στην πατρίδα μας γίνεται απίστευτη σπατάλη με την παροχή πλήρης σειράς συγγραμμάτων σε όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές (ακόμη και σε αυτούς των οποίων η απροθυμία να σπουδάσουν είναι πασιφανής), παρουσιάζονται όμως σημαντικές ελλείψεις στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες που απευθύνονται σε μελετητές και ερευνητές.

Παράλληλα, η δωρεάν πανεπιστημιακή (μη) παιδεία συχνά συνυπάρχει με την απαίτηση δυσβάστακτων διδάκτρων από τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, τούς μόνους δηλαδή των οποίων η διάθεση μόρφωσης και η ερευνητική προσφορά είναι δεδομένες.

Καταλήγοντας και οι πρώτοι να καταστούν πτυχιούχοι αν και "αγράμματοι", με μόνη διέξοδο τον καταποντισμό στην ελεύθερη αγορά εργασίας μεγάλου ποσοστού και μόνη διέξοδο την απαίτηση για διορισμό σε έναν συνεχώς διογκούμενο δημόσιο τομέα που καθίσταται αντιπαραγωγικός και παρασιτικός σε πολλές περιπτώσεις, μα διαιωνίζεται...

Με δαιμονοποίηση του ιδιωτικού τομέα και του επιχειρηματικού κλάδου που στην πλειοψηφία του στην Ελλάδα είναι μικρομεσαίος, με κατασυκοφάντηση των υγιών φιλελεύθερων ιδεών περί οικονομίας δηλαδή της πολιτικής που πρεσβεύει ισχυρότερο στην παρέμβαση κράτος αλλά λιγότερο σε πλήθος αρχηγίσκων και σαφώς οικονομικότερο σε σπατάλες σε αντίθεση με το σημερινό σοσιαλιστικού τύπου κρατικό συνονθύλευμα.

Όπου έφτασε το δεύτερο καλύτερο επάγγελμα είναι "συνδικαλιστής σε ΔΕΚΟ". Πολλά λεφτά,πολλή προβολή,ατέλειωτο αραλίκι,λουσάτα συνέδρια(διακοπές) και στο τέρμα βουλευτιλίκι, με σύνταξη στις δυό τετραετίες.

Που παραμένει μακράν το πρώτο καλύτερο επάγγελμα, ιδίως για άδουλους γόνους τζακιών, που θα συνεχίσουν την κατάσταση που παρέλαβαν κληρονομικά, ως εύπεπτη και συμφέρουσα δημαγωγία παραμονές εκλογών...

Με την αποδοχή του ισοπεδωτισμού για τον υπόλοιπο λαό, να επιπλέουν οι φελλοί...

Που δεν θ' αντιληφθούν την διαφορά του ψευδεπίγραφα φιλολαϊκού σοβιετικού μοντέλου από το πραγματικό και λειτουργικό κράτος πρόνοιας είναι πως τα πρώτο λειτουργεί πάντα αντιαναπτυξιακά (κι όταν φτάσει στο αμήν επιβάλλονται "μέτρα" σαν τα τωρινά), ενώ το δεύτερο κατά κανόνα αναπτυξιακά.

Το πρώτο υποδουλώνει και αποχαυνώνει, ενώ το δεύτερο απελευθερώνει και απογειώνει...