ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ...

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα, στο σύνολό τους σχεδόν κι ανεξαρτήτως κόμματος αρκούνται στη διαχείριση του λεγόμενου πολιτικού κόστους.

Έτσι γίνεται και τώρα με την κυβέρνηση να τους αγρότες που έχουν στήσει μπλόκα, χωρίς όμως να παίρνει δυναμικά μέτρα να τελειώνει με δαύτους και κυρίως να εκλείψουν τέτοιες τακτικές "αγώνων" με κλεισίματα βασικών δρόμων, θέαμα που ουκ ολίγες φορές και με διάφορες αφορμές επαναλαμβάνεται σε όλες τις περιοχές της χώρας χρόνια τώρα, ανεξήγητο γιατί προσπαθώντας να γνωστοποιήσουν κάποιοι αιτήματα προς υπεύθυνους, εμποδίζουν συνήθως τους ανεύθυνους κι αμέτοχους να κυκλοφορήσουν...

Το αποτέλεσμα τώρα με τους αγρότες, αύριο με άλλους, είναι η οικονομική παράλυση, σε μια περίοδο κατά την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να αναπτυχθεί μια νέα αναπτυξιακή δυναμική για να αντέξουμε στις πιέσεις που έπονται της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Το κακό παράδειγμα των αγροτών που έστησαν και φέτος μπλόκα στο εθνικό οδικό δίκτυο, είναι βέβαιο πως θα το ακολουθήσουν διάφορες άλλες επαγγλεματικές και κοινωνικές ομάδες τα συμφέροντα των οποίων θίγονται από τα δύσκολα αλλά αναγκαία οικονομικά μέτρα.

Το παιχνίδι μοιράζεται με τη λογική της διαχείρισης του πολιτικού κόστους ή των σχετικών ευκαιριών και στο χώρο της ΝΔ.
Ο νέος αρχηγός καταδικάζει χωρίς δισταγμό τα αγροτικά μπλόκα, αρκετοί όμως βουλευτές της ΝΔ και γαλάζιοι συνδικαλιστές του αγροτικού χώρου στηρίζουν αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις.

Κι από κοντά τα ΚΚΕδια, πάντα παρών σε κάθε αναταραχή και σύγκρουση, αυνανιζόμενα ακόμη με την απαρχή της "επανάστασης" μπας κι αυτή γίνει στη δική τους γενιά...

Έχουμε εδώ μια ιδιόμορφη κοινωνική σύγκρουση. Οι διάφορες επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν και να μεταφέρουν τα δικά τους οικονομικά, ασφαλιστικά βάρη σε άλλους, εκείνους δε που μπορούν να επηρεάσουν λιγότερο τα πράγματα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε σκληρές συντεχνιακές και συνδικαλιστικές συγκρούσεις. Αυτή είναι η νοοτροπία που οδηγεί τη Ελλάδα από το κακό στο χειρότερο και για πολύ καιρό ακόμη θα επαναλαμβάνεται.

Όλοι εντός και εκτός Ελλάδας, γνωρίζουν ότι πέρα των βραχυπρόθεσμων εισπρακτικών μέτρων για τη διασφάλιση εσόδων, η πραγματική δημοσιονομική προσαρμογή απαιτεί διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε ευαίσθητα κοινωνικά μέτωπα, όπως στο ασφαλιστικό, στο σύστημα αμοιβών στον δημόσιο τομέα, στην ίδια τη δομή και τη λειτουργία του κράτους, στην αγορά εργασίας και στην απελευθέρωση των αγορών.

Μεταρρυθμίσεις που δεν πρόκειται να γίνουν "αναίμακτα", λόγω χρόνιων ρουσφετολογικών κεκτημένων δικαιωμάτων διαφόρων συντεχνιών...

Με ευθύνη των πολιτικών, των συνδικαλιστών, αλλά και των ΜΜΕ που σιγοντάρουν συγκρούσεις για να πωλούν ανέξοδο θέαμα και λοιπών εμπλεκομένων που προβάλλουν εδώ και χρόνια ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης, έχουν επικρατήσει οι πιο ανεύθυνες και βάρβαρες συμπεριφορές.

Οι περισσότεροι κινούνται με βάση τη λογική της αρπαχτής και του εκβιασμού σε βάρος του κοινωνικού συνόλου...