ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ...

Το εκλογικό σώμα στις ημέρες μαs δεν συμπεριφέ­ρεται ως "κοπάδι προβάτων", δεν τιθασεύεται ούτε χαλιναγωγείται εντός των στενών ορίων του κομματισμού, έχει ξεπεράσει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στoυς πολιτικούς φορείς, ιδίως μάλιστα από την στιγμή που οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, κυρίαρχη εστία των πολιτικών και κομματικών αντιπαραθέσεων κάπο­τε, έχουν αμβλυνθεί.

Τα κόμματα αποτελούν ενώσεις διαφορετικών ανθρώπων, με διαφορετικές αφετηρίες και σκοπιμότητες, οι οποίοι συγκλίνουν όμως με βάση κάποιες γενικές αρχές και προγράμματα. Βάση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι τα κόμματα και τέτοια χωρίς αυτά δεν νοείται.

Αναμφίβολα για να μπορέσει να απευθυνθεί κάποιο πρόσωπο στο κοινωνικό σύνολο, προϋποτίθεται ο κομματικός οργανισμός. Όμως τελικά ο λόγος και η πράξη είναι αυτά που πέρα από κοντοπρόθεσμη δημιουργία εντυπώσεων, μπορούν να πείσουν σε στέρεη βάση.

Αν λειτουργούν αμφότερα βέβαια σε αρμονία με την κοινωνία και τους ψηφοφόρους που τα επέλεξαν για να εκπροσωπούν τις θέσεις τους και τα συμφέροντα τους, που διασφαλίζουν και την ομαλή συνέχεια της ζωής τους...

Η κοινωνία δεν αναζητεί στην πολιτική το διαφορετικό και το απρόβλεπτο.

Αναζητεί το καλύτερο, αναζητεί λύση στα προβλήματα της ή για να είμαι πιο ακριβής ένα λειτουργικό πλαίσιο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της.

Δεν είναι δουλειά των πολιτικών και των κομμάτων να "μαγέψουν" τον κόσμο και "να τον κάνουν να ονειρευτεί". Δουλειά τους είναι να ανοίξουν δρόμους και να προτείνουν πορείες. Δουλειά τους είναι να λειτουργήσουν ως παράδειγμα. Δουλειά τους είναι να βάλουνε κανόνες να ελέγχουν την τήρηση τους και όταν χρειάζεται να τους αναπροσαρμόζουν.

Τίποτα από τα πιο πάνω δεν αποκλείουν το νέο , το καινοτόμο, το διαφορετικό, αποκλείουν όμως την διαφορετικότητα και το απρόβλεπτο σαν αυτοσκοπό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι δεν απαιτείται όραμα μόνο που το όραμα στην πολιτική δεν σημαίνει "κάνω τον κόσμο να ονειρευτεί".

Οι πολιτικοί δεν δικαιώνονται από εκλογικά αποτελέσματα, αυτή η λογική αφορά όσους βλέπουν την εξουσία ως αυτοσκοπό. Δικαιώνονται ή δεν δικαιώνονται από τα αποτελέσματα των πολιτικών τους και της διακυβέρνησης τους.

Υπάρχει άραγε αυτήν την στιγμή η ωριμότητα στη βάση των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας ώστε να αντιληφθούν το αυτονόητο; Ότι οι αλλαγές και οι δυναμικές σε κόμματα και κοινωνίες δεν επέρχονται με φθαρμένα υλικά, ούτε ασφαλώς μέσω των εκλεκτών των media, των μεγαλοσυμφερόντων, των μηχανισμών και του Συστήματος.

Αντί να συζητάνε για πρόσωπα είναι καλύτερα να συζητάνε για πολιτικές, για ιδέες, για στρατηγικές και όταν έρθει η ώρα ήρεμα και χωρίς τα οπαδικά τους σημαιάκια να πάνε να ψηφίσουν όποιον νομίζουν ότι μπορεί να εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα του τόπου και τις ιδέες τους.

Και κυρίως όποιος κι αν βγει, όλοι να τον στηρίξουν...