ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940...

Μια μικρή συνέντευξη (δεν έχει σημασία αν είναι πραγματική ή φανταστική) μιας μαθήτριας κι ενός μαθητή που πήραν από τον παππού και την γιαγιά τους, με θέμα το "Γιατί πολεμήσαμε την 28η Οκτωβρίου;"

Ενα αφιέρωμα μνήμης, σπουδή στο έπος του '40, που ετοίμασαν μαζί με τους δασκάλους τους τα παιδιά της Δ΄ τάξης του 10ου Δημ. Σχολείου Χανίων.

Ευχαριστώ την Μαρία, τη μικρή μου φίλη που συμμετείχε και μου το πρόσφερε για δημοσίευση στο blog μου.

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Γιαγιά, σε λίγες μέρες θα παρελάσουμε για το "ΟΧΙ"!

ΓΙΑΓΙΑ: Μπράβο παιδί μου! Το ξέρεις ότι και ο παππούς σου πολέμησε σ' αυτόν τον πόλεμο;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Ναι, παιδιά μου, πολέμησα κι εγώ! Έχουν περάσει, όμως, χρόνια πολλά από τότε. Ο νους μου τρέχει πίσω 69 χρόνια, τότε που ήμουν νέος. Τότε που η Ελλάδα μας βρήκε τη δύναμη να πει "ΟΧΙ" σε έναν στρατό πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας.

ΜΑΘΗΤΗΣ: Και γιατί είπαμε "ΟΧΙ" παππούλη μου;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Γιατί ήθελαν να πάρουν την πατρίδα μας!

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Ποιοι;

ΓΙΑΓΙΑ: Πρώτα οι Ιταλοί... Ο αρχηγός τους που ήταν δικτάτορας, ο Μουσολίνι, μάζεψε παιδί μου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα πολλά στρατεύματα και πυρομαχικά.

ΜΑΘΗΤΗΣ: Και τι έγινε παππού;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Ο Μουσολίνι επιτίθεται στην Ελλάδα. Υπερηφανευόταν μάλιστα, ότι μέσα σε μια βδομάδα θα καταλάβει την πατρίδα μας!

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Κι εμείς τι κάναμε παππού;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Εμείς αποφασίσαμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Στις 5 Νοεμβρίου του 1940 άρχισε η Ελληνική αντεπίθεση με το σύνθημα "ΑΕΡΑ". Θυμάμαι που ανεβαίναμε μέσα στα άγρια βουνά της Πίνδου σε λασπωμένα μονοπάτια με βροχή και με χιόνι. Με κόπο ξεκολλούσαμε το πόδι μας από τη λάσπη, όπου πολλές φορές εβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Και τις λίγες φορές που κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, εμοιραζόμασταν λίγες σταφίδες και στραγάλια.

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Πολέμησες κι εσύ γιαγιά;

ΓΙΑΓΙΑ: Δεν πολέμησα με τουφέκια παιδί μου, αλλά κάναμε πολλά πράγματα κι εμείς οι γυναίκες εκείνης της εποχής! Πλέκαμε ασταμάτητα κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες μας, ζυμώναμε τις νύχτες ψωμί, τρέχαμε ως εθελόντριες στον Ερυθρό Σταυρό για να φροντίζουμε τους τραυματίες. Πηγαίναμε ακόμα και λέγαμε τα Χριστούγεννα, τα κάλαντα για να μαζέψουμε λεφτά και τρόφιμα.

ΜΑΘΗΤΗΣ: Τους νικήσαμε όμως τους Ιταλούς...

ΠΑΠΠΟΥΣ: Παιδί μου δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα! Της Ελλάδας τα βάσανα και οι καημοί δεν είχαν τελειωμό... Το 1941 ο φοβερός Γερμανικός στρατός επιτίθεται από τα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας.

ΓΙΑΓΙΑ: Ο στρατός μας αποκαμωμένος από τον πόλεμο κατά των Ιταλών αναγκάζεται να υποχωρήσει. Τέσσερα χρόνια μαύρης σκλαβιάς και μαρτυρίου για το Λαό μας. Χιλιάδες Έλληνες παιδιά μου, πέθαναν από την πείνα και τη δυστυχία. Χιλιάδες νεκροί από τις εκτελέσεις των Γερμανών...

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Και εδώ στο νησί μας την Κρήτη, τι γίνεται παππού;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Εμείς οι Κρητικοί βρήκαμε τη δύναμη να αντισταθούμε! Το νησί της Κρήτης ήταν ακόμα ελεύθερο και δεν παραδιδόταν τόσο εύκολα... Στεκόμαστε όρθιοι, γενναίοι και υπερήφανοι.

ΜΑΘΗΤΗΣ: Και ποιος κέρδισε τελικά γιαγιά στον πόλεμο;

ΓΙΑΓΙΑ: Φυσικά εμείς! Στις 14 Οκτωβρίου του 1944 η Αθήνα ήταν και πάλι ελεύθερη...
ΠΑΠΠΟΥΣ: Θυμάμαι που οι έρημοι δρόμοι γέμισαν φωνές και σημαίες και ο κόσμος φώναζε "είμαστε ελεύθεροι" κι όλοι αγκαλιάζονταν...

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Απορώ πώς και τόσο λίγοι και νικήσαμε;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Γιατί παιδιά μου, τη νίκη την κέρδισαν απλοί άνθρωποι του χωριού, χτίστες και σιδεράδες. Τα γελαστά και χαρούμενα παιδιά, οι ηρωίδες μανάδες και οι στρατιώτες που όλοι τους ξέρανε καλά την Ιστορία της πατρίδας μας.

ΜΑΘΗΤΗΣ: Εμένα δε μου αρέσει ο πόλεμος! Οι άνθρωποι σκοτώνονται, γίνονται καταστροφές, τα παιδάκια πεινάνε, δεν έχουν παιχνίδια, χάνουν τους γονείς τους...

ΓΙΑΓΙΑ: Για αυτό παιδί μου:

Όλοι οι λαοί της γης πρέπει να συμφιλιωθούμε,
να πάψουνε οι πόλεμοι κι ειρηνικά να ζούμε!