ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΤΙΕΤΑΙ...

Καλοκαίρι στην Ελλάδα, διακοπές, πολλοί τουρίστες κι επισκέπτες, πολλή δουλειά και για τις ταβέρνες κι εστιατόρια όλων των κατηγοριών που καλούνται να ταίσουν αυτόν τον κόσμο μεσημέρι βράδι...

Πολύς κόσμος και πελατεία σημαίνει και πολλά κέρδη για τους επιχειρηματίες των καταστημάτων αυτών. Με τη βοήθεια βεβαίως και κάποιων κόλπων, πασίγνωστων μεταξύ των επιτήδειων, μα άγνωστα στον πολύ κόσμο. Κοινό μυστικό: τίποτα δεν πετιέται, από τα εναπομείναντα φαγητά...

Πρώτη εφαρμογή το βραστό κρέας, που υπάρχει άφθονο σε γάμους και βαφτίσεις που γίνονται σε ταβέρνες. Ποτέ δεν καταναλώνεται από τους καλεσμένους όλη η ποσότητα, που την επαύριο γίνεται τσιγαριαστό ή κοκκκινιστό και σερβίρεται σαν πιάτο ημέρας...

Μπριζόλες κάποιων ημερών μαρινάρονται στη φορμόλη (φαρμακευτικό υλικό) για να (ξανα)γίνουν μαλακές και σερβίρονται ζεστές, καμιά διαφορά από "της ώρας" για τους μη γνωρίζοντες βλαχοτουρίστες...

Κρέας κρητικού αγριμιού παράνομα κυνηγημένο και πανάκριβα χρεωμένο σαν τέτοιο, σερβίρεται σε εκλεκτούς πελάτες κρητικών κι αθηναϊκών εστιατορίων με γνωστούς από τη τηλεόραση ιδιοκτήτες. Ελλέιψει δε αυτού αντικαθίσταται με φουριάρικο, καμμιά διαφορά στο κρέας, αφού στα ίδια μέρη βόσκουν κι αυτά, με την ίδια αρωματική χλωρίδα...

Σε παραλιακές ταβέρνες ψάρια κατεψυγμένα αποψύχονται τη νύχτα κι αφού εμβολιστούν με ειδικό ορό να φουσκώσουν και ν' αποκολιέται η ραχοκοκκαλιά εύκολα όπως των φρέσκων, δείχνονται και πωλούνται στον πελάτη ως τέτοια, άρτι ψαρεμένα...

Τα πολύ μεγάλα ζυγίζονται μπροστά στο πελάτη, μα έχοντας όμως στα μεγάλα τους βράγχια κρυμμένα μερικά από κείνα τα παλιά μεταλλικά ζύγια, όσα χωράνε για να δείχνουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες γραμμάρια βαρύτερα...

Ταψιά με μουσακάδες, παστίτσια, μπουρέκια, πηγαινοέρχονται μεταξύ ψυγείου και φούρνου για (ξανα)ζέσταμα όσες φορές χρειαστεί μέχρι να αδειάσουν, αν δεν προσελκύσουν το ενδιαφέρον και την όρεξη των πελατών όσο είναι φρεσκοψημένα.

Κεφτέδες παρασκευάζονται από αλεσμένο εναπομείναν κρέας και λοιπά υλικά που ταιριάζουν, αν δεν πειστεί ο πελάτης να τους φάει έτσι σκέτους τηγανητούς, καμουφλάρονται σε σουντζουκάκια με σάλτσα ή σε γιουβαρλάκια και τρώγονται ανυποψίαστα.

Το φτηνό χύμα κρασί (νερό και μπογιά αγορασμένο από τον απατεώνα μπακάλη), με μια ψεκασιά ξύδι στην καράφα κι ένα φευγάτο "συγνώμη" του γκαρσονιού, αντικαθίσταται αμέσως με άλλο εμφιαλωμένο, φτηνό μεν μα πλασαρισμένο σαν επώνυμης ετικέτας στον αμύητο...

Μερικά μόνο κόλπα και κατεργαριές ταβερνιάρηδων και λοιπών της μαζικής εστίασης...

Και πριν ν' αρχίσουν οι συντεχνίες τους τα τετριμένα "δεν είναι έτσι, δεν είμαστε όλοι τέτοιοι, δεν τα κάνουμε αυτά εμείς, κλπ...

Σύμφωνοι. Καμιά ταβέρνα ή εστιατόριο δεν κάνει τα παραπάνω όλα μαζεμένα, ή κάθε μέρα, υπάρχουν μέρες που τα φαγητά ταψιού είναι φρέσκα αφού τότε ψήθηκαν, υπάρχουν πελάτες - φίλοι που τρώνε και φεύγουν ικανοποιημένοι αφού τους προσέχει ο ιδιοκτήτης προσωπικά, κάποιοι ευσυνείδητοι σέβονται τους πελάτες και το όνομα τους, μα υπάρχουνε κι αυτά που περιέγραψα.

Δεν περιορίζονται μόνο στην τουριστική καλοκαιρινή περίοδο, αν και παρουσιάζουν έξαρση σε περιοχές και περιόδους με κοσμοσυρροή. Ούτε μόνο σε αλλοδαπούς "κουτόφραγκους" πελάτες.

Δεν υπάρχει χώρος εστίασης να μην εφαρμόζει κάποια απ' αυτά, συστηματικά ή περιστασιακά ευκαιρίας δοθείσης κι εν γνώση του προσωπικού του, που ξέρει απέξω ποιές μέρες και σε ποιούς τα εφαρμόζουν...

Και κομπάζουν περήφανα μερικοί για το "τι τρώει ο κόσμος εν αγνοία του"!

Πως νομίζετε πως τα έμαθα και τα έγραψα, αφού από πεποίθηση ποτέ δεν έχω κάνει τέτοια δουλειά;