ΚΑΦΕΤΖΗΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ...

Ποτέ δεν θέλησα να δουλέψω σερβιτόρος ή καφετζής. Τέτοιες δουλειές ούτε μου αρέσουν ούτε μου ταιριάζουν.

Έκανα κάποτε τον καφετζή αναγκαστικά ύστερα από διαταγή αξιωματικού, όμως για λιγότερο από μισή ώρα, κατά την διάρκεια της θητείας μου στην Πολεμική Αεροπορία.

Έτσι αποφάσισε και διέταξε ο αρχι(δια)μηχανικός της πολεμικής μοίρας που υπηρετούσα, όταν απολύθηκε ο παλιός καφετζής στην καντίνα του υπόστεγου όπου προίστατο, κρίνοντας αυθαίρετα κι απόλυτα εσφαλμένα πως εγώ θα τα κατάφερνα σε κάτι που πάντα απεχθάνομαι, να σερβίρω άλλους...

Κάτι που μου στερούσε τα υπόλοιπα καθήκοντα μου και την ασχολία μου με τα πολεμικά αεροπλάνα μαζί με ανθρώπους που με υπολόγιζαν και μ' έκλεινε στην γκρίζα καντίνα να μαλάσω καφέδες, σάντουιτς και τυρόπιτες, πράματα που ποτέ δεν γούσταρα...

- Σε διατάζω κι οφείλεις να υπακούσεις...αντίτεινε στις πολλές αντιρήσεις μου ο αρχι(δια)μηχανικός, ένα όρθιο κουτσούρι από την Λακωνία, που αν και είχε πετύχει να εισαχτεί κάποτε στην σχολή Ικάρων και είχε σπαθί αξιωματικού, ήταν ολημερίς βουτηγμένος στις μουτζούρες από την συντήρηση των αεροπλάνων, κάτι που επέσυρε την ειρωνεία και τα υποτιμητικά υπονοούμενα από τους (νεώτερους του) πιλότους που πετούσαν στον ουρανό κι έκαναν αναχαιτήσεις κι εμπλοκές περήφανοι.
Αυτοί του κολλήσανε και το αρχι(δια)μηχανικός, που του ταίριαζε γάντι που το θυμήθηκα και το χρησιμοποιώ εδώ γιατί με βολεύει.

Αν πιστεύετε αλήθεια πως υπάρχει αγαστή συνεργασία μεταξύ ιπτάμενων και τεχνικών, δεν έχετε κάνει σε μάχιμη μονάδα, όπου οι τεχνικοί θεωρούνται τα άτομα της αγγαρείας από την ελίτ των χειριστών μαχητικών, οι οποίοι παίρνουν τη δόξα, τις τιμές και τις προαγωγές, φτάνοντας μέχρι αρχηγοί ΓΕΑ, κάτι που ποτέ δεν θα γίνει με τους μηχανικούς.

Η μόνη εξουσία του αρχι(δια)μηχανικού περιοριζόταν στο υπόστεγο, όπου μακριά από τον μοίραρχο έβγαζε τα πολλά απωθημένα του στο πλήθος των τεχνικών και τους πάντα λίγους στρατεύσιμους όπως εμένα τότε...

Δυστυχώς για αυτόν, ήταν και ο μοναδικός που δοκίμασε τον καφέ μου, το μισάωρο εκείνο που έκανα καφετζής με το ζόρι. Ένα μισοψημένο μείγμα νερού, καφέ και ζάχαρης που ανακάτεψα για μερικά δευτερόλεπτα και του πήγα στο γραφείο, όταν ζήτησε να του φτιάξω καφέ...

Φυσικό ήταν, ένα ρόφημα που εγώ πίνω σπανίως και μόνο εκτός σπιτιού, να μην ξέρω να το παρασκευάζω. Εξάλλου πήγα πρόθυμα να κάνω την θητεία μου για να εκπαιδευτώ στα όπλα κι όχι να φτιάχνω καφέδες ή να βγάζω φωτοτυπίες σε γραφείο όπως σκίζονταν άλλοι κόπροι να κάνουν.

Το ήπιε βέβαια μην ξέροντας τι ήταν, μα σε λίγο αντικαταστάθηκα από άλλον, πιο πρόθυμο να τεμπελιάζει στην καντίνα όταν εγώ με τις δημιουργικές κι οργανωτικές μου ικανότητες ήμουν ο πιο γνωστός στρατεύσιμος στη μονάδα, κάτι που απόλαυσα 2 χρόνια τότε κι έχω ακόμη πολλούς γνωστούς που τα λέμε και τ΄αναπολούμε και σήμερα.

Πολλά χρόνια μετά κι απόστρατοι ανώτεροι αξιωματικοί πια εκείνοι, μα με θυμούνται ακόμη με τ' όνομα μου.

Εκτός βέβαια από κείνον τον αρχι(δια)μηχανικό, που σίγουρα θα θυμάται εκείνο που άκουσε την τελευταία φορά που μιλήσαμε, κάτι που γενικευμένο ισχύει και για εσάς αν ποτέ δοκιμάσετε να με αναγκάσετε να κάνω τον καφετζή ή τον σερβιτόρο:

- Μη σώσετε ποτέ να φάτε, αν περιμένετε να σας σερβίρω εγώ!!!!