ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ...

Γράφει στο ημερολόγιο της την εμπειρία της από την καθημερινή της ζωή μια ώριμη γυναίκα:

Θέλω να βαδίζω και να μην φοβάμαι τον κάθε άνθρωπο που έρχεται καταπάνω μου ή προσπαθεί βιαστικά, να με προσπεράσει.

Θέλω να μην κρατώ σφιχτά την τσάντα στο χέρι και σαν κλέφτης, με γοργά βήματα και προκαθορισμένο δρομολόγιο να γυρίζω σπίτι.

Να μην κοιτώ καχύποπτα τον κάθε ίσκιο στο παρκάκι, τους ζητιάνους στο κρύο πλακόστρωτο του δρόμου, τον μοναχικό σκεπτικό νεαρό, τη θορυβώδη παρέα στα παγκάκια της πλατείας.

Να μη διπλοκλειδώνω την πόρτα μου, μόλις πέσει το σκοτάδι. Να μη σηκώνομαι κάθε λίγο και λιγάκι και να την ελέγχω. Να μπορώ να την ανοίγω χωρίς δεύτερη σκέψη, στον κάθε άγνωστο που τη χτυπά.

Θέλω να έχω καλές σχέσεις με τους γύρω μου, να τους εμπιστεύομαι, να μ' εμπιστεύονται, να τους καταλαβαίνω και να με καταλαβαίνουν, να τους βοηθώ και να με βοηθούν.

Να ζω σε μια πιο ασφαλή και δίκαιη κοινωνία, όπου κανείς δεν θα εκμεταλλεύεται, δεν θα υποβιβάζει και δεν θα μισεί κανένα!

Θέλω να νοιώθω άνθρωπος, ανάμεσα σ' ανθρώπους κι όχι τρομαγμένο ζώο στη ζούγκλα, έτοιμο να επιτεθεί πριν του επιτεθούν!

Θέλω κάθε μέρα που έρχεται να ζήσουμε όλοι αρμονικά, με αμοιβαίο σεβασμό, με αγάπη και ειρήνη...

Άντε, να συμβάλλουμε όλοι από λίγο, να γίνουν αληθινά τα "θέλω" της.

Καλό θα κάνει σε μας, την κοινωνική ηρεμία και την ψυχική μας γαλήνη, αυτή η ειρηνική συνύπαρξη που περιγράφει και με τις ενέργειες μας την κάναμε να φαντάζει τόσο ουτοπική σήμερα....