ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ...

Αδικημένοι της ζωής και οι δυο, στον ήλιο δεν είχαν μοίρα.

Με χρόνια γλύψιμο και παρακαλετό δημοτικών συμβούλων, τελικά κατάφεραν να την βολέψουν όπως - όπως. Ο πιο "τυχερός" βρέθηκε μ' ένα περίπτερο σε κεντρικό σημείο, ο λιγότερο ευνοημένος του ρουσφετιού βρέθηκε να πουλεί μικροπράγματα στην λαϊκή και να στήνει πάγκους στούς δρόμους...

Άσπονδοι φίλοι από χρόνια παλιά, κοινή μοίρα και μιζέρια, η φτώχεια δεν ενώνει μα δημιουργεί ζήλιες κι αντιδικίες, φτάνει ακόμη σε μίση και φόνους για ένα κομμάτι ψωμί, πράγμα που παραξενεύει κι απορεί τους έχοντες τα προς το ζην, απόλυτα δε φυσικό για τους φτωχοδιαβόλους ...

Στην περίπτωση μας εδώ, ο ένας φουκαράς ζηλεύει τη δουλειά του άλλου.
Ο πλανώδιος έμπορος ζηλεύει την μόνιμη θέση του περιπτερά που έρχεται με το κλειδί κάθε πρωί κι ανοίγει την "επιχείρηση" του σα νοικοκύρης, έχει την πελατεία του εξασφαλισμένη χωρίς κόπο και κονομά χωρίς να χρειαστεί να σηκωθεί από την καρέκλα...

Ο περιπτεράς από την άλλη έχει βαρεθεί ήδη το ολοήμερο καθισιό και παραμονή στο ίδιο μέρος, πράγμα που δεν του επιτρέπει να πάει πουθενά, ούτε σε προσωπικη του δουλειά ούτε σε καμιά εκδήλωση ένα βράδυ. Ακούει τους ήχους από παραστάσεις και συναυλίες σο κοντινό του ανοιχτό καλοκαιρινό θέατρο μα δε μπορεί να κλείσει να πάει, ποιός θα πουλεί νερό και τσιγάρα στους θεατές;

Και τον επιτάφιο από το παραθυράκι τον βλέπει να περνά μπροστά του κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ελπίζοντας να σταματήσει κάποιος πιστός να κερδίσει ένα δίφραγκο παραπάνω. Θεωρεί δε προνομιούχο τον πλανώδιο που έχοντας μαζέψει τον πάγκο του κάθε βράδυ, είναι με την οικογένεια του κι επιπλέον ελεύθερος να πάει όπου θελήσει...

Με κάθε ευκαιρία αντιδικούν μεταξύ τους, θεωρώντας ο ένας τον άλλο σαν περισσότερο ευνοημένο από το ρουσφέτι του δικού του δημοτικού συμβούλου και συνοψίζουν πάντα με τις φράσεις "αν εγώ είχα το περίπτερο..." και "αν μπορούσα να πάω να πουλήσω στο πανηγύρι εκείνο...", φυσικά για την δουλειά του άλλου κι όχι την δική του ο καθείς...

Το μόνο κοινό τους χαρακτηριστικό είναι πως τους αρέσει να κάνουν τους ρουφιάνους για ότι πέσει στην αντίληψη τους, σε μια ακατανόητη προσπάθεια να ευχαριστήσουν τους μπάτσους, καρφώνοντας ανυποψίαστους συμπολίτες τους.

Για λίγες δεκάδες ευρώ παραπάνω προφανώς, εκτός αν είναι τόσο αφελείς να δίνουν βάση στα "μπράβο" κι "ευχαριστώ" που ακούνε όταν απομακρύνεται το συμβατικό αμάξι του μπατσαριού, μα με την τόσο χαρακτηριστική κεραία που το προδίδει...

Και η ζωή συνεχίζει να κυλά, αγνοώντας τους δυο σιχαμένους "βιοπαλαιστές" του πεζοδρομίου, τα πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν, χωρίς να επηρεάζονται από τις μεταξύ τους αντιδικίες και ζήλειες...Δεν τους ρώτησε ποτέ κανείς για τίποτα, μόνο κάποιοι περαστικοί στηρίζουν με μικροαγορές την ύπαρξη τους...

Δεν θα τους πουν ποτέ όμως το:

Ρε σκατάδες, όταν βράζετε στο ίδιο καζάνι, δεν έχει σημασία σε ποιά πλευρά σας πάει το ανακάτεμα...