ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ...

Σε ένα μικρό συνοικιακό κουρείο πριν χρόνια, μπαίνει ένας σοβαρός κύριος πενηντάρης τραβώντας από το χέρι έναν μικρό 6χρονο.

Καθίζει στην καρέκλα και ζητά από τον κουρέα να τον κουρέψει και να τον ξυρίσει.
Ο κουρέας τον περιποιείται καλά, του κάνει λεβέντικο κούρεμα και κατόπιν τον ξυρίζει πολύ βαθιά κόντρα, όπως μόνο εκείνοι οι παλιοί κουρείς ήξεραν, με σαπουνάδα και ξυράφι.

Όταν τελειώνει σηκώνεται ο πελάτης, κοιτά στον καθρέφτη ευχαριστημένος, δίνει συγχαρητήρια στον κουρέα για την τέχνη του και κατόπιν του λέει:

- Κούρεψε τώρα και τον μικρό, εγώ ωστόσο θα πάω μέχρι το μαγαζάκι στη γωνία να πάρω τσιγάρα κι έφτασα...

Καθίζει στην καρέκλα ο μικρός, φεύγει βιαστικά ο κύριος, τον κουρεύει κι αυτόν ο κουρέας, τελειώνει και περιμένουν να επιστρέψει να τον πάρει και να πληρώσει τα δυο κουρέματα και το ξύρισμα...

Περνά μια ώρα, περνά μισή ακόμη, τίποτα, δεν φαίνεται να επιστρέφει ο κύριος και είναι κι ο μικρός ακόμη στο κουρείο, αδημονώντας να φύγει.

Αρχίζει να εκνευρίζεται ο κουρέας:

- Πολύ αργεί ο πατέρας σου μικρέ, που να βρίσκεται τώρα;

- Ο πατέρας μου είναι στο σπίτι και κοιμάται, κύριε, αποκρίνεται ο μικρός.

- Τι μου λες τώρα, προλίγου δεν ήταν εδώ μαζί σου και κουρεύτηκε κι αυτός; είπε πως θα πήγαινε να πάρει τσιγάρα μέχρι να σε φτιάξω κι εσένα και ακόμη να φανεί...

- Αυτός δεν είναι ο πατέρας μου κύριε, ξαναλέει ο μικρός. Εκεί που έπαιζα στον δρόμο πέρασε αυτός ο άλλος κύριος και μου είπε:
Τι λες μικρέ, πάμε εδώ παρακάτω να κόψουμε τα μαλλιά μας δωρεάν;