ΚΙ ΑΛΛΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΥ...

Και είναι η τρίτη σε λίγες βδομάδες του 2008. Δεν απασχόλησε κανένα μέσο ενημέρωσης, δεν προσφέρεται για δημαγωγία το θέμα, πέρα από κάποιους άμεσα ενδιαφερόμενους που θα κραυγάσουν πάλι αορίστως για το «σύστημα».

Μα δεν παύει να έχει πεθάνει ένας νέος άνθρωπος στην θητεία του, σε καιρό ειρήνης χωρίς ιδιαίτερο λόγο και με νεφελώδεις εξηγήσεις από τους ανωτέρους του.

Οι ασκούντες εξουσία στο στράτευμα μπορούσαν άμεσα να επέμβουν με μερικά απλά ερωτήματα και να διόρθωναν πολλά που κατάντησαν τη θητεία βραχνά κι όχι δημιουργική περίοδο κι απαραίτητο κομμάτι της ζωής ενός νέου και ικανού ανθρώπου πριν να βγει στην ζωή σώφρων κι αρτιμελής.
Τα ερωτήματα που θα έπρεπε να ζητούσαν άμεσες απαντήσεις είναι:

1. Γιατί εκφυλίστηκε το σύστημα κατάταξης και παρουσιάζονται όλο και λιγότεροι κάθε φορά, με αποτέλεσμα να τραβούν αυτοί όλο τον φόρτο των υπηρεσιών στις μονάδες;
2. Ως πότε θα βγάζει τα απωθημένα του στους στρατεύσιμους ο κάθε εις κομπλεξικός αξιωματικός, υπαξιωματικός ή άχρηστος «επαγγελματίας οπλίτης» που το είδε στρατοκράτης κι αυτός, ενώ μπήκε στο στρατό με ρουσφέτι να φάει ένα κομμάτι ψωμί, που ήταν ανίκανος να βγάλει αλλού;
3. Διαχωρίζονται η εκπαίδευση και τα καθήκοντα αυτουνού που πάει να κάνει θητεία για λίγο καιρό, να μάθει μερικά πράγματα για την άμυνα της χώρας του αν χρειαστεί, με εκείνα του μόνιμου στελέχους που οφείλει να συμμορφώνεται στις υποχρεώσεις της χώρας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (αλλιώς υπάρχει και η παραίτηση, αν δεν του πάει η στρατιωτική ζωή τι διάολο την επιζητά, μόνο για τον μισθό και την δημόσια ασφάλιση με φόρους όλων;)
4. Με τι κριτήρια επιλέχτηκε ο τελευταίος αυτόχειρας να γίνει δόκιμος έφεδρος αξιωματικός αφού αποδείχτηκε ανεπαρκής, ποιος έκρινε ότι μπορεί να ηγηθεί άλλων, αφού ούτε τον εαυτό του δεν κατάφερνε να ελέγξει;

Ξέρω πως απαντήσεις δεν θα δοθούν ούτε τώρα, θα τις σκεπάσει μια αόριστη ανακοίνωση και κάποιοι αφορισμοί, μα εδώ θα περιμένουν αμείλικτα τα ερωτήματα, που θα ισχύουν αυτούσια και στην επόμενη αυτοκτονία που δεν θ' αργήσει, οι στατιστικές περιμένουν 20 - 25 τον χρόνο σαν φυσικό γεγονός.

Δεν αφορά άμεσα εμένα που έκανα πλήρη θητεία σε πτέρυγα μάχης φορτώνοντας όπλα τα μαχητικά αεροπλάνα, κινδύνεψα μερικές φορές από γκάφες άλλων με τα πυρομαχικά, μα πέρασα καλά στη θητεία μου και θα περνούσα το ίδιο κι οπουδήποτε αλλού πήγαινα, γιατί προσέχω τον εαυτό μου, μα αφορά όλους τους αυριανούς στρατεύσιμους και τους γονείς τους που θα διστάζουν να τους στείλουν, μην ξέροντας αν γυρίσουν πίσω λόγω ανικανότητας; ανευθυνότητας; ΑΛΛΩΝ.