ΟΤΑΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΟΣΕΙ, ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΗΣ...

Δεν είναι η πρώτη φορά που η περιοχή του ορεινού Μυλοποτάμου με επίκεντρο τα Ζωνιανά και τα γύρω χωριά, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους.
Και πολύ φοβούμαι ότι δεν θα είναι και η τελευταία.

Όλοι μετά από κάθε επεισόδιο σπεύδουν να αποφανθούν.

Φταίει η ανικανότητα ή η διαπλοκή της αστυνομίας με τους παράνομους, φταίει η κάλυψη που τους δίδουν οι πολιτικοί, φταίει η πολιτεία ή η εκάστοτε κυβέρνηση που δεν παίρνει μέτρα.

Θεωρώ ότι αν κανείς μείνει σε "επιφανειακές διαπιστώσεις" ή στα "μέτρα καταστολής και δίωξης", το πρόβλημα απλώς μετακυλίεται.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις -και αν ακόμη είναι αληθείς- δεν αρκούν στο να φωτίσουν το πρόβλημα της περιοχής και να απαντήσουν στο γιατί. Και επομένως δε μπορούν να προτείνουν το δέον.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να διαυγαστεί αν υπάρχει διαπλοκή αστυνομίας, δικαιοσύνης και πολιτικών με το έγκλημα και να αντιμετωπισθεί αναλόγως.

Γιατί όμως οι κάτοικοι αυτής της περιοχής συμπεριφέρονται έτσι;

Είναι γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχει παραβατικότητα, παρανομία, απέραντες χασισοφυτείες, εμπόριο όπλων, ζωοκλοπές και άλλες παράνομες δραστηριότητες.
Είναι επίσης γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που εγκαταλείπουν και δεν τελειώνουν ούτε την υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο.
Πρόκειται απλούστατα για μια ακραία και σκανδαλώδη εμφάνιση του σημερινού κοινωνικού προσανατολισμού.

Παραδοσιακές αξίες έχουν δώσει τη θέση τους στην ευημερία, την ευκολία και το γρήγορο πλουτισμό. Στοχεύουμε τα επιφανειακά, τα ευρύχωρα, τα εφήμερα, τα ασήμαντα. Συμβατικοί, κομφορμιστές, υλόφρονες, ιδιοτελείς. Ανταγωνιστικοί, επιθετικοί και λαίμαργοι. Αυτές είναι οι σημερινές κοινωνικές αξίες.

Παραπέρα οποιαδήποτε συμπεριφορά ευοδώνεται όταν παίρνει θετικό πρόσημο.
Αν οι ακροβολισθέντες κάτοικοι που πυροβόλησαν τους αστυνομικούς θεωρούνται από τον πληθυσμό κάτι σαν κοινωνικοί Ζορό, τότε ασφαλώς θα συνεχίσουν να το πράττουν. Αν συναντήσουν την κοινωνική απαξίωση, η συμπεριφορά αυτή αποσβέννυται.

Αν για το Δήμο Ανωγείων τα Ζωνιανά δεν έπρεπε να μπουν στο Δήμο -διότι είναι "κακοί"- και παρέμειναν μόνοι τους ως κοινότητα, και η πολιτεία το δέχεται, αυτομάτως τους λέει: Εσείς αποτελείτε το κρατίδιο των Ζωνιανών, με δικό σας δίκαιο, δικό σας κανόνα αξιών και δική σας επικράτεια. Τους δίδει ρόλο και αυτοί τον υιοθετούν. Αυτό είναι σχεδόν νομοτέλεια στις επιστήμες της συμπεριφοράς.

Όταν λέμε μόνον ότι φταίνε οι αστυνομικοί ή κάποιοι βουλευτές, τότε απλώς "μεταφέρουμε" την αιτία έξω από μας. Διότι η αιτία είναι κοινωνική και μόνο μέσα από μια κοινωνιολογική ματιά μπορεί να διαυγαστεί αλλά και να αντιμετωπιστεί.

Και όταν διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στα Ζωνιανά, απλώς στρουθοκαμηλίζουμε και η διαπίστωση αυτή χρησιμοποιείται ως μηχανισμός απόκρυψης της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Όπου υπάρχει εμπορική δραστηριότητα, ειδικότερα τουρισμός, νυχτερινά κέντρα, όλοι γνωρίζουν τι γίνεται και όχι μόνον στην Κρήτη.

Λοιπόν, πέραν του αυτονόητου, ότι οι πρωταίτιοι των επεισοδίων πρέπει να λογοδοτήσουν, αλλιώς δε ζούμε σε Κράτος δικαίου αλλά σε καθεστώς αυτοδικίας, χρειάζεται μια στόχευση πολιτικής, κοινωνικής παρέμβασης και πολιτισμικής δράσης που θα αφορά όλους τους χώρους του νησιού.

Χρειάζεται να μη συνεχίσουμε όμηροι της θλιβερής μας καθημερινότητας στο κυνήγι του χρήματος, αλλά εραστές των πνευματικών του βίου στοιχείων, να επαναπροσανατολιστούμε.

Χρειάζεται επαναδιατύπωση των συλλογικών μας αξιών και των πολιτισμικών μας σταθερών. Αλλιώς ο φενακισμός της συνείδησης, η αποξένωση, η αλλοτρίωση, το κυνήγι του χρήματος, της επιφάνειας, των 4Χ4 τζιπ και της επίδειξης, αλλά και η "χρησιμοποίηση των προγονικών αξιών και προταγμάτων του χρέους", στη θλιβερή αυτή ιστορία της παρανομίας και της αντικοινωνικότητας, θα μας φέρει αντιμέτωπους με τη "Ζωνιανοποίηση" της κοινωνικής και πολιτιστικής μας ζωής και δράσης.

Είναι σοβαρότερο αδίκημα και από την καλλιέργεια χασίς, ο εμποδισμός σε ένα παιδί να μάθει γράμματα, διακόπτοντας την υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο!

Σαν συμπέρασμα με λίγες λέξεις, το φαινόμενο εξέθρεψαν ο αποκλεισμός της εν λόγω κοινότητας απ' τον όμορο δήμο, το καθεστώς της διαπλοκής και ατιμωρησίας, οι κοινωνικές αξίες του εύκολου πλουτισμού και του χρήματος, η πολιτιστική ξηρασία της περιοχής αλλά και η χρησιμοποίηση του "εθίμου" σε αντικοινωνικές δράσεις χωρίς αυτό να συναντά την κοινωνική απαξίωση και τον δημόσιο στιγματισμό.

Φοβούμαι ότι αν επικαλούμαστε τις ελλείψεις αναπτυξιακής δραστηριότητας στην περιοχή αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για να καλυφθούν οι ευθύνες και οι ενοχές και να συγκαλυφθούν τα πραγματικά αίτια.

Η στέρηση πολλές φορές σε κάνει δραστήριο, επινοητικό και σε οδηγεί στην εξέλιξη και γιατί όχι στην κακουργηματική δραστηριότητα.