Μια υπέροχη ιστορία παρακίνησης και έμπνευσης.
Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός - Jean Jacques Rousseau
Κάποτε, στη μέση της κεντρικής αίθουσας ενός μουσείου που το δάπεδό της ήταν καλυμμένο με κάτι πανέμορφα μαρμάρινα πλακάκια, είχαν στήσει ένα τεράστιο άγαλμα, επίσης από μάρμαρο. Πολλοί ήταν οι επισκέπτες που ερχόταν απ' όλο τον κόσμο για να δουν και να θαυμάσουν το υπέροχο άγαλμα.
Ένα βράδυ τα πλακάκια άρχισαν να μιλούν στο άγαλμα.
Μαρμάρινο πλακάκι : «Δεν είναι σωστό, μαρμάρινο άγαλμα, δεν είναι καθόλου σωστό! Γιατί δηλαδή όλοι αυτοί έρχονται απ' όλο τον κόσμο, από τόσο δρόμο, και πατούν πάνω μου για θαυμάζουν εσένα ; Δεν είναι σωστό !»
Μαρμάρινο άγαλμα:«Καλέ μου φίλε, μαρμάρινο πλακάκι, θυμάσαι άραγε ότι είμαστε απ' το ίδιο ορυχείο ;»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Ναι! Και γι αυτό το λόγο λέω ότι είναι ακόμη περισσότερο άδικο.
Γεννηθήκαμε στο ίδιο ακριβώς μέρος, κι όμως η μεταχείριση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Είναι άδικο !», ξαναφώναξε.
Μαρμάρινο άγαλμα : «Μήπως τότε θυμάσαι την ημέρα που αυτός που έκανε τη μελέτη μας, προσπάθησε να δουλέψει χρησιμοποιώντας σε, αλλά εσύ αντιστάθηκες στα εργαλεία του ;»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Βεβαίως και θυμάμαι. Τον μισώ αυτόν τον άνθρωπο ! Πώς μπόρεσε να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει πάνω μου αυτά τα εργαλεία που με πονούσαν τόσο !»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Πολύ σωστά ! Δεν γινόταν να δουλέψει πάνω σου, αφού εσύ δεν δεχόσουν να σε επεξεργάζονται».
Μαρμάρινο πλακάκι : «Και λοιπόν ;»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Όταν αποφάσισε να πάψει να ασχολείται μαζί σου, κι άρχισε πια να δουλεύει πάνω μου, ήξερα απ' την αρχή ότι, όταν τέλειωναν οι κόποι του, θα ήμουν κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν έφερα αντίσταση στα εργαλεία του, αντίθετα υπέμεινα καρτερικά τους πόνους που μου προξένησαν....»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Μμμ.....τέλος πάντων....»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Καλέ μου φίλε, για όλα τα πράγματα υπάρχει μια τιμή σ' αυτή τη ζωή. Εφ' όσον αποφάσισες να τα παρατήσεις στην αρχή, δεν μπορείς να κατηγορείς κανέναν τώρα πια επειδή πατάει πάνω σου.»
Το θέμα είναι πόσο προετοιμασμένοι, πρόθυμοι και έτοιμοι είμαστε να πληρώσουμε το τίμημα ή τα τιμήματα, αυτού που λέμε επιτυχία...
Μια ιστορία παρμένη από το βιβλίο του φίλου μου Άκη Αγγελάκη
"Μικρές ιστορίες για καιρούς που αλλάζουν"
Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός - Jean Jacques Rousseau
Κάποτε, στη μέση της κεντρικής αίθουσας ενός μουσείου που το δάπεδό της ήταν καλυμμένο με κάτι πανέμορφα μαρμάρινα πλακάκια, είχαν στήσει ένα τεράστιο άγαλμα, επίσης από μάρμαρο. Πολλοί ήταν οι επισκέπτες που ερχόταν απ' όλο τον κόσμο για να δουν και να θαυμάσουν το υπέροχο άγαλμα.
Ένα βράδυ τα πλακάκια άρχισαν να μιλούν στο άγαλμα.
Μαρμάρινο πλακάκι : «Δεν είναι σωστό, μαρμάρινο άγαλμα, δεν είναι καθόλου σωστό! Γιατί δηλαδή όλοι αυτοί έρχονται απ' όλο τον κόσμο, από τόσο δρόμο, και πατούν πάνω μου για θαυμάζουν εσένα ; Δεν είναι σωστό !»
Μαρμάρινο άγαλμα:«Καλέ μου φίλε, μαρμάρινο πλακάκι, θυμάσαι άραγε ότι είμαστε απ' το ίδιο ορυχείο ;»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Ναι! Και γι αυτό το λόγο λέω ότι είναι ακόμη περισσότερο άδικο.
Γεννηθήκαμε στο ίδιο ακριβώς μέρος, κι όμως η μεταχείριση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Είναι άδικο !», ξαναφώναξε.
Μαρμάρινο άγαλμα : «Μήπως τότε θυμάσαι την ημέρα που αυτός που έκανε τη μελέτη μας, προσπάθησε να δουλέψει χρησιμοποιώντας σε, αλλά εσύ αντιστάθηκες στα εργαλεία του ;»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Βεβαίως και θυμάμαι. Τον μισώ αυτόν τον άνθρωπο ! Πώς μπόρεσε να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει πάνω μου αυτά τα εργαλεία που με πονούσαν τόσο !»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Πολύ σωστά ! Δεν γινόταν να δουλέψει πάνω σου, αφού εσύ δεν δεχόσουν να σε επεξεργάζονται».
Μαρμάρινο πλακάκι : «Και λοιπόν ;»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Όταν αποφάσισε να πάψει να ασχολείται μαζί σου, κι άρχισε πια να δουλεύει πάνω μου, ήξερα απ' την αρχή ότι, όταν τέλειωναν οι κόποι του, θα ήμουν κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν έφερα αντίσταση στα εργαλεία του, αντίθετα υπέμεινα καρτερικά τους πόνους που μου προξένησαν....»
Μαρμάρινο πλακάκι : «Μμμ.....τέλος πάντων....»
Μαρμάρινο άγαλμα : «Καλέ μου φίλε, για όλα τα πράγματα υπάρχει μια τιμή σ' αυτή τη ζωή. Εφ' όσον αποφάσισες να τα παρατήσεις στην αρχή, δεν μπορείς να κατηγορείς κανέναν τώρα πια επειδή πατάει πάνω σου.»
Το θέμα είναι πόσο προετοιμασμένοι, πρόθυμοι και έτοιμοι είμαστε να πληρώσουμε το τίμημα ή τα τιμήματα, αυτού που λέμε επιτυχία...
Μια ιστορία παρμένη από το βιβλίο του φίλου μου Άκη Αγγελάκη
"Μικρές ιστορίες για καιρούς που αλλάζουν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου