Όταν κάπου είδα αυτή τη φωτογραφία...
...μου ξέθαψε παλιές μνήμες στο νου. Φυλαγμένες καλά στο νού, από τα πρώτα μου χρόνια...
Σάββατο, οπωσδήποτε Σάββατο μεσημέρι, λίγο πριν την ώρα που αναμενόταν να γυρίσει ο πατέρας από την τότε δουλειά του, εργάτης σε οικοδομή, ζέσταινε ή μάνα νερό στο πετρογκάζι, γεμάτο ένα μεγάλο μαυρισμένο μπουγαδοτσίκαλο.
Να γυρίζει ο πατέρας από τη οικοδομή Σάββατο μεσημέρι να γδύνεται και να μπαίνει όρθιος στην μεγάλη ξύλινη και τσίγκινη σκάφη καλυμένη μέσα με τον μουσαμά που την στεγανοποιούσε κάπως, θεσμένη στο πάτωμα στη μέση της κουζίνας.
Με τα ρούχα της δουλειάς του αφημένα σωρό στο πλάι, να βγάζει την βρώμα, τον ιδρώτα και τη σκόνη ολόκληρης της βδομάδας.
Με το ζεστό νερό που του έριχνε η μάνα τακτικά, με ένα μεταλλικό κύπελο που είχαμε για κάθε δουλειά στο σπίτι.
Πρώτα τα μαλλιά, μετά το σώμα όλο και τέλος τα ρούχα, πλύσιμο στο χέρι με κείνο το πράσινο σαπούνι της ΑΒΕΑ που τα έβγαζε όλα από παντού, σάρκα και ρούχα. Τα απομεινάρια του, μικρά κομματάκια τα χρησιμοποιούσε για να ξυρίζεται, κάνανε πλούσια σαπουνάδα σαν τα ανάδευε με το πινέλο και γλιστρούσε απαλά το ξυράφι Astor...
Ξέβγαλμα τα ρούχα κι άπλωμα στις απλώστρες από χοντρό σύρμα και πλαστικά σκοινιά στην αυλή από την ακούραστη μάνα, να είναι έτοιμα την Δευτέρα πρωί - πρωί, για άλλη μια ακόμη βδομάδα κάματο.
Μετά στην ίδια σκάφη με άλλο βέβαια ζεστό νερό, είχαμε σειρά εμείς οι υπόλοιποι, να είμαστε καθαροί το απόγευμα για την καθιερωμένη Σαββατιάτικη βόλτα και τον Κυριακάτικο πρωινό εκκλησιασμό.
Τώρα αν τα χρόνια αυτά θεωρούνταν & ήταν ευτυχισμένα, άλλο θέμα για πολύ συζήτηση...
