ΠΡΟ-ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Εμείς οι Έλληνες είμαστε παρορμητικοί στα πολιτικά. Πολλές φορές απερίσκεπτοι στις αποφάσεις μας, αμετανόητοι και αμαθείς, αφού επαναλαμβάνουμε τα ίδια ιστορικά καταστροφικά σφάλματα.

Με την γέννηση της πολιτικής δημιουργήθηκε η υποκρισία των πολιτικών και η καχυποψία των ψηφοφόρων απέναντι στο τι εκφράζει μια σωστή πολιτική. Πάγια τακτική στη μεταπολεμική Ελλάδα οι πολιτικοί να δένουν σφιχτά τους ψηφοφόρους τους με τα δεσμά της "πελατειακής σχέσης".

Σχέση αμοιβαία, διαρκής και συνεπής ως προς το δούναι (την ψήφο) και λαβείν (το ρουσφέτι). Και η κομματική οικογενειοκρατία ως θεσμός δεν αφορούσε μόνο στο πρωθυπουργιλίκι, αλλά και στο βουλευτιλίκι αφού η έδρα πολλές φορές πέρασε σε τέκνα ήδη πολυτών βουλευτών, με όχημα τους ίδιους κληρονομικούς ψηφοφόρους...

Γι' αυτό η όψιμη οργή πολλών πελατών - ψηφοφόρων φαίνεται μάλλον να είναι προσχηματική κι όχι ειλικρινής. Σε μερικές περιπτώσεις ο θυμός λόγω παραγκωνισμού μετατρέπεται σε μια ανέξοδη καφενόβια ή καναπεδόβια πολιτικολογία, με ένα καταγγελτικό ανούσιο λόγο και χωρίς ισχυρά επιχειρήματα, όταν μάλιστα η συζήτηση στρέφεται στην ημέτερη στάση όλα αυτά τα χρόνια.

 Όσες φορές υπήρξε κυβερνητική αστάθεια, λόγω κατακερματισμού της Βουλής και άρα αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, όσες φορές υπήρξε ιδεολογική ή διλημματική φόρτιση των ψηφοφόρων, οδηγηθήκαμε σε εθνικές τραγωδίες...

Πιθανότατα και θέλοντας να αποφύγουν αυτές τις τραγωδίες, τα μεταπολιτευτικά εκλογικά συστήματα έγιναν καλπονοθευτικά με την ενισχυμένη αναλογική. Με συνταγματική κατοχύρωση έγιναν μη αντιπροσωπευτικά της λαϊκής βούλησης και άρα αντιδημοκρατικά.

Όμως έδιναν αυτοδύναμες κυβερνήσεις που βασιζόμενες ακριβώς στη νόμιμη καλπονοθεία (π.χ. νόμος Παυλόπουλου) και περιχαρακωμένες πίσω από ισχυρά Συντάγματα μάς έφεραν στην τραγική σημερινή κατάσταση.

Το παράδοξο είναι ότι θυμωμένοι με την κατάσταση που δημιούργησαν παρουσιάζονται σήμερα και πολλοί από τους πολιτικούς μας, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, που ανήκουν σε παλιά κόμματα και  νεόκοπα κομματίδια. Μα δεν είναι οι ίδιοι που μέχρι χθες παρακολουθούσαν απαθείς και εκ του ασφαλούς (αντιπολίτευση) τα όσα γίνονταν στη χώρα;

Η χώρα που γέννησε την Ευρώπη και το ευρώ δεν μπορεί, από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας και την εγκληματική αδεξιότητα ορισμένων μαθητευομένων μάγων της Ευρωπαϊκής Οικονομίας και της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, να βρεθεί στο περιθώριο των χωρών εξαιτίας μιας θυμωμένης ψήφου. Να θαφτεί στον κονιορτό της Ιστορίας. Δεν επιτρέπεται και δεν το αξίζουμε...

Το μνημόνιο δεν επαναδιαπραγματεύεται στους βασικούς του όρους όσο κι αν βαυκαλίζεται περί αυτού ο Σαμαράς ή οι άλλοι μνημονιακοί πολιτικοί..

Η τρόικα δεν θα φύγει επειδή το θέλουμε εμείς, ούτε οι μισθοί θα επανέλθουν στα προ του 2009 επίπεδα. Μια χώρα νεκρή από παραγωγή ακόμη και στον πρωτογενή τομέα, με γιγαντισμό του δημόσιου τομέα και μια κυνική γραφειοκρατία είναι καταδικασμένη να ζει με δανεικά. Ωσπου κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι, χωρίς επαναπροσδιορισμό της στάσης μας μέσα σ' αυτό που λέμε ευνομούμενη πολιτεία και χωρίς σκληρή δουλειά, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.

Όσοι υπόσχονται (οι αντιμνημονιακοί) άλλους δρόμους ξέρουν πολύ καλά ότι ψηφοθηρούν ασύστολα ποντάροντας στο θυμό μας. Τα ανιστόρητα οράματα τους μάλλον εγκλωβίζουν τους οπαδούς τους, μη ανταποκρινόμενα στο ρεαλισμό της καθημερινότητας.

Δεν είναι άραγε αυτοί και κυρίως οι των αριστερών κομμάτων που συνέτειναν, με τη στάση και τις πρακτικές τους, στο να μπαχαλοποιηθεί πλήρως η κοινωνία; Να εισχωρήσει ο φόβος, να αναθαρρήσει η άκρα δεξιά, να αμφισβητηθεί κάθε έννοια έννομης τάξης με τη διόγκωση του εγκλήματος, να επικρατήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, να μεγιστοποιηθεί το μεταναστευτικό, να επιταχυνθεί η αποδόμηση της κοινωνίας; Τώρα γιατί αγανακτούν;

Με αυτά κι αυτά θα πάμε την Κυριακή να επιλέξουμε όποιον νομίζουμε πως μας έπεισε για τις προθέσεις του με τα λεγόμενα του.

Έπειτα, μετά την απομάκρυνσή μας από την κάλπη, δεν έχουμε χρόνο για μεταμέλεια. Η ιστορία σ' αυτό είναι αμείλικτη!