Ένας παπάς κάποτε σ' ένα μικρό χωριό είχε ένα γραφικό ελάττωμα: στις κηδείες που έκανε δεν άφηνε κανέναν άλλο να μπει μέσα στην εκκλησία, μήτε και τους συγγενείς του νεκρού, για όσο διαρκούσε η τελετή, παρά κάθονταν όλοι απ' έξω και περίμεναν το "δι' ευχών" και το τέλος της τελετής..
.Αυτό το έκανε γιατί δεν σκάμπαζε καθόλου από κηδείες, δεν ήξερε τα λόγια και τους ψαλμούς της εξόδιου ακολουθίας, παρά καθόταν μόνος του μέσα χωρίς νά λέει τίποτα μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και να πάνε γιά την ταφή...
Ο κόσμος του χωριού παραξενευόταν, παραπονούνταν, αλλά τί νά κάνουν...
Σε μια ψευτο-κηδεία που οργάνωσαν μια φορά μερικοί νεαροί, αποφάσισαν να μπει ένας τους μέσα στο φέρετρο για να διαπιστώσουν τι κάνει ο παπάς στις κηδείες.
Κάθησε λοιπόν ο παπάς δίπλα στον υποτιθέμενο νεκρό αμίλητος, τον πήρε και λίγο ο ύπνος, βαρέθηκε ο νεαρός ακίνητος μέσα στο φέρετρο, δίνει μια στο καπάκι και πετιέται επάνω.
Τρομάζει ο παπάς, πιάνει μια καρέκλα, του φέρνει μια στην κεφαλή, σέκος στον τόπο ο δικός μας... Βγαίνει τότε έξω από την εκκλησία ο γραφικός παπάς μας καί έντρομος φωνάζει στον κόσμο:
- Τέκνα μο,υ άλλη φορά να μου τους φέρνετε κάργα πεθαμένους, δεν μπορώ να κοψοχολιάζω έτσι για να βγάλω μια κηδεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου