Ως τρόπος ζωής, η ζητιανιά είναι σύμφυτη με την ανημποριά και τον παρασιτισμό στις κοινωνίες μας.
Τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη και οργανωμένη σε ομάδες. Να θυμηθούμε τον «Όλιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς, ή τις "αυλές των θαυμάτων" που ανθούσαν στο Μεσαίωνα, έφθασαν δε στο απόγειό τους στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι αυλές ως κοινωνικό περιθώριο, αναγεννιούνται σε υποβαθμισμένες περιοχές, γκέτο ή σε πόλεις με μεγάλη ανεργία σε περιόδους κρίσης.
Στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, οι ζητιάνοι ήταν μετρημένοι και ημεδαποί.
Αργότερα με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ το 1989, πολλοί αλλοδαποί μη βρίσκοντας δουλειά στον τόπο τους και όντας ανίκανοι να ασκήσουν οτιδήποτε στις χώρες υποδοχής, επέλεξαν την επαιτεία ως επάγγελμα!
Σήμερα οι περισσότεροι ζητιάνοι των δρόμων προέρχονται από ασιατικές ή αφρικανικές χώρες. Είναι βέβαια και ορισμένοι ντόπιοι (τσιγγάνοι, απατεώνες γυρολόγοι του είδους, ψεύτικοι έρανοι, κ.λπ.) που εκ συστήματος ασκούν το επάγγελμα.
Σακατεμένοι κάθε λογής επιστρατεύονται κατά δεκάδες από επιτήδειους "μάνατζερς" και αμολιούνται σε κεντρικά σημεία πόλεων, ή θρησκευτικών λιτανειών και πανηγυριων. Παιδιά στα φανάρια για πρόχειρο πλύσιμο κι ακόλουθη αναμονή πληρωμής με επιμηνή.
Όπως και τα ντόπια εξαρτημένα άτομα που απαιτούν φορτικά τον οβολό, εκβιάζοντας ή και απειλώντας πολές φορές...
Η σημερινή όξυνση του φαινομένου οφείλεται, εκτός από την οικονομική κρίση, στην παντελή έλλειψη μιας κοινωνικής πολιτικής.
Η επιβολή του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού προκάλεσε και το γκρέμισμα του στοιχειωδέστερου κοινωνικού κράτους. Αλλά και οι χιλιάδες απολύσεις, η ανεργία, η περιθωριοποίηση ευπαθών κοινωνικών ομάδων, οι αφαιμάξεις μισθών και συντάξεων, η δραματική αύξηση των νεόπτωχων, όλα αυτά δεν συντελούν άραγε στο να οδηγούνται σήμερα στα συσσίτια ή στην επαιτεία, ακόμη και πολλοί άλλοτε αξιοπρεπείς συμπολίτες μας;
Ευνόητο είναι ότι πρέπει να υπάρξει μέριμνα, ώστε να μην υπάρχει άτομο πεινασμένο. Και βέβαια πρέπει τα συσσίτια να παρέχονται σε πραγματικούς φτωχούς. Γι αυτό είναι απαραίτητος ο έλεγχος των επαιτών.
Ακόμη υπάρχει και η εμπορική επαιτεία τα καλοκαίρια ειδικά, η επαιτεία με δήθεν "μουσικούς" ενήλικες ή τα μικρά παιδιά που παίζουν ακορντεόν, ή απλά απλώνουν το χέρι με ένα πλαστικό ποτηράκι ή ένα χαρτομάντηλο, είναι συνηθισμένο θέαμα σε τουριστικές περιοχές...
Το ηθικό δίλημμα πάντα, για τον "ακάτεχο" ελεήμονα είναι αν το άτομο που έχει απέναντί του αξίζει πράγματι να βοηθηθεί ή όχι...
Διαπιστώθηκε από έρευνα πως δίνοντας χρήματα σ΄ ένα μικρό παιδί που ζητιανεύει, χωρίς να το θέλουμε το εθίζουμε στο να παραμένει στο δρόμο, μέχρι την ενηλικίωσή του. Κι αν αυτό μάθει στη ζωή του μόνο να ζητιανεύει, όταν γίνει 18 ετών τί το διαφορετικό θα κάνει; Δεν θα καταφύγει άραγε τότε σε κλοπές ή άλλα εγκλήματα, αφού μη έχοντας πάει σχολείο δεν θα έχει άλλες διεξόδους;
Εξάλλου το μεροκάματο ενός δραστήριου επαίτη μετριέται σε δεκάδες ακόμη κι εκατοντάδες ευρώ τις καλές του μέρες σε πανηγύρια ή τουριστικά μέρη, μετρητά κι αφορολόγητα!
Έτσι η βιομηχανία της επαιτείας καλά κρατεί κάτω από τα μάτια της αστυνομίας, πιθανόν και την ανοχή της.
Αναμφίβολα η επαιτεία αποτελεί πράξη μειωτική για το άτομο. Ταυτόχρονα όμως, είναι και μια δράση αντικοινωνική, διότι επιτρέπει σε κάποιο (δεν εννοούμε αυτούς που πράγματι είναι ανήμποροι) να ζει ανάμεσά μας ως παράσιτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου