ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ...

Ενώ η Ελληνική οικονομία κινδυνεύει και οι παραδοχές των δυο μεγάλων κομμάτων για το «δέον γενέσθαι» βρίσκονται πλησιέστερα από οποιαδήποτε άλλη εποχή, αυτά δεν συνενώνουν τις δυνάμεις τους για να εφαρμοστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα η πολιτική που πρεσβεύουν ότι πρέπει να ασκηθεί για τη σωτηρία της χώρας.

Αν και η πλειονότητα των πολιτών την επιθυμεί για να βγούμε από τις συμπληγάδες, οι πολιτικοί μας, αυτοί που μας έριξαν εκεί, μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση δεν την επιθυμεί για δικούς τους λόγους.

Αναρωτιέται κανείς γιατί μια κυβέρνηση με τον επαρκή αριθμό των 156 βουλευτών έχει ανάγκη την συναίνεση της αντιπολίτευσης προκειμένου να παράξει έργο.

Μάλλον είναι απλό: Δεν έχει την πολιτική δύναμη. Δυο άνθρωποι άπειροι στους νέους τους ρόλους ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών υπέγραψαν ένα μνημόνιο υπό το άγχος της χρεοκοπίας, χωρίς να εξετάσουν αν οι όροι του θα απέβαιναν συντριπτικοί για τη χώρα και θα μας οδηγούσαν στην άβυσσο.

Η κυβέρνηση παρόλη την ευρωστία των κοινοβουλευτικών αριθμών, νιώθει πολιτικά ανήμπορη και διοικητικά ανίκανη, να επιτελέσει το σκληρό έργο που έχει αναλάβει και το οποίο πλέον έφτασε στον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων που θα πρέπει ληφθούν: Περαιτέρω περικοπές, αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ, απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα.

Στην κατάσταση που είμαστε μας έφεραν δύο πράγματα: οι πολιτικοί που φάγανε τεράστια ποσά και η μαύρη οικονομία. Τα δύο κό΅΅ατα που ευθύνονται διαχρονικά για τη ση΅ερινή κατάσταση, δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και το πολιτικό κόστος που φοβούνται ότι θα είχε μια τέτοια σύμπραξη.

Οι δανειστές μας δίνουν τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών τους, αυτό είναι μια πραγματικότητα, ανεξαρτήτως τι γνώμη έχει κανείς για το μνημόνιο, για την αποπληρωμή του χρέους και τη στάση πληρωμών, και δεν θέλουν τα λεφτά τους να πάνε στον βρόντο κι αυτή τη φορά.

Βλέπουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει το πρόγραμμά της για μια σειρά λόγους: Διοικητικό έλλειμμα του πρωθυπουργού, απειρία του υπουργού Οικονομικών, αντίθεση ή έστω απογοήτευση του κομματικού μηχανισμού, «διχοτόμηση» στους κόλπους του υπουργικού συμβουλίου, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αν και υπάρχουν αντιμνημονιακοί που φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε και μνημονιακοί οι οποίοι περί άλλων τυρβάζουν.

Βλέπουν επίσης έναν θάλλοντα λαϊκισμό της Αριστεράς και μια αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία εξαγγέλλει ωραίες αλλά ίσως ανεπίκαιρες οικονομικές θεωρίες και η οποία επιτίθεται με ρυθμούς και τέμπο που ταίριαζαν στους μακάριους καιρούς, όταν εύκολα δανειζόμασταν και σπαταλούσαμε, ή οικειοποιούμασταν οι αρμόδιοι πολιτικοί διαχειριστές και οι φίλοι τους επιχειρηματίες, τα χρήματα κατά το δοκούν.

Αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι αυτό που ενδιαφέρει τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικό, δεν είναι η σωτηρία της χώρας σε κρίσιμες ώρες, αλλά ο καιροσκοπισμός, τα εφήμερα ψηφοθηρικά κέρδη και ο εαυτούλης τους. Μα κανείς τους δεν έχει αντιληφθεί ότι η απαξίωση του Ελληνικού λαού απέναντί τους βαίνει αυξανόμενη και ότι το παρόν ελληνικό πολιτικό σύστημα με την τακτική του οδεύει προς το τέλος του;

Ήδη η κοινωνική ειρήνη μετά την ανατροπή του κοινωνικού ιστού από τα σκληρά οικονομικά μέτρα κινδυνεύει να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα. Πολύ περισσότερο, μετά τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα με νεκρούς και τραυματίες στο κέντρο της Αθήνας.

Η παρέμβαση στα εσωτερικά τη χώρας είναι δεδομένη αλλά και το διακύβευμα μεγάλο. Το πρόβλημα γίνεται βαρύ πλέον και στους ώμους του Σαμαρά που ηγείται κόμματος που μπορέι να βρεθεί κυβέρνηση σε περίπτωση προσεχών εκλογών. Η τρόικα ίσως εκβιαστικά τον θέσει προ σημαντικών διλημμάτων, τα οποία θα τον αναγκάσουν σε επί τόπου στροφή πολιτικής.

Φαίνεται πως είναι καταγραμμένη στο DNA μας η μη συναίνεση.
Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αλλά τους πάντες σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να σκεφτούμε ποια είναι τα πράγματα που μας ενώνουν και ποια μας χωρίζουν...

Στην Ελλάδα ακόμη και τα αυτονόητα που οφείλουμε να κάνουμε από μόνοι μας, πρέπει να μας τα επιβάλουν οι ξένοι...

Για όποιον το παίρνει προσωπικά: Δεν θίγουν εσάς, στα πολιτικά κόμματα αναφέρονται και από αυτά ζητούν πιο υπεύθυνη στάση.