ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ...

Τίποτα το καινούριο δεν είναι. βία πάντα υπήρχε και θα υπάρχει ανάμεσα στα παιδιά, στα σχολεία και στις γειτονιές.

Από τα πρώτα παιδικά χρόνια θυμάμαι από λεκτική βία μέχρι ξύλο και άγριους πετροπολέμους, επειδή κάποιος "παρείσακτος" πέρασε τα θεωρητικά όρια μια άλλης γειτονιάς, αρκούσε το στρίψιμο σε μια γωνία για να βρεθεί κάποιος θύμα ή θύτης σε ένα κατά τ' άλλα ασήμαντο ολιγόλεπτο περιστατικό μεταξύ παιδιών...

Να μη πούμε για πολύωρες απογευματινές μάχες - παιχνίδια μεταξύ γειτονιών, με πόλεμο ή μπάλα αφορμή, πέτρες, τόξα βέλη και χοντρά ξύλα από τις οικοδομές που αφθονούσαν τότε στη συνοικία στα χέρια παιδιών ακόμη και προσχολικής ηλικίας, που σώζανε τη τιμή της γειτονιάς τους στη φαντασία τους.

Που ποτέ δεν πάθανε κάτι σοβαρό σε τέτοιες συμπλοκές, όσο κι αν φωνάζανε οι μανάδες από παράθυρα "θα βγάλετε τα μάτια σας", ποτέ κανείς δεν έβγαλε το δικό του ούτε του φίλου του και οι μώλωπες που όλοι είχαν παντού δεν ήταν σημάδι πανικού, μάλλον με υπερηφάνεια τους επιδείχναμε...

Πήγα σχολείο στην πρώτη τάξη σε εποχή που όποιος δεν περνούσε τις υποχρωτικές εξετάσεις από τη τετάρτη στην πέμπτη και παραπέρα, έμενε στην ίδια τάξη μέχρι να τα καταφέρει. Εγώ ήμουν 7 χρονών και υπήρχανε στο ίδιο σχολικό προαύλιο ως και 15 - 18ρηδες που περίμεναν στις μεγάλες τάξεις να πάρουν το χαρτί του δημοτικού για χρόνια και στο μεταξύ διασκέδαζαν πειράζοντας τα μικρότερα, τα "πρωτάκια" ιδίως, είτε σπρώχνοντας τα είτε αρπάζοντας το κουλούρι ή τη τυρόπιτα μέσα από τα χέρια τους, ή πετώντας πέτρες με σφεντόνες από απόσταση ασφαλείας αν έβλεπαν στην αυλή τον διευθυντή του σχολείου με τη βέργα...

Ήμουνα 9 χρονών όταν ένα πρωί πρωτοπήγα σχολείο με μαχαίρι που έκλεινε στην τσέπη ( ο ίδιος ο γέρος μου, μου το είχε δώσει) κι αποφασισμένος να μην αφήσω κανέναν μεγάλο από τα "βούγια", όπως τους λέγαμε τους ανεπρόκοπους στάσιμους να με ξαναπειράξει προσωπικά, στρίμωξα στις τουαλέτες τον Αποστόλη τον γιο του παπά και κοντινότερο γείτονα στη ίδια αυλή που με πείραζε συχνότερα και απειλώντας να του κόψω την παντέρμη του που μου έδειχνε ξεδιάντροπα, τον έκανα να μην ασχοληθεί ποτέ μαζί μου στο μέλλον, όπως κι έκανε. Κάποια λόγια και υπονοούμενα μου απήυθυνε σε εκδρομές και μόνο αν ήταν παρέα με άλλους 2 τουλάχιστον όμοιους του μα κι αυτό σταμάτησε μια κι όξω όταν τον είδε η χήρα γειτόνισσα να την παίζει από το παράθυρο του για χάρη της απέναντι και το διάδωσε σε μένα και μερικά ακόμη παιδιά "να μην κάνουμε ποτέ ότι κι αυτός" ο μαλάκας...

Όπως συστεγαζόταν στο ίδιο προαύλιο και το κλασσικό διώροφο κτίριο το 3ο και 4ο δημοτικά σχολεία, είχαμε και δια-σχολικές συγκρούσεις από παράδοση τα δυο σχολεία, όπου λάμβαναν μέρος ακόμη και δάσκαλοι κι από τις 2 μεριές και χρειαζόταν η βοήθεια των διευθυντών και πότε - πότε η επέμβαση της επιθεώρησης που στεγαζόταν τότε στα ψηλά στο ίδιο προαύλιο, να μοιράσουν το ζωτικό τους χώρο τα σχολεία...

Φαινόμενο που παρατηρούνταν και σε μέρες εκδρομών, όπου μερικές φορές και κατέληγε σε μονομαχίες μεμονωμένων θερμόαιμων μαθητών από άγνωστα ως τότε σχολεία κι έπειτα με αναμονή της συνέχειας της παιδικής μικροβεντέτας...

Τα ίδια και στο γυμνάσιο - λύκειο, όπου εμπλέκονταν ακόμη και μικροσυμμορίες μαθητών σε συμπλοκές για ποικίλους λόγους, εδώ και για κλοπές αντικειμένων αξίας και χρημάτων από μαθητές με πετυχημένους ή ονομαστούς στην πόλη μπαμπάδες, εδώ ήταν που είδα για πρώτη φορά τέτοιον κοινωνικό - ταξικό διαχωρισμό.

Σε κείνη τη ηλικία αρχίζαμε πολλοί να ξεχωρίζουμε, άλλοι με πολεμικές τέχνες κι άλλοι με γυμναστική με βάρη, με πρώτο κίνητρο να τα βγάζουμε πέρα σε τέτοιου είδους νεανικές συμπλοκές σε σχολεία, γήπεδα, σινεμάδες, ντίσκο, στα λιμάνι κι όπου αλλού.

Εκεί στα στέκια πετούσαν και στη θάλασσα τους χαμένους αργά τη νύχτα, όπως και μεθυσμένους Αμερικάνους ναύτες όταν προκαλούσαν ντόπιες παρέες...

Και όπλα κυκλοφορούσανε μεταξύ μας, αυτόματα στιλέτα ήταν της μόδας, εγώ προτιμούσα τα κυνηγετικά μαχαίρια που κλείνανε και δικαιολογούνταν (τα αυτόματα στιλέτα θεωρούνταν όπλα αν πιανόταν κανείς) ο Μίχελας από την Σέμπρωνα είχε το κρητικό μαχαίρι του γέρου του σε θήκη στο μανίκι του, άλλοι βοελύονταν με νουτσάκου και λοιπά εξαρτήματα νίτζα, ξυράφια, ρόπαλα, αλυσίδες, πέτρες και σπασμένα μπουκάλια οι πιο τεμπέληδες.

Υπήρχανε και θύματα που περνούσαν τη νύχτα στο νοσοκομείο ή τα κρατητήρια του μπατσάδικου, για παλαβογιατρούς δεν ξέρω αν έτρεχε κάποιος να επουλώσει δήθεν ψυχολογικά προβλήματα. Τα λύναμε μεταξύ μας, με σιωπή κι εκδίκηση την ώρα που έπρεπε το κάθε πράμα...

Αυτές οι υπερευαισθησίες είναι μπούρδες, πάντα τα εφηβικά νιάτα θα γουστάρουν να κυριαρχήσουν στο σχολείο, στις παρέες, να κλέψουν ένα αυτοκίνητο ή ένα μηχανάκι για μια βόλτα και να το παρατήσουν μετά άδειο από βενζίνη να το βρει ο κάτοχος του, ακόμη και να σπάσουν ένα περίπτερο να πάρουν μερικά πακέτα τσιγάρα όταν απαγορευόταν το κάπνισμα στα σχολεία και το σπίτι από τους γονείς, ή να κλέψουν περιοδικά, σιγά μην ζημιονόταν ο ρουφιάνος ο περιπτεράς, πουλούσε ακριβότερα άλλα πράγματα...

Είχα μια μεγάλη κούτα τέτοια πονηρά περιοδικά που όταν τα βαριόμουν τα αντάλλασσα με άλλους στα τελευταία θρανία, δεν με εμπόδισε αυτό να αριστεύσω στην τρίτη του λυκείου, ούτε ν' αποκτήσω πανεπιστημιακές περγαμηνές και μεταπτυχιακούς τίτλους.

Κανείς εκπαιδευτικός ούτε μπάτσος δεν μπορούσε ούτε τότε ούτε θα καταφέρει τίποτα και σήμερα να περιορίσει την παιδική - εφηβική βία, έτσι είναι οι άνθρωποι κι έτσι πάντα θα λαλούν...

Απο τότε βέβαια τα πράγματα στα σχολεία έχουν προχωρήσει και σε ομαδικούς βιασμούς, σε χρήση κι εμπορία ναρκωτικών που εμείς δεν είχαμε είχαμε τέτοιες περιπτώσεις...

Τώρα έχουν μπει στο παιχνίδι και τριτοκοσμικοί αλλοδαποί μαθητές η μη, που μισούν οτιδήποτε το Ελληνικό και θα δυσκολέψουν τα πράγματα, μα η βία εξουδετερώνεται μόνο με βία και οριστικό τσάκισμα του πρωταίτιου κι ας το κάνουν νόμος και πολιτεία, να μην γίνει ανεξέλεγκτο φαινόμενο και παρασύρει μικρούς - μεγάλους.

Θα μπορούσε κανείς να χρεώσει στο σχολείο κακή λειτουργία, και στους εκπαιδευτικούς αδυναμία ή αδιαφορία ή ό,τι άλλο, αν το φαινόμενο εμφανιζόταν εξαιτίας του σχολείου. Προφανώς δεν είναι το σχολείο που το δημιουργεί αφού πάντα υπήρχε.

Στο σχολείο γίνεται ορατό αφενός μεν γιατί υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων αυτής της ηλικίας παιδικής - εφηβικής, αφετέρου δε γιατί σε αυτή την ηλικία συντελούνται τεράστιες μεταβολές στον άνθρωπο. Αυτές οι αλλαγές, σωματικές, νοητικές συναισθηματικές, στον νέο άνθρωπο, γεννάνε και όλη την υπερβάλλουσα ενέργεια την οποία θέλει να εκτονώσει...

Το παιδί μπαίνει στο σχολείο κουβαλώντας τα στοιχεία της δικής του ατομικότητας και το σχολείο μέσα στη διάρκεια των δώδεκα ή και περισσότερων ετών, το υποστηρίζει ώστε βγαίνοντας από αυτή τη διαδικασία, να είναι σε θέση να λειτουργεί ως ολοκληρωμένος πολίτης.

Είναι λογικό ότι καθώς συντελούνται οι διαδικασίες της εκπαίδευσης, θα εκδηλώνονται συμπεριφορές και φαινόμενα που έχουν να κάνουν τόσο με την ιδιοσυστασία του ανθρώπου, όσο και με τις αντιλήψεις που διαμορφώνονται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Αν λοιπόν θέλουμε να συζητήσουμε το πρόβλημα, δεν έχει νόημα να στεκόμαστε στο τι συμβαίνει μέσα στο σχολείο, αλλά αν η έξοδος από αυτό δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Δεν έβλαψε ποτέ κανέναν σοβαρά λίγο ξύλο και ζόρισμα να ξέρει τη θέση του, τα προβλήματα που θα του δημιουργηθούν λόγω ευαισθησίας ή εμμονής είναι πρώτα για πάρτη και της οικογένειας του κι ύστερα για να βρίσκουν πελάτες δικηγόροι, ψυχολόγοι και παλαβογιατροί...