Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ...

Η επανάσταση που ονειρεύονται ή ακόμη και υποκινούν με κάθε ευκαιρία μερικοί, θα αργήσει πολύ ακόμη.

Ενδεχομένως να δούμε λίγο από χάος, ή και κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς να εκμεταλλεύεται κάποια κενά δημοκρατίας, αλλά η επανάσταση, όπως την φαντασιώνονται πολλοί και διάφοροι μονίμως αγανακτισμένοι γραφικοί, έχει ακόμα μακρύ δρόμο.

Ο λόγος είναι απλός. Οι ιστορικές, μεγάλες και πραγματικά ανατρεπτικές επαναστάσεις είχαν συγκεκριμένους στόχους σε πολύ βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα, ακόμα και εν αγνοία των επαναστατών.

Γιατί, όπως και να το κάνεις, άλλο πράγμα να πολεμάς για libertι, ιgalitι, fraternitι και άλλο επειδή σου μειώνουν τον μισθό και αυξάνονται οι φόροι. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση πολεμάς για την βελτίωση των θεσμών ολόκληρης της κοινωνίας, ενώ στη δεύτερη πολεμάς για την πάρτη σου.

Εάν στην Ελλάδα η βασική λαϊκή απαίτηση ήταν η βελτίωση των θεσμών ώστε να ζούμε σε μία κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης, θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάποιον ξεσηκωμό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια, η διαπλοκή και η διαφθορά είχαν κατακλείσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα απλά βολευόταν με το αυτοκινητάκι, το σπιτάκι και τον μπάρμπα βουλευτή ή τον τάδε τοπικό παράγοντα για την διεκπεραίωση παντός είδους ατομικών υποθέσεων. Τα ζητήματα που αφορούσαν τη βελτίωση της κοινωνίας και της χώρας στο σύνολο, ποσώς απασχολούσαν τον βολεμένο. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, ο βολεμένος ξεσηκώθηκε.

Η μαζική κοινωνική αναμπουμπούλα του τελευταίου χρόνου ξεκίνησε βήμα βήμα.
Για την ακρίβεια κάθε κοινωνικός ή επαγγελματικός κλάδος που έβλεπε να θίγονται τα συμφέροντα ή οι αποδοχές του, κατέβαινε στους δρόμους. Οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες κάθονταν σπίτι τους σφυρίζοντας αδιάφορα, περιμένοντας πότε θα έρθει η δική τους σειρά, για να κατέβουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν τα κεκτημένα τους. Τίποτα περισσότερο και για κανέναν άλλο. Κάθε κοινωνική ομάδα την ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τα δικά της συλλογικά συμφέροντα. Μέχρι εκεί σταματά και το πεδίο δράσης και κοινωνικού ενδιαφέροντός της. Φτάνει μάλιστα σε σημείο αντιπαράθεσης με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να θέσει τη δική της ατζέντα προτεραιοτήτων.

Κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ κάτι για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας, εκτός από ορισμένες ιδεολογικές μειοψηφίες που ανέκαθεν αγωνίζονταν για ευρύτερα θέματα, αλλά χωρίς να τραβάνε το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου. Άλλωστε ο συλλογικός τρόπος σκέψης δεν εφάπτεται σε κανένα σημείο με τον ευρύτερο νεοελληνικό ατομικισμό. Και δυστυχώς μαζί με τον «ξερό» βολεμένο, κάηκε και ο «χλωρός» έντιμος ανιδιοτελής αγωνιστής που επιζητούσε τη βελτίωση του συνόλου...

Ένα τρανταχτό παράδειγμα ν' αναφέρω μόνο, τι έγινε πριν λίγο καιρό όταν η Υπουργός Περιβάλλοντος επιχείρησε να περάσει νόμο για την αυτονόητη προστασία των περιοχών Natura; Ξεσηκωμός στις εκλογικές περιφέρειες! Ορισμένοι τοπικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πιστοί στο δόγμα όλα τσιμέντο να γίνουν, εκνευρίστηκαν με την υπουργό και άρχισαν το αντάρτικο. Στο πλευρό τους βρέθηκαν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ αλλά και ορισμένοι αριστεροί! Μπορεί το πιασάρικο σύνθημα να λέει το περιβάλλον είναι πάνω από τα κέρδη αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιφυλάξεις «διότι, παρά τις καλές στιγμές του κειμένου πρακτικά είναι ανεφάρμοστο» και το ΚΚΕ διαφωνεί «διότι πέφτει κατακόρυφα η τιμή των μικρών ιδιοκτησιών»...

Μα σε αυτή την περίοδο της κρίσης το περιβάλλον θα σκεφτούμε; είναι εν συντομία η άποψη τους. Αντί να δίνουμε κίνητρα στην οικοδομή, βάζουμε περιορισμούς για να σώσουμε δυο λιμνούλες και τρεις χελώνες; Μα τόσο ξεροκέφαλη είναι αυτή η Τίνα;

Για τον απλούστατο λόγο ότι ο μέσος βουλευτής, εκπροσωπεί τα συμφέροντα του τόπου του, και το πραγματικό συμφέρον του τόπου του, δηλαδή η τοπική λαϊκή βούληση, θέλει ένα σπιτάκι στο κτηματάκι του. Ποσώς ενδιαφέρεται για τους στόχους του δικτύου Natura, δηλαδή για το περιβάλλον που ζει ο συνάνθρωπός του και μεθαύριο τα παιδιά του.

Αυτός ο εσωκομματικός ξεσηκωμός αντικατοπτρίζει ακριβώς το σκεπτικό με το οποίο σκέφτεται η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας. Και με τέτοιο σκεπτικό όχι μόνο η χώρα δεν πρόκειται να πάει μπροστά, αλλά δεν υπάρχει και η παραμικρή αξίωση για το οποιοδήποτε θετικό βήμα.

Εξάλλου όλες οι σοβαρές επαναστάσεις είχαν και το τίμημα τους. Το να ασκείς συνεχώς κριτική είναι το πιο εύκολο. Η αυτοκριτική είναι το δύσκολο και στην περίπτωση της Ελληνικής κοινωνίας, η αυτοκριτική είναι τόσο σπάνια και επίπονη που αποτελεί τίμημα από μόνη της.

Γενικά αν και ο κόσμος θα ήθελε να εκφραστεί στο πεζοδρόμιο μόλις ακούει τους πρωτεργάτες των διαδηλώσεων, δηλαδή τις δυνάμεις της ψευτοαριστεράς και της ψευτοπροόδου, γυρίζει πλευρό και παραγγέλνει και μια πίτσα για να μην χρειαστεί να σηκωθεί καν. Τελικά είναι οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις που έκαναν τον Έλληνα καναπεδάτο και τώρα τον εγκαλούν γι' αυτό.

Εάν ποτέ έρθει κάποια ουσιαστική και δυναμική ρήξη στην κοινωνική συνοχή, προκειμένου να αναδυθεί μία μαζική απαίτηση για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αδελφοσύνη, δεν θα γίνει εναντίον κομμάτων, πολιτικών ή επιχειρηματιών, αλλά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού...