ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Βαρέθηκα να ακούω για την εξαγριωμένη νεολαία του χαβαλέ, του φραπέ και του χασισιού, για τους 15αρηδες των φροντιστηρίων που τάχα δεν αντέχουν άλλο.

Από μικρό παιδί ακούω για την γενιά του Πολυτεχνείου (ήμουν 7 τότε), για την γενιά των καταλήψεων πολύ μετά έχοντας τελειώσει με τα σχολεία κάθε βαθμίδας πια, για τα σημερινά 15χρονα της τυφλής καταστροφής. Όπου οι μπάχαλοι την πέφτουν στα ΜΑΤ, αυτά την πέφτουν αμέσως μετά στην υπόλοιπη πορεία. σαν να λέμε με ενοχλεί ο διπλανός σου και εγώ πλακώνω εσένα. Και την πληρώνουν τα σπασμένα υλικά.

Για τους ανήλικους διαδηλωτές όλα είναι ίδια. Και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τους πει τις διαφορές. Ούτε οι γονείς τους, ούτε οι καθηγητές τους βέβαια. Έχουμε αφήσει τη διαπαιδαγώγηση τους από την μια σε αναρχίζοντες δασκάλους - καθηγητές κι αδιάφορους γονείς και από τη άλλη στην τηλεόραση και στην ηθική των γηπέδων και των συμμοριών που δημιουργούνται.

Κάθε φορά που πιάνουν ένα από αυτά τα παιδιά, θα έπρεπε να τσουβαλιάζουν τον πατέρα και τη μάνα τους στο τμήμα μαζί. Όταν μιλάμε για παιδιά 14 με 16 ετών το πρόβλημα αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους γονείς. Αρκετά με τις δικαιολογίες για τους γονιούς.

Τα οράματα, τα όνειρα και τους αγώνες που εμπνέουν, συγκρίνουν καταστάσεις, απορρίπτουν και τελικά οδηγούν σε μια επανάσταση...

Και μετά; Η γενιά του Πολυτεχνείου μεταμορφώθηκε στον νεοέλληνα των κοινοτικών επιδοτήσεων, η γενιά μου κοίταζε και κοιτάει μόνο πως θα βολευτεί με καποιο ρουσφέτι και οι σημερινοί 15χρονοι νέοι ποιος ξέρει πως θα μεταμορφωθούν μετά τα 30.

Τι είδους "επανάσταση" είναι αυτή κάθε Δεκέμβρη 2 χρόνια τώρα; Οι επαναστάσεις τελειώνουν είτε με θρίαμβο είτε με καταστολή, Δεν τελειώνουν όταν κουραστούν οι επαναστατημένοι (δάσκαλοι και μαθητές) να "επαναστατούν". Ενόψιν διακοπών Χριστουγέννων βεβαίως...

Στην αληθινή ζωή οι πραγματικοί αγώνες έχουν κόστος. Στην Ελλάδα των επαγγελματιών αγωνιστών, οι αγώνες έχουν μεν κόστος, αλλά για όλους τους άλλους εκτός από τους "αγωνιστές". Κόστος για τους επαγγελματίες, για τους πολίτες, για όλους τους άλλους πλην των αγωνιστών, που ούτε να συλληφθούν δεν καταδέχονται.

Οι αγωνιστές, όχι μόνο δέχονται τις κυρώσεις αλλά τις επιδιώκουν κιόλας, ως μέρος της πολιτικής τους πράξης. Πολλοί πέρασαν δεκαετίες σε φυλακές κι εξορίες για τις όποιες ιδέες τους. Στην Ελλάδα, ούτε το μεροκάματο δεν χάνουν οι απεργοί, που διαφυλάσεται με διάφορα τερτίπια των απεργούντων συντεχνιών.

Αντίδραση δεν είναι να καις και να κλείνεις δρόμους 10 μέρες τον χρόνο για να δείξεις πως υπάρχεις. Αντίδραση σε ένα κράτος ασυδοσίας και ανομίας θα μπορούσε να είναι να μην παρκάρεις στο πεζοδρόμιο, να ανακυκλώνεις, να φυτεύεις ένα δέντρο, αντίδραση είναι να πληρώνεις φόρους, να κολλάς ένσημα στον μετανάστη που σου καθαρίζει το σπίτι και να του δίνεις δώρο Χριστουγένων και επίδομα αδείας, ακόμα και όταν όλοι σε λένε μαλάκα που τα κάνεις αυτά...

Επανάσταση είναι να σε βλέπουν τα παιδιά σου και οι φίλοι των παιδιών σου να τα κάνεις αυτά και να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Να ψηφίζουν αυτόν που αξίζει και όχι αυτόν που βόλεψε εσένα, να μην αγοράζουν μεζονέτες χτισμένες σε αποχαρακτηρισμένα δάση.

Βαρέθηκα τους ψευδο-επαναστάτες που 355 ημέρες τον χρόνο τροφοδοτούν και συντηρούν τη σαπίλα και 10 ημέρες βγαίνουν στους δρόμους για να γίνουν όχλος, να φωνάξουν δογματικά κλισέ και να καλλιεργήσουν μίσος και στείρα αντιπαράθεση.

Όταν οι απελπισμένοι κατέβουν στους δρόμους θα το καταλάβουμε. Δεν θα είναι οι επαγγελματίες διαδηλωτές και οι επαγγελματίες κομματικοί τους αγκιτάτορες που επιδίδονται σε τελετές αγώνων. Την απελπισία όσων κατέβουν εκρηκτικά στο δρόμο, επειδή δεν θα έχουν να χάσουν παρά μόνο τη φτώχεια τους θα την καταλάβουμε.

Μόνο που οι υποκινητές ταραχών και οι κομματικοί αγκιτάτορες που ονειρεύονται εξεγέρσεις δεν απαντούν στο απλούστατο ερώτημα:

Και μετά την επανάσταση τι;