ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ...

Τα ΜΜΕ είναι εκ της φύσεώς τους προβληματικές επιχειρήσεις.

Σε οποιονδήποτε χαρίζονταν μερικά εκατομμύρια ευρώ για να τα επενδύσει σε ΜΜΕ, θα τα έχανε πολύ γρήγορα γιατί τα κέρδη που προκύπτουν είναι ελάχιστα σε σχέση με το κόστος λειτουργίας.

Πώς επιβιώνουν; Μόνο με τη συνδρομή του κρατικού ταμείου, είτε με κρατική διαφήμιση, είτε με άλλες δουλειές που θα αντισταθμίσουν τη χασούρα του εκδότη.

Έτσι συντηρείται και η ελληνική ιδιαιτερότητα με τα εκατοντάδες έντυπα.

Σήμερα όμως, με τις εξελίξεις στην οικονομία το μοντέλο αυτό δεν μπορεί να μην καταρρεύσει. Ενας διαλυμένος Τύπος δηλαδή, σε μια πιο διαλυμένη οικονομία είναι το εκρηκτικό μίγμα που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα.

Διαφημίσεις δεν υπάρχουν, το κρατικό χρήμα στέρεψε, οι παράπλευρες business χάθηκαν, οπότε το σύστημα διαλύεται.

α) Γιατί να έχει κάποιος σήμερα ΜΜΕ, αν δεν μπορεί να κλείσει δουλειές με το δημόσιο σε περίοδο κρίσης;

β) Γιατί να προσπαθεί να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα αφού έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο της τρόικας;

γ) Πώς θα επιβιώσει ένα ΜΜΕ χωρίς κρατικές διαφημίσεις που βρίσκονται στο μικροσκόπιο ξένων ελεγκτών όταν και οι μεγάλες εταιρίες του ιδιωτικού τομέα μειώνουν δραματικά τις διαφημιστικές τους δαπάνες; Το δήθεν "μεγάλο αφεντικό" δεν είναι και τόσο πλούσιο στην πραγματικότητα, κρατικό παράσιτο ήταν ως τώρα...

Που επένδυε κάποια από τα κέρδη του σε ΜΜΕ ελεγχόμενα από την οικογένεια του και ζημιογόνα σε πολλές περιπτώσεις, με μόνο σκοπό τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Πρέπει κάποτε να υποστούν και τα φαύλα ΜΜΕ την κρίση. Κανένα δάκρυ δε θα χυθεί για τους δήθεν άνεργους αύριο "δημοσιογράφους", γιατί τους βαραίνει η ενόχη στη συμετοχή τους, στην παραπληροφόρηση και την παρακμή της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 20 χρόνια. Και με το ανάλογο χρυσοφόρο αζημείωτο βεβαίως, για όσους πετυχαίναν το στόχο του αφεντικού.

Όσο μπορούσαν να κρατούν το πόπολο μπροστά στο χαζόκουτο, όλα ήταν υπό έλεγχο.

Οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι των διαπλεκόμενων αφεντικών, του life-style, του κουτσομπολιού της Μυκόνου, των γραφείων τύπου, της αργομισθίας στο δημόσιο κι εν ολίγοις της έμμισθης παραπληροφόρησης, συμπαρασύρουν κι εκείνους τους βοηθητικούς των 700 ευρώ που πάντα έψαχναν την ευκαιρία ν' αναδειχτούν στην θέση των πρώτων, κάποιοι τα κατάφερναν κιόλας), ως προς τις αρνητικές εντυπώσεις που έχει η κοινή γνώμη για αυτούς...

Όλοι οι κλάδοι είναι λίγο πολύ σε παρακμή, αλλά ο ρόλος των ΜΜΕ σε αυτή την παρακμή είναι τουλάχιστον κεντρικός.

Ευκαιρία να απαλλαγούμε όλοι, και οι αναγνώστες και οι εργαζόμενοι στα μέσα, από την ομηρία των μεγαλονταβατζήδων όπως συχνά αποκαλούνται.

Θα εκλείψουν έτσι και οι ιδιοτέλειες των εκδοτικών συμφερόντων. Καλώς ή κακώς, το μέλλον θα δείξει.