ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ...

Η παραπληροφόρηση, η διασπορά ψευδών ειδήσεων με στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων, ναρκοθετεί αναμφισβήτητα τα θεμέλια της δημοκρατίας.

Η έννοια της διαπλοκής δεν αναφέρεται μόνον σε επιχειρηματίες αλλά και σε πολιτικούς. Ακριβέστερα στη σχέση πολιτικών κομμάτων με ΜΜΕ. Ακόμη περισσότερο, αναφέρεται σε επιχειρηματίες που έχουν σαν στόχο την επιρροή στην λήψη πολιτικών αποφάσεων και οι οποίοι με τη σειρά τους, είναι σε θέση να παίζουν βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης δεν είναι, πάντοτε, φανερή, μήτε οφείλεται στους ίδιους πάντα λόγους. Συνήθως, σχετίζεται με την πρόθεση των "πλανευτών" να στρέψουν αλλού τα βλέμματα του κόσμου και να τον κάνουν να μην ασχολείται με ό,τι, πιθανόν, θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση π.χ. οι πολιτικοί δεν θέλουνε ν’ ανακατεύεται στα πόδια τους, δηλαδή στα κέντρα λήψης των σημαντικών κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων, τα ιερατεία δεν επιθυμούνε, μεταξύ άλλων, την ανάμειξη των πιστών στην ερμηνεία των θεολογικών δογμάτων, οι οικονομικά δυνατοί δεν επιδιώκουν τη συμμετοχή του λαού στη διανομή των ωφελημάτων μιας ορθολογικής οικονομικής διαχείρισης.

Προωθώντας ή θάβοντας τον ένα ή τον άλλο συγκεκριμένο πολιτικό, ή θέμα ή γεγονός, ή σε περίπτωση που δεν μπορούν να το κάνουν απόλυτα, δημιουργώντας εσκεμμένη σύγχυση σχετικά με δαύτο...

Δημιουργώντας αναστάτωση και ανασφάλεια στους πολίτες, εμποδίζοντας τη λήψη σωστών αποφάσεων απ' αυτούς, καθώς αδυνατούν να σκεφτούν νηφάλια, καλλιεργώντας τη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς και στα πρόσωπα από τα οποία αυτοί αντιπροσωπεύονται, δίνοντας έτσι σε κάποιους την ευκαιρία να επιτελούν ανενόχλητοι το έργο της υπονόμευσης της δημοκρατίας. Συχνά ξεπερνά τα όρια, συκοφαντεί και διασύρει υπολήψεις, γίνεται κινδυνολογία, καταστροφολογία.

Στον ιδιωτικό βίο δηλητηριάζει και εκφυλίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις, σπέρνει την καχυποψία και τη διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων, περιθωριοποιεί και οδηγεί σε κοινωνικό στιγματισμό άτομα, τα οποία δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, για να αποδείξουν το αναληθές των πληροφοριών που τους αφορούσαν. Είναι άλλωστε γνωστή η θυμόσοφη ρήση του λαού μας: "κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά τ' όνομα".

Η παραπληροφόρηση είναι αναμβίβολα καταδικαστέα είτε προέρχεται από τους συμβατικούς είτε από τους διαδικτυακούς κρουνούς ενημέρωσης. Η ανώνυμη αρθρογραφία των blogs πολλές φορές χαρακτηρίζεται από την επώνυμη συμβατική δημοσιογραφία ως εκχυδαϊστική, ρυπαρή και τυχοδιωκτική, καθώς χρησιμοποιεί την ανωνυμία της για να πλήξει το ήθος και την υπόληψη ανθρώπων του πολιτικού χώρου. Κατευθείαν στο γήπεδο του μηδενισμού και της αποβλάκωσης.

Όσο επικίνδυνο όμως είναι για τη δημοκρατία το έργο που επιτελούν τα "παπαγαλάκια", τόσο επιζήμια είναι κι η δουλειά που κάνουν οι "ψόφιοι κοριοί", οι δήθεν αμερόληπτοι δηλαδή δημοσιογράφοι που περιβάλλουν με προστατευτικό μανδύα συγκεκριμένους πολιτικούς, εξαίροντας από τη μια κάποιες ενέργειές τους και υποβαθμίζοντας ή απαλείφοντας από την άλλη κάποιες άλλες, αξιολογώντας τες με κριτήρια κομματικού παρωπιδισμού και προστατευτισμού.

Γιατί άραγε πρέπει να θεωρείται θεμιτό και αυτονόητο ένα πολιτικό πρόσωπο να αποκτά με δημόσιο χρήμα τόσο ιδιωτικό πλούτο; Γιατί πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οι χρηστοήθεις πολιτικές καταβολές ενός πολιτικού προσώπου το απαλλάσσουν από οποιαδήποτε ευθύνη ή υποψία;

Γιατί πρέπει να θεωρείται λογικό ότι η παρουσία αποκλειστικά και μόνο κάποιου συγγενικού προσώπου του οικογενειακού ή συγγενικού κύκλου των πολιτικών σε δημόσια θέση εξασφαλίζει και τη δημιουργική προσφορά; Με ποια κριτήρια προηγούνται και καταβάλλονται αποζημιώσεις υπερωριών συγκεκριμένου κλάδου δημοσίων υπαλλήλων, ενώ καθυστερούν μέχρι και ενάμιση χρόνο τα δεδουλευμένα άλλων; Γιατί να νομιμοποιούνται τα πολιτικά πρόσωπα να χρησιμοποιούν πάντοτε ως ανάχωμα το λαό, αφού στην πράξη, με τις επιλογές τους και τον τρόπο ζωής τους δε στηρίζουν το δημόσιο χαρακτήρα κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η παιδεία και η υγεία;

Οι ανώνυμοι "κουκουλοφόροι" κάποιων επιδοτούμενων ιστολογίων μπορεί να έριξαν λάσπη, αλλά οι κοινωνικές ομάδες που συχνάκις διαμαρτύρονται είναι άνθρωποι με ακάλυπτο πρόσωπο και επώνυμο.

Και αναρωτιέται κανείς τι πλήττει περισσότερο τη δημοκρατία; Η επώνυμη αληθοφάνεια ή τα ανώνυμα ψεύδη; Η επώνυμη υποπληροφόρηση ή η ανώνυμη παραπληροφόρηση;

Έτσι χάνεται η αξιοπιστία και πέφτουν δραματικά οι θεάσεις και οι έντυπες κυκλοφορίες, αφού τα ΜΜΕ χάνουν το κοινό που τα στήριζε.

Έτσι και αλλιώς οι νοήμονες Έλληνες την έχουν κόψει την εφημερίδα εδώ και χρόνια, ενώ ειδήσεις στην τηλεόρσαη βλέπουν μόνο οι ανεγκέφαλοι φανατικοί των κομμάτων. Οι υπόλοιποι που είναι και οι πολλοί έχουν καταλάβει την πλύση εγκεφάλου που προσπαθούν να μας κάνουν οι μεγαλο-καναλάρχες και τους μουτζώνουν "άμα τη εμφανίσει"...

Με τη δραματική συρρίκνωση της κυκλοφορίας, τον περιορισμό της διαφημιστικής δαπάνης λόγω της οικονομικής κρίσης και την ευρεία διάδοση του διαδικτύου ως πρώτη πηγή ενημέρωσης, η κρίση στο έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο θα λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και είναι άγνωστο ποιοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Γιατί δεν θα επιβιώσουν όλοι. Αυτή η προοπτική καθιστά τα ΜΜΕ ευάλωτα, άρα και περισσότερο εξαρτημένα από την Κυβέρνηση, η οποία ελέγχοντας τη στρόφιγγα της κρατικής διαφήμισης μπορεί να υπαγορεύει τους όρους της. Χώρια που τα περισσότερα έχουν και άλλες εκκρεμότητες με το κράτος.

Από την άλλη μεριά, όλα δείχνουν ότι ένα νέο ρεύμα (όχι κατ' ανάγκη ικανό και καλό) έρχεται να σαρώσει τα παραδοσιακά ονόματα δημιουργώντας μια νέα τάξη πραγμάτων και ΜΜΕ.