ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...

Kαι οι λέξεις ακόμη πάντα έμπαιναν στο "παιχνίδι" της πολιτικολογίας...

Μια ματιά στην πολιτική κατάσταση μέσα από τις λέξεις που τη διαμορφώνουν.

Aυτές που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί, για να καταγγείλλουν αντιπάλους ή να υπερασπίσουν εαυτούς, να εντυπωσιάσουν ή να υποκλέψουν την ψήφο μας.

Άλλες λέξεις ανασύρονται από τα λεξικά, για να χρησιμοποιηθούν ως "δηλητηριώδη βέλη" στη φαρέτρα των αρχηγών και των επιτελείων των κομμάτων τους, ενώ άλλες "αποσύρονται" εσπευσμένα από το προσκήνιο (όπως και πολλοί πολιτικοί από τις λίστες), επειδή είναι πια αδύναμες, ανεπαρκείς να εκφράσουν την εποχή τους.

Οι λέξεις έχουν δυο σημασίες: η μια αυτή που πραγματικά έχουν, και η άλλη αυτή που εμείς τους δίνουμε! Όμως οι λέξεις των πολιτικών είναι πάντα θολές, επιδεχόμενες πολλών ερμηνειών. Έχουν ας πούμε άλλη σημασία,ούσες αντιπολιτευτικές, και άλλη ως κυβερνητικές. Χωρίς ποτέ να φταίνε οι ίδιες...

Λέξεις που τραβούν την προσοχή μας είναι οι κράχτες της επικαιρότητας. Τις χρησιμοποιούμε δε κι εμείς, επειδή γίνονται του συρμού...
Να κάποιες φωναχτές πολιτικές λέξεις που μας ταλανίζουν:

Ας πούμε στη δεκαετία του '80 κυριαρχούσε η "Αλλαγή". Σ' αυτή του '90 κυριαρχούσε ο "Εκσυγχρονισμός". Σήμερα, με την οικονομική κρίση, οι συνθήκες εργασίας μας γυρίζουν στον "Μεσαίωνα", ενώ και η "Πρόοδος" μάλλον πάει περίπατο...

Αυτοδυναμία: Πρόκειται για το κρυφό αντικείμενο του πόθου των δυο κομμάτων εξουσίας, με όχημα την συσπείρωση. Θα αποτελέσει επίσης αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης με τα μικρότερα κόμματα, στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία για κανένα μεγάλο κόμμα...

Βουλιμικός της εξουσίας: ο όρος πολιτικοποιήθηκε για να εκφράσει όσους λιγουρεύτηκαν την πρωθυπουργία. Ακούγεται από τα 2 μεγάλα κόμματα κι απευθύνεται κυρίως προς τους αρχηγούς τους. Όταν δεν υπάρχουν σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα, επιστρατεύεται η βουλιμία των λέξεων.

Διακύβευμα (=το ρίσκο): Εύχρηστη λέξη στα στόματα των αρχηγών κομμάτων. Ακατανόητη για μας τους αδαείς, όταν χρησιμοποιείται προεκλογικά. Έτσι, όταν ένας πολιτικός επιθυμεί να χρησιμοποιήσει μεγαλοστομίες για να μας τρομάξει, καταφεύγει σε μεγαλοπρεπείς λέξεις που χρήζουν ερμηνείας. Την οποία κανείς δεν μας δίνει.

Διαρθρωτικές αλλαγές: Πολυσυζητημένη λέξη. Ποτέ οι πολιτικοί μας δεν την διευκρινίζουν, επειδή θεωρούν πως χρησιμοποιώντας την παραπλήσια λέξη "μεταρρύθμιση", τα λένε όλα!

Δίλημμα: Προσφιλής λεκτική επιθετική μέθοδος -κυρίως της δεξιάς- για υποκλοπή της ψήφου. Από το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς» (1974) και το νεοδημοκρατικό (Στυλιανίδειο) «Καραμανλής ή χάος» (2008), φτάσαμε σήμερα στο να μας βάζει διλήμματα ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός. Μας προτρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην "υπευθυνότητα" ή την "ανευθυνότητα". Σήμερα μας ρωτάει αν θέλουμε Καραμανλή με "θαρραλέες αποφάσεις", ή Παπανδρέου με "ευχολόγια και δίχως πρόγραμμα"! Το παιχνίδι αγριεύει, με το "Σοσιαλισμός ή Καπιταλιστική Βαρβαρότητα" του ΚΚΕ, αλλά και το "Αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε" του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.

Εμπιστοσύνη: Εξαντλημένη λέξη που χρησιμοποιείται συνήθως με το συνοδευτικό «θέμα» (Τίθεται "θέμα εμπιστοσύνης"). Όμως, η λέξη δεν επιδέχεται παρερμηνείες, αφού είναι πρωταρχικής σημασίας, όταν πρόκειται για την επίλυση των προβλημάτων μεταξύ κράτους και πολιτών.

"Ηθικό και νόμιμο": Έννοιες επικίνδυνες για πολιτικούς. Έγιναν εφιάλτες και λαιμητόμος για κάποιους, πχ Βουλγαράκης (Ν.Δ.) που διαπίστωσε εκ των υστέρων, πόσο στοιχίζει η άγνοια (;) της εις βάθος σημασίας τους.

Θεωρία της "μικρότερης ήττας": Ξέρετε στην πολιτική ακόμα και το μέγεθος μιας ήττας μετράει διαφορετικά από τις ήττες της ζωής μας. Είναι οι επικοινωνιολόγοι κι οι ειδικοί σύμβουλοι των κομμάτων που θα μας πλασάρουν την ήττα ως... νίκη των ηττημένων, και μάλιστα εκμηδενίζοντάς την αριθμητικά!

Ιστοσελίδες: ο Μεγάλος Υπόγειος Προεκλογικός Πόλεμος διεξάγεται πλέον εκεί.
Γι αυτό όλοι (κόμματα, πολιτευτές) δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην κατασκευή, εμπλουτισμό, διαδραστικότητα, βάθος και απήχηση των ιστοσελίδων τους...

Ιστορικά στελέχη: Μεταπολιτευτικός όρος που χαρακτηρίζει τα μακρόβια στην πολιτική κομματικά στελέχη. Πχ ο Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος "δεινόσαυρος" της μεταπολεμικής πολιτικής σκηνής παραμένοντας ως το "ιστορικότερο" στέλεχος της δεξιάς παράταξης. [Παρεμπιπτόντως, μας προέκυψαν και "ιστορικά λάθη", όπως για τον Λιάπη η πρόωρη προκήρυξη εκλογών.] Στο κάτω κάτω, ο κάθε πολιτικός κουβαλάει μαζί του και τα ιστορικά mea culpa του.

"Ο Κανένας" : Ο τρόμος κι ο φόβος των δυο βασικών αντιπάλων στις εκλογές, μήπως αυτός "ο Κανένας", δια της μεγάλης αποχής τους επισκιάσει δείχνοντας πως ο ελληνικός λαός αναζητεί κάποιο άλλο δυναμικότερο πρόσωπο. Όχι αυτούς.

Κανιβαλισμός ή ανθρωποφαγία: Χρησιμοποιείται όταν ο παθών (όπως ο παραπάνω Βουλγαράκης) αυτοφαγώνεται μη μπορώντας στριμωγμένος από παντού να πράξει διαφορετικά. Στην πολιτική οι "φαγωθέντες" αποδίδουν τον εις βάρος τους κανιβαλισμό σε όλους τους άλλους, πλην του εαυτού τους.

Παθογένειες της ελληνικής κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής ζωής. Παλιά πονεμένη ιστορία που οι πολιτικοί την αφηγούνται προεκλογικά, την περνούν "εξ απαλών ονύχων" ως κυβέρνηση και την ξαναθυμούνται όταν ξαναβρεθούν στην αντιπολίτευση...

"Συνιστώσες": Συνειρμικά η λέξη ταιριάζει με τον ΣΥΝ και τις παραφυάδες του. Αυτές, δυστυχώς, ακόμη και σε προεκλογική περίοδο, δύσκολα κατατείνουν σε μια "κοινά αποδεκτή" συνισταμένη απόψεων και εκπροσώπησης...

Ψηφοδέλτια (καθαρά): απαραίτητος ο επιθετικός προσδιορισμός "καθαρό". Με αυτόν υπονοείται πως έχουμε αποκλεισμό από τις προεκλογικές λίστες των κομμάτων εκείνων που "πλήγωσαν" με τις συμπεριφορές τους το κοινό αίσθημα ή δεν επειθάρχησαν στη βούληση του προέδρου του κόμματος. Πρόκειται για ένα πολυφορεμένο επίθετο, σε όλα τα γένη και τους αριθμούς: από τους πάλαι ποτέ "καθαρούς Έλληνες" του Κ. Καραμανλή, περάσαμε στις "καθαρές αποφάσεις" και τις "καθαρές λύσεις" των προβλημάτων (περίοδος Σημίτη), βρισκόμαστε σε "καθαρές κουβέντες" και "καθαρά χρήματα", για να καταλήξουμε στην "καθαρή ψήφο" που θα μας ζητήσουν όλα τα κόμματα...

Εμείς ξέροντας αυτά, οφείλουμε να είμαστε νηφάλιοι και να έχουμε καθαρό και διαυγέστατο μυαλό, την ώρα που θα ψηφίζουμε, "την ώρα της κάλπης", τότε που "ο λαός θα μιλήσει".

Θα το έχουμε όλοι;