ΔΙΓΕΝΕΙΣ...

Την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών ακολούθησε ένα σχεδόν παγκόσμιο πανηγύρι των απλών ανθρώπων.

Το είδαμε όλοι. Εμείς δε οι Έλληνες, χαρήκαμε επιπλέον για την επανεκλογή τεσσάρων και την εκλογή μιας επιπλέον ομογενούς στα νομοθετικά σώματα της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Όπως χαιρόμαστε όταν εκλέγονται βουλευτές ή ευρωβουλευτές Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία και τη Σουηδία, η βουλευτές και τοπικοί κυβερνήτες στην μακρινή Αυστραλία και τον Καναδά...

Ο Ομπάμα θα μπορούσε να εκλεγεί βουλευτής η γερουσιαστής στη χώρα αυτή ακόμη και αν δεν είχε γεννηθεί εκεί, ακόμη και αν όχι μόνον ο ένας, αλλά και οι δύο γονείς του ήταν "ξένοι". πολίτες άλλων χωρών. Μόνο για τον πρόεδρο απαιτείται να έχει γεννηθεί Αμερικανός.

Αν αντί της Αμερικής ο Ομπάμα είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, δεν θα είχε καμιά ευκαιρία ανάδειξης στον δημόσιο βίο της χώρας μας.

Πέρα όμως από τη συμμετοχή στο δημόσιο βίο, υπάρχει - τίθεται εκ των πραγμάτων, ένα γενικότερο πρόβλημα περί του αν η Ελλάδα που φθίνει δημογραφικά, έχει ανάγκη ή όχι να εντάξει στο δυναμικό της, με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις, τα παιδιά των μεταναστών που μεγαλώνουν ως Ελληνόπουλα, αυτά που "της παιδείας της ημετέρας μετέχοντες".

Αν δηλαδή θα αποφασίσουμε κάποτε να επαναλάβουμε την πρακτική της πλήρους ελληνοποίησης αποδεχόμενοι τους "διγενείς" μια και μάθαμε να υμνολογούμε τον Διγενή Ακρίτα, ξεχνώντας ακριβώς ότι ήταν Έλληνας κατ' απονομή, δηλαδή ξένος που αναλάμβανε έναντι αμοιβής να προασπισθεί τα σύνορα του βυζαντινού κράτους.

Σήμερα πια δεν κινδυνεύουν τα σύνορα μας. Κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη μας από το γεγονός ότι μειώνονται δραματικά οι γεννήσεις. Άρα ο ρόλος των "διγενών" αλλάζει.
Στην Αμερική, ένας "διγενής", έγινε πρόεδρος και ο κόσμος ολόκληρος πανηγυρίζει.

Στην Ελλάδα του θα αποφασίσουμε κάποτε να καταστήσουμε πολίτες, τους μετανάστες εκείνους που πληρούν τις προυποθέσεις νομιμοποίησης, παρέχοντας τους την αναγνώριση της υπηκοότητας στα παιδιά των, τα οποία έχουν πλήρη ελληνική παιδεία;

Έχουμε ίσως περισσότερη ανάγκη από τους ίδιους, το να φθάσουν στο σημείο να αισθάνονται υπερήφανοι που είναι Έλληνες πολίτες, να ενσωματωθούν πλήρως στην ελληνική κοινωνία και να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά, ακριβώς ως Έλληνες με διγενή καταγωγή.