ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΠΑΓΑΠΟΝΤΙΕΣ...V

Καρκίνο είχε ο άνθρωπος και πέθαινε. Είχε δεν είχε 3 μήνες ζωής ακόμη κι αυτούς μέσα σε φρικτούς πόνους, εξάντληση κι αγωνία για το τέλος του.

Στην αρχή που του παρουσιάστηκε η επάρατος ασθένεια δοκίμασε να την αντιμετωπίσει με θεραπείες που του συνιστούσαν. Λόγω του οτι ήταν "επιθετικής μορφής" όπως του διέγνωσαν οι γιατροί, δεν κατάφερε τίποτα.
Μόνο ξόδεψε το μικρό κομποδεματάκι που διέθετε από οικονομίες μιας ζωής και πρόσθεσε υψηλά υπόλοιπα σε μερικές πιστωτικές κάρτες που είχε....

Όταν απόειδε πως η ζήση του είναι λίγη και μετρημένη, πήρε την απόφαση να αφήσει τις κάρτες όπως ήταν χρεωμένες, δεν διέθετε εξάλλου δεκάρα να περάσει όπως ήθελε τις τελευταίες του 100 μέρες, τις τράπεζες θα φρόντιζε πρώτα;

Δεν τον άφησαν όμως αυτές...

Διαπιστώνοντας πως καθυστερούσε για τρίμηνο τις ελάχιστες καταβολές που πλήρωνε ως τότε, τον ενοχλούσαν καθημερινά με αμέτρητα τηλεφωνήματα που του το θύμιζαν. Από το πρωί στις 9.00πμ ως το βράδυ την ίδια ώρα του τηλεφωνούσαν πολλές φορές τη μέρα, ζητώντας του να πληρώσει γιατί θα είχε συνέπειες, τονίζοντας του πως "την τράπεζα δεν την ενδιαφέρει κάποιο προσωπικό του πρόβλημα" μα να φροντίσει να τακτοποιήσει άμεσα τις οφειλές του, πριν αφήσει τον κόσμο...

Μάταια εξηγούσε σε κάποια ανάλγητα νεαρά ανθρωπάκια που ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής την κατάσταση του. Μόλις πήγαινε να πει την τραγική ιστορία του και το μαρτύριο, του έκλειναν το τηλέφωνο...
Το δήθεν καθήκον τους περιοριζόταν να υπενθυμίσουν την καταβολή της δόσης, όχι ν' ακούσουν τον λόγο της καθυστέρησης και μια ανθρώπινη ιστορία...

Είχαν και απόκρυψη αριθμού, να μην μπορεί να πάρει εκείνος να μιλήσει με έναν προϊστάμενο τους, να μάθει πόση αξία επιτέλους είχαν κάποια χρωματιστά χαρτάκια που τα λένε λεφτά και στην δική του περίπτωση περιοριζόταν σε λίγες χιλιάδες ευρώ...

Ποτέ δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει με τον καλά κρυμένο αριθμό τους.
Σερνότανε στο πάτωμα κάθε που άκουγε να χτυπά το τηλέφωνο μπας κι ήταν κάποιος δικός του άνθρωπος στην άλλη άκρη αυτή τη φορά, μα τον είχανε ξεχάσει κι αυτοί στις τελευταίες του στιγμές ένεκα απένταρος.

Μόνο τα υπαλληλάκια του θύμιζαν καθημερινά με εμμονή πως εξαιτίας του η Eurobank, η τράπεζα Πειραιώς, η τράπεζα Κύπρου και η Alpha Bank έχαναν κάποια ελάχιστα κέρδη, που οι managers δεν θα μπορούσαν να παρουσιάσουν στα πάμπλουτα αφεντικά τους στο επόμενο εξάμηνο...

Το ίδιο έκαναν και μια μέρα που καθυστέρησε πολύ να σηκώσει το τηλέφωνο...
Αυτή τη φορά το σήκωσε άλλος, μάλλον κάποιος από το γραφείο κηδειών, που άκουσε να ρωτούν μόλις έμαθαν τον λόγο της απουσίας του, (αφού πέρασαν οι 100 μέρες περιθώριο ζωής που είχε) έτσι ακριβώς):

- "Και τώρα εμείς πως θα πάρουμε τα λεφτά μας;"

Τους σιχτίρησε όπως έπρεπε και τους έστειλε αηδιασμένος στον άρχοντα της κόλασης να τα γυρεύουν...