ΜΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ...

Ο Ντορής πήγε στρατιώτης στα 20 του κι όπως ήταν φυσιολογικό, βρέθηκε για λίγο σε στρατόπεδο κοντά στα σύνορα, εκεί που είναι αυξημένες οι ανάγκες της πατρίδας για φύλαξη.
Αυτό δεν άρεσε καθόλου στη μαμά, που με συνεχή γκρίνια στον μπαμπά, τον έπεισε να φροντίσουν «να κατέβει το παιδί, κάπου κοντά» να το βλέπουν αν είναι δυνατό και καθημερινά.
Προς τούτου φορτώθηκαν και στον βουλευτή που ψήφισαν τις τελευταίες εκλογές, να κάνει κάτι, γιατί «το δικό μας παιδί δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι για τόσο καιρό», επικαλούμενοι μάλιστα την πολυετή τους στήριξη του από το σόι τους.
Κι εκείνος για να τους ξεφορτωθεί προσωρινά, τους υποσχέθηκε να το φροντίσει διακριτικά, μην πάρουν χαμπάρι κι άλλοι με παιδιά στο χακί.

Να σώσει το παιδί που πήγε απροετοίμαστο (στα 20 χρόνια του) από κανένα Λιάκο από την Λακωνία, ή κανένα Μήτρο από τα Τρίκαλα που θα το φάνε ζωντανό.
Γιατί αυτοί δεν έτυχαν της φροντίδας υπερπροστατευτικής μαμάς κι έχουν μια μαγκιά να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις.
Εύκολο θύμα ο άβγαλτος μαμάκιας για τα αλάνια.

Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα παιδιά δε μεγαλώνουν πια στο δρόμο.
Κλεισμένα στα διαμερίσματα και «προστατευμένα» από γονείς-κλώσες, δεν επιτρέπεται να κάνουν ούτε βήμα χωρίς την έγκριση της μητρικής ανώτατης αρχής.
Η παιδική ζωή τους ένα συνεχή «ΜΗ».

Μη σε δαγκάσει ο σκύλος, μην πλησιάζεις τη κατσίκα και σε κουτουλήσει, όχι το μηχανάκι γιατί θα πέσεις, μακριά απ' το βουνό που είναι ψηλό, όχι στις καταδύσεις γιατί είναι βαθιά, πιες το γαλατάκι σου να μεγαλώσεις γρήγορα, άστο αυτό βρωμάει και τα παιδιά (των «καλών» οικογενειών) μεγαλώνουν σε γυάλες.
Για να γίνουν αύριο καλά προβατάκια, με την δουλίτσα τους, («επιστήμονες» μετά από πληρωμένες σπουδές) τον πλούσιο γαμπρό, την νύφη από καλή οικογένεια με προξενιό, την «θέση στην κοινωνία», μερίμνης των γονιών νοικοκύρηδες.

Να πάρουν από κληρονομιά την περιουσία του μπαμπά, να συνεχίσουν να αναπαράγουν το ίδιο πρότυπο στα δικά τους παιδιά, να καμαρώνουν οι παππούδες, μικρομεσαίες φοβίες και μαλακίες.

Τα άλλα παιδιά, από γονείς μικρομικρούς βιοπαλαιστές μέχρι ξοφλημένους ανεπρόκοπους εργάτες, ακολουθούν δύο δρόμους.

Κάποια λίγα τα καταφέρνουν (ακριβώς επειδή μεγαλώνουν δύσκολα κι αυτοσχεδιάζουν) να κάνουν αυτό που επιθυμούν στην ζωή, τα άλλα αλητοχαμούρια του δρόμου καταστρέφονται (κλοπές, διαρρήξεις, χρήση κι εμπόριο ναρκωτικών, bar-men και bar women, face control και λοιπά «επαγγέλματα» στα νιάτα τους, κατόπιν περιθωριακοί στα γεράματα, μέχρι να τους πάρει ο διάολος να τους λυτρώσει, πριν γίνουν δείγματα «έτσι θα καταντήσεις» στα μάτια των καθώς πρέπει παιδιών, να συνεχίσουν να ανέχονται τα όλο και περισσότερα «ΜΗ».

Οι καλύτεροι θα ασκήσουν μια τεχνική ειδικότητα, να «βγάζουν το ψωμί τους» βοηθητικοί στις ανάγκες των άλλων, που ποτέ δεν θα τους καλέσουν στα party τους.
Με όνειρο τους και κατάρα να τους κυνηγά, και τα δικά τους παιδιά επίσης να μεγαλώσουν δήθεν ασφαλή μέσα από τα «ΜΗ» που ακούν τους άλλους να προτάσσουν σε κάθε φυσιολογική πρωτοβουλία του παιδιού να μάθει, όχι να του δείξουν έτοιμο.

Έτσι ανακαλύπτει και κατανοεί τον κόσμο που το έφεραν να ζήσει.
Να γνωρίσει, να κάνει, να λερωθεί, να πέσει, να σηκωθεί, να ξέρει αργότερα...