Μέσα στη σύγχυση, την οργή και τις αδιάκοπες αναλύσεις, θεωρώ πως κάπου χάνουμε την ουσία.
Ειδήμονες και μη, διατυπώνουν τις δικές τους θεωρίες για το τι πρέπει να γίνει για να ορθοποδήσει η οικονομία και κοινωνία μας.
Για όλα φταίει η «διεθνής συνωμοσία» και οι «προδότες πολιτικοί» της μεταπολίτευσης.
Δεν υπάρχει όμως κάποιος που να πει ότι οι «προδότες» δεν υφάρπαξαν
την εξουσία, αλλά εκλέχθηκαν από τον λαό, τον ίδιο λαό που σήμερα
αποποιείται των ευθυνών του, γιατί του έχει καλλιεργηθεί συστηματικά η
αντίληψη ότι η ευθύνη του για τον πολιτικό βίο τερματίζεται με το που θα
ρίξει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, ή με το που θα διορισθεί το παιδί του
στο δημόσιο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κοινωνίας, είναι η άνοδος και η
επικράτηση της ασημαντότητας.Αρκεί να μς βολεύει κια να μας
εξυπηρετεί...
Ο ενεργός πολίτης όμως, που με το ενδιαφέρον του για τα κοινά προάγει
τις αξίες της δημοκρατίας και τη λειτουργία του πολιτεύματος, δεν είναι
έτσι.
Και αν όλοι εμείς οι εξαπατηθέντες δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο
της ψήφου μας «γιατί δεν ξέραμε», ευθυνόμαστε απεριόριστα για την
παθητικότητα μας. Η κρίση είναι ξεκάθαρα μια ευκαιρία και πρόκληση
ταυτόχρονα.
Μια βδομάδα πριν τις εκλογές για ανάδειξη μιας ακόμη κυβέρνησης, θα
βρεθεί κάποιος να απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα, που όμως δεν
φαίνεται να απασχολούν κανέναν περισσότερο από τις κομματικές μεταγραφές
και τα προεκλογικά σπότ:
Πως οδηγήθηκε η Ελλάδα στο μνημόνιο;
Γιατί κατασπαταλήθηκαν από τις κυβερνήσεις ατελείωτα δις ευρώ χωρίς να πιάσουν τόπο;
Γιατί συνέχισε να κυριαρχεί το πελατειακό κράτος και το ρουσφέτι μετά το 1974;
Γιατί η χώρα αφέθηκε από την Ελληνική πολιτική ελίτ να γίνει το κλωτσοσκούφι της Ευρώπης;
Γιατί η Ελλάδα είναι από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου;
Γιατί δεν έχει οργανωθεί σύμφωνα με τα πρότυπα των ανεπτυγμένων Ευρωπαϊκών κρατών η δημόσια διοίκηση;
Γιατί διαιωνίζονται τα πολιτικά τζάκια στην πολιτική ζωή της χώρας;
Γιατί δεν πληρώνουν τα χρέη τους οι (ελάχιστοι & επιλεγμένοι) μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης;
Γιατί δεν υπάρχει μια στοιχειώδη
κοινωνική δικαιοσύνη και πληρώνουν φόρους πάντα οι εργαζόμενοι οι
συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι;
Γιατί αλλάζουν συνεχώς τα φορολογικά
νομοσχέδια;
Γιατί δεν στηρίζεται η παραγωγική
βάση της χώρας η αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, οι μικρές και μεσαίες
επιχειρήσεις και κυριαρχούν τα Μονοπώλια;
Γιατί
οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασκούν το έργο τους οχι για το καλό της
πατρίδας αλλά μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους; Αλόγιστη χορήγηση δανείων,
ανάθεση έργων σε δικούς τους με τις ανάλογες μίζες φυσικά και άπειρες
άλλες ενέργειες για το δικό τους καλό. Όλες οι επιχειρήσεις που
ακολουθούν παρόμοια πολιτική στο τέλος πέφτουν έξω..
Πρέπει να προβούμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά σε μια
διαδικασία αυτοκριτικής και να συλλογιστούμε με ωριμότητα ποια θέλουμε
να είναι η θέση της χώρας στον διεθνή κόσμο, μέσα σε ένα πλαίσιο νέων
συσχετισμών και δραστικών αλλαγών.
Θα είμαστε μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, ή θα είμαστε η ηλιόλουστη χώρα στην άκρη της Ευρώπης που θα είναι απομονωμένη;
Όσο κι αν κάποιοι ευαγγελίζονται ότι θα διαπραγματευτούν τα πάντα και
θα τα αλλάξουν προς το καλύτερο, υπάρχει ένας στενός πυρήνας αρχών που
είναι αδιαπραγμάτευτος στη συλλογική συνείδηση. Η θέση της Ελλάδας στην
Ενωμένη Ευρώπη, που εξασφαλίζει την απρόσκοπτη πορεία της μέσα στον
σύγχρονο κόσμο κι η διαφύλαξη των θυσιών του λαού είναι αδιαπραγμάτευτα
δεδομένα για την επόμενη μέρα των εκλογών, και όποιος τολμήσει να τα
διακινδυνεύσει έστω, θα περάσει στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας.
Στις επικείμενες εκλογές ερχόμαστε ενώπιον των ευθυνών μας και αποφασίζουμε για τις ζωές μας.
Σε αυτές τις εκλογές δεν συγκρούονται δυο κόμματα ή δυο ιδεολογίες, αλλά δυο πολιτικές κουλτούρες.
Οφείλουμε να πράξουμε το ορθό. Τώρα πλέον όλοι ξέρουμε καλά τι
κρύβεται πίσω από τα δημαγωγικά πυροτεχνήματα των κομματικών επιτελείων.
Είναι όμορφα αλλά τελειώνουν γρήγορα.
Αμέσως μετά τις εκλογές, και από μηχανής θεός φιλικός προς την Ελλάδα, δεν υπάρχει...
