25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ...

Υπάρχουν δύο τρόποι να θυμηθείς, να γιορτάσεις, να τιμήσεις την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821.

Μπορείς να ακούς τους επίσημους και τους πολιτικούς, να βγάζουν λόγους, να βλέπεις εκπομπές στην τηλεόραση και να διαβάσεις τα ένθετα στις εφημερίδες, ή μπορείς από την άλλη μεριά να παραδειγματιστείς από την απλότητα και τον Ηρωισμό εκείνων των Ελλήνων που ξεκίνησαν τον Αγώνα με το όραμα της Ελευθερίας, της Αντεπίθεσης και της Εκδίκησης για τα χρόνια της τουρκοκρατίας.

Να προσπαθήσεις να δεις με τα μάτια των Ελλήνων της εποχής. Δεν ήταν και τόσο διαφορετικοί από εμάς. Δεν μας χωρίζουν αιώνες. Παππούδες των παππούδων μας ήταν. Και τα κατάφεραν.

Είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους. Είναι οδηγοί για όσους νιώθουν ακόμα ζωντανοί.

Η επανάσταση ενός λαού ξεκινάει από την προσωπική επανάσταση κάθε ανθρώπου.

Όταν οι προσωπικές επαναστάσεις "ευθυγραμμιστούν" σε επίιπεδο κρίσιμης μάζας, τότε ο λαός συνειδητοποιεί ότι ο προορισμός και το μονοπάτι που οδηγεί σ΄ αυτόν είναι κοινός.

Το πρόβλημα είναι χρονικό. Σε κάποιους ανθρώπους παίρνει μια ζωή να κάνουν την προσωπική τους επανάσταση. Σε κάποιους άλλους, δεν συμβαίνει ποτέ. Και σε κάποιους τρίτους, λίγο. Πολύ λίγο.

Το ίδιο ισχύει και για τους λαούς. Στη δική μας περίπτωση η παραπάνω διαδικασία της Επανάστασης του 1821 πήρε τρισήμισυ αιώνες σχεδόν. Από τότε τα χρόνια πέρασαν, οι συνήθειες και μάλιστα οι κακές, παρέμειναν αναλοίωτες δυστυχώς, μέχρι σήμερα.

Και το θέμα είναι πόσο καιρό θα πάρει μέχρι η επόμενη αφύπνιση πραγματοποιηθεί μέσα σε κάθε Έλληνα ξεχωριστά και επόμενα, σε επίπεδο λαού. Γιατί το σύνθημα τότε ήταν "Ελευθερία ή θάνατος" και όχι "Ελευθερία ή βόλεμα".

Ότι κι αν συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας και στον έντονα διαταραγμένο ψυχισμό των περισσότερων, εγώ πάντως, υποκλίνομαι με σεβασμό στο αίμα των αγωνιστών (ανδρών και γυναικών) του 1821 και σκέφτομαι με θλίψη, αν η προσωπική επανάσταση του Νεοέλληνα αρχίζει και τελειώνει με το τηλεκοντρόλ στο σαλόνι του σπιτιού του και στη μη αλλαγή του βολεμένου του μικρόκοσμου με κάθε τρόπο....

ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ...

Σε μια ακόμη επίδειξη "επαναστατικής γυμναστικής" οι ναυτεργάτες (αυτοί που κάνουν τους αρχηγούς τουλάχιστον, που άγονται και φέρονται από το ΠΑΜΕ και τον Περισσό), αποφάσισαν να τα κάνουν όλα μπάχαλο λίγες μέρες πριν το Πάσχα και τις καθιερωμένες "εξόδους" του κόσμου της πρωτεύουσας.

Φέτος θα προστεθεί και ένα ακόμη μπάχαλο στα ΚΤΕΛ, όπου μερικοί αχρείαστοι  - υπεράριθμοι οδηγοί ζητούν τα ρέστα από τους ιδιοκτήτες - εκμεταλλευτές των υπεραστικών λεωφορείων, εμποδίζοντας με καραγκιοζιλίκια τα δρομολόγια που εξυπηρετούν φτωχό κόσμο της επαρχίας.

Καλοκαίρι είχαμε τα ταξί, στις γιορτές των Χριστουγέννων απεργούσε η καθαριότητα, μετά τα βυτία και τα φορτηγά, τώρα μαζί με τους παραπάνω το σκέφτονται πάλι οι υπάλληλοι στην καθαριότητα. Καθε πότε κάνουν εκβιαστική απεργία οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ; Παραμονές των μεγάλων εορτών και της παραπάνω κατανάλωσης με τους όγκους σκουπιδιών στους δρόμους.

Όταν όλες οι συντεχνίες ικανοποιηθείτε, αφήστε και την υπόλοιπη κοινωνία να λειτουργήσει...

Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν έχουμε ιδέα ποια από τα επιχειρήματά τους είναι δίκαια και ποια άδικα. Ποιοι πράγματι έχουν αδικηθεί, ποιοί εκβιάζουν ρουσφετολογικά προνόμια και ποιοι τους τα τρώνε. Έχουν κουκουλωθεί τα πάντα από τον λαϊκισμό και την παράνοια.

Από την άλλη δίκιο όμως έχουν και όσοι (πάρα πολλοί) υπομένουν τις επιπτώσεις της απεργίας.
Αλήθεια ποιος υφίσταται τις ταλαιπωρίες από όλες αυτές τις κινητοποιήσεις κυρίως αυτό τον καιρό που μετακινείται ο κόσμος και αρχίζει παραδοσιακά και η τουριστική περίοδος;

Σίγουρα όχι οι υπουργοί, οι λοιποί πολιτικοί και οι κρατούντες "κεφαλαιοκράτες - ιμπεριαλιστές", οι οποίοι έχουν τον τρόπο (συν τα κότερα και ελικόπτερα) να βγαίνουν αλώβητοι από κάθε κινητοποίηση στις συγκοινωνίες...

Εξάλλου με τις περιουσίες και τα μέσα των "αφεντικών" βολεύτηκαν αυτοί για να τα λειτουργούν, όποιος δεν του αρέσει να είναι υπάλληλος ας κάνει μια δική του δουλειά να κερδίζει όσα αξίζει. Να δούμε πόσο αξίζει στην ελεύθερη αγορά ένας μούτσος ή καμαρώτος που τώρα βάζει στην τσέπη 3.500 ευρώ/μήνα για ένα απλό ακτοπλοϊκό ταξίδι 3 - 10 ώρες από λιμάνι σε λιμάνι.

Υπό το βάρος αυτού του εκβιασμού όμως κάθε λίγο και λιγάκι, ούτε η Ελλάδα θα ανακάμψει, ούτε η οικονομία έχει ελπίδες να αναπτυχθεί. Και δεν μπορεί μια μερίδα δήθεν εργαζόμενων - συνδικαλιστών που μάλιστα λέγεται ότι παίρνουν και μισθούς διεθνείς σαν ναυτικοί τέτοιους που δε φαντάζεται ο μέσος Έλληνας μισθωτός, να αποφασίζουν για το μέλλον της πατρίδας όποτε θέλουν να εκβιάσουν τον αρμόδιο υπουργό. Με μοχλό πίεσης πάντα την ακτοπλοία και την κρουαζιέρα και ποτέ τα ποντοπόρα πλοία...

Δεν μπορούν να διαλύουν άλλες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες στο όνομα της επανάστασης που ονειρεύονται οι ίδιοι, μα δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να δούνε στην Ελλάδα!

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ...

Ο Dr Gene Sharp είναι ο πιο ειδικός στον κόσμο σε θέματα μη βίαιων επαναστάσεων. Είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο University of Massachusetts από το 1972, ενώ παράλληλα συνεργάζεται ερευνητικά με το Harvard University.

Το 1983 ίδρυσε το μη κερδοσκοπικό Albert Einstein Institution, μέσω του οποίου προωθείται η μη βίαιη δράση σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Gene Sharp ασκεί περισσότερη επιρροή από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό θεωρητικό της γενιάς του. Το κεντρικό μήνυμα της θεωρίας του είναι ότι η ισχύς των δικτατοριών προέρχεται από τη θεληματική υπακοή των λαών που τις υφίστανται. Αν οι άνθρωποι μπορέσουν και αναπτύξουν τεχνικές μείωσης της συναίνεσης τους, τότε το καθεστώς θα καταρρεύσει...

Εδώ και δεκαετίες άνθρωποι που υποφέρουν από καταπιεστικά καθεστώτα, πραγματοποιούν προσκύνημα στον Gene Sharp, για να τον συμβουλευτούν. Τα γραπτά του έχουν ήδη βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να κερδίσουν την ελευθερία τους, χωρίς τη χρήση βίας.

Όπως λέει: «Αν επιλέξεις να πολεμήσεις χρησιμοποιώντας βία, τότε επιλέγεις να αντιμετωπίσεις τα καλύτερα όπλα που διαθέτει ο αντίπαλός σου, και για αυτό, αν είσαι έξυπνος δεν θα το κάνεις. Εγώ δεν λέω στους ανθρώπους που έρχονται σε εμένα για συμβουλές τι να κάνουν. Πρέπει να μάθουν πως λειτουργεί η θεωρία μου, και να την εφαρμόσουν από μόνοι τους».

Για να βοηθήσει σε αυτό ο Sharp αναφέρει στα βιβλία του 198 διαφορετικά μη βίαια όπλα, που κυμαίνονται από τη χρήση χρωμάτων και συμβόλων, μέχρι μποϊκοτάζ και χάπενινγκς. Οι τεχνικές του, που είναι σχεδιασμένες να αντιστοιχούν σε στρατιωτικά όπλα, πηγάζουν από μια ενδελεχή μελέτη όλων των μορφών της αντίστασης απέναντι στη τυραννία, σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.

«Οι μέθοδοι αυτές είναι πολύ σημαντικές, επειδή προσφέρουν στους λαούς μια εναλλακτική λύση, αν ο κόσμος δεν τα αντιληφθεί, και αν δεν καταλάβει τι δύναμη έχουν, τότε οι επαναστάτες καταφεύγουν πάντα στη βία».

Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και διακινούνται παράνομα, κρυφά από τις μυστικές αστυνομίες και τους καθεστωτικούς ρουφιάνους, σε πολλές χώρες του πλανήτη.

Ποιες είναι με λίγα λόγια οι συμβουλές του:
- Αναπτύξτε μια στρατηγική για να κερδίσετε την ελευθερία, και ένα όραμα για τη κοινωνία που θέλετε.
- Ξεπεράστε το φόβο, μέσω μικρών χειρονομιών αντίστασης.
- Χρησιμοποιείστε χρώματα και σύμβολα για να δείξετε την αντιστασιακή σας ενότητα.
- Διδαχτείτε από τα ιστορικά παραδείγματα των επιτυχημένων, μη βίαιων κινημάτων.
- Χρησιμοποιήστε όπλα μη βίας.
- Αναγνωρίστε τα στηρίγματα της δικτατορίας και αναπτύξτε μια στρατηγική υπονόμευσής τους.
- Εκμεταλλευτείτε τις καταπιεστικές και κατασταλτικές πράξεις του καθεστώτος, ως μέσο στρατολόγησης για το κίνημά σας.
- Απομονώστε και απομακρύνετε από το κίνημα σας όσους επιμένουν στη χρήση ή στην υποστήριξη της βίας.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ...

Η επανάσταση που ονειρεύονται ή ακόμη και υποκινούν με κάθε ευκαιρία μερικοί, θα αργήσει πολύ ακόμη.

Ενδεχομένως να δούμε λίγο από χάος, ή και κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς να εκμεταλλεύεται κάποια κενά δημοκρατίας, αλλά η επανάσταση, όπως την φαντασιώνονται πολλοί και διάφοροι μονίμως αγανακτισμένοι γραφικοί, έχει ακόμα μακρύ δρόμο.

Ο λόγος είναι απλός. Οι ιστορικές, μεγάλες και πραγματικά ανατρεπτικές επαναστάσεις είχαν συγκεκριμένους στόχους σε πολύ βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα, ακόμα και εν αγνοία των επαναστατών.

Γιατί, όπως και να το κάνεις, άλλο πράγμα να πολεμάς για libertι, ιgalitι, fraternitι και άλλο επειδή σου μειώνουν τον μισθό και αυξάνονται οι φόροι. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση πολεμάς για την βελτίωση των θεσμών ολόκληρης της κοινωνίας, ενώ στη δεύτερη πολεμάς για την πάρτη σου.

Εάν στην Ελλάδα η βασική λαϊκή απαίτηση ήταν η βελτίωση των θεσμών ώστε να ζούμε σε μία κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης, θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάποιον ξεσηκωμό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια, η διαπλοκή και η διαφθορά είχαν κατακλείσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα απλά βολευόταν με το αυτοκινητάκι, το σπιτάκι και τον μπάρμπα βουλευτή ή τον τάδε τοπικό παράγοντα για την διεκπεραίωση παντός είδους ατομικών υποθέσεων. Τα ζητήματα που αφορούσαν τη βελτίωση της κοινωνίας και της χώρας στο σύνολο, ποσώς απασχολούσαν τον βολεμένο. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, ο βολεμένος ξεσηκώθηκε.

Η μαζική κοινωνική αναμπουμπούλα του τελευταίου χρόνου ξεκίνησε βήμα βήμα.
Για την ακρίβεια κάθε κοινωνικός ή επαγγελματικός κλάδος που έβλεπε να θίγονται τα συμφέροντα ή οι αποδοχές του, κατέβαινε στους δρόμους. Οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες κάθονταν σπίτι τους σφυρίζοντας αδιάφορα, περιμένοντας πότε θα έρθει η δική τους σειρά, για να κατέβουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν τα κεκτημένα τους. Τίποτα περισσότερο και για κανέναν άλλο. Κάθε κοινωνική ομάδα την ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τα δικά της συλλογικά συμφέροντα. Μέχρι εκεί σταματά και το πεδίο δράσης και κοινωνικού ενδιαφέροντός της. Φτάνει μάλιστα σε σημείο αντιπαράθεσης με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να θέσει τη δική της ατζέντα προτεραιοτήτων.

Κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ κάτι για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας, εκτός από ορισμένες ιδεολογικές μειοψηφίες που ανέκαθεν αγωνίζονταν για ευρύτερα θέματα, αλλά χωρίς να τραβάνε το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου. Άλλωστε ο συλλογικός τρόπος σκέψης δεν εφάπτεται σε κανένα σημείο με τον ευρύτερο νεοελληνικό ατομικισμό. Και δυστυχώς μαζί με τον «ξερό» βολεμένο, κάηκε και ο «χλωρός» έντιμος ανιδιοτελής αγωνιστής που επιζητούσε τη βελτίωση του συνόλου...

Ένα τρανταχτό παράδειγμα ν' αναφέρω μόνο, τι έγινε πριν λίγο καιρό όταν η Υπουργός Περιβάλλοντος επιχείρησε να περάσει νόμο για την αυτονόητη προστασία των περιοχών Natura; Ξεσηκωμός στις εκλογικές περιφέρειες! Ορισμένοι τοπικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πιστοί στο δόγμα όλα τσιμέντο να γίνουν, εκνευρίστηκαν με την υπουργό και άρχισαν το αντάρτικο. Στο πλευρό τους βρέθηκαν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ αλλά και ορισμένοι αριστεροί! Μπορεί το πιασάρικο σύνθημα να λέει το περιβάλλον είναι πάνω από τα κέρδη αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιφυλάξεις «διότι, παρά τις καλές στιγμές του κειμένου πρακτικά είναι ανεφάρμοστο» και το ΚΚΕ διαφωνεί «διότι πέφτει κατακόρυφα η τιμή των μικρών ιδιοκτησιών»...

Μα σε αυτή την περίοδο της κρίσης το περιβάλλον θα σκεφτούμε; είναι εν συντομία η άποψη τους. Αντί να δίνουμε κίνητρα στην οικοδομή, βάζουμε περιορισμούς για να σώσουμε δυο λιμνούλες και τρεις χελώνες; Μα τόσο ξεροκέφαλη είναι αυτή η Τίνα;

Για τον απλούστατο λόγο ότι ο μέσος βουλευτής, εκπροσωπεί τα συμφέροντα του τόπου του, και το πραγματικό συμφέρον του τόπου του, δηλαδή η τοπική λαϊκή βούληση, θέλει ένα σπιτάκι στο κτηματάκι του. Ποσώς ενδιαφέρεται για τους στόχους του δικτύου Natura, δηλαδή για το περιβάλλον που ζει ο συνάνθρωπός του και μεθαύριο τα παιδιά του.

Αυτός ο εσωκομματικός ξεσηκωμός αντικατοπτρίζει ακριβώς το σκεπτικό με το οποίο σκέφτεται η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας. Και με τέτοιο σκεπτικό όχι μόνο η χώρα δεν πρόκειται να πάει μπροστά, αλλά δεν υπάρχει και η παραμικρή αξίωση για το οποιοδήποτε θετικό βήμα.

Εξάλλου όλες οι σοβαρές επαναστάσεις είχαν και το τίμημα τους. Το να ασκείς συνεχώς κριτική είναι το πιο εύκολο. Η αυτοκριτική είναι το δύσκολο και στην περίπτωση της Ελληνικής κοινωνίας, η αυτοκριτική είναι τόσο σπάνια και επίπονη που αποτελεί τίμημα από μόνη της.

Γενικά αν και ο κόσμος θα ήθελε να εκφραστεί στο πεζοδρόμιο μόλις ακούει τους πρωτεργάτες των διαδηλώσεων, δηλαδή τις δυνάμεις της ψευτοαριστεράς και της ψευτοπροόδου, γυρίζει πλευρό και παραγγέλνει και μια πίτσα για να μην χρειαστεί να σηκωθεί καν. Τελικά είναι οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις που έκαναν τον Έλληνα καναπεδάτο και τώρα τον εγκαλούν γι' αυτό.

Εάν ποτέ έρθει κάποια ουσιαστική και δυναμική ρήξη στην κοινωνική συνοχή, προκειμένου να αναδυθεί μία μαζική απαίτηση για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αδελφοσύνη, δεν θα γίνει εναντίον κομμάτων, πολιτικών ή επιχειρηματιών, αλλά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού...

ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΤΥΝΗΣΙΑ...

Τα γεγονότα σε Τυνησία και Αίγυπτο προαναγγέλλουν γενικότερες καθεστωτικές ανακατατάξεις στη Βόρειο Αφρική. Πιθανόν και αναδιάταξη συμμαχιών στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου...

Τα Αραβικά εθνικιστικά κινήματα, που έχουν μετατραπεί σε στρατιωτικές δικτατορίες, έχουν χάσει την όποια νομιμοποίησή τους προ καιρού. Η ανατροπή του Τυνήσιου Zine El Abidine Ben Ali και του Αιγύπτιου Hosni Mubarak αποδεικνύει πως στην εποχή της δορυφορικής τηλεόρασης και του διαδικτύου, η καταστολή της ελεύθερης έκφρασης και της πληροφορίας για τον λαό εκ μέρους των κυβερνήσεων, απλά δεν λειτουργεί όπως παλαιότερα.

Τα καθεστώτα αυτά είναι ένα μίγμα θρησκευτικής και στρατιωτικής δικτατορίας που κληρονομούνται με "δημοκρατικές" διαδικασίες (με κατ' επίφαση εκλογές καλύτερα) στις οποίες το ποσοστό υποστήριξης του μοναδικού συνήθως υποψηφίου φτάνει πάνω από το 90%.

Στην Τυνησία του Μπεν Άλι, διέκρινε κανείς πίσω απ' τη βιτρίνα του καλά οργανωμένου ταξιδιού, την απόλυτη φτώχεια που έπληττε το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Μια μικρή ελίτ στα βόρεια παράλια κατείχε τον πλούτο της χώρας, βοηθούμενη από το ισχυρό σύστημα διακυβέρνησής της χώρας που ήταν κι αυτό "οικογενειακή υπόθεση".

Το ίδιο συμβαίνει και στην Αίγυπτο του Μουμπάρακ. Άλλοι ζουν στη χλιδή και τον πλούτο καταβροχθίζοντας τις πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, κι άλλοι που αποτελούν και την πλειονότητα του πληθυσμού ζουν με 1 ½ ευρώ τη μέρα! Φύλακας άγγελος ο στρατός και φυσικά οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω τους.
Οι ποικιλόμορφοι αυτοί στρατοί εξοπλισμένοι από ΗΠΑ ή Γαλλία ή αλλού, αποτελούν τους πυλώνες των καθεστώτων, όπως και κάθε δικτατορίας. Αποτελούν επίσης την εγγύηση εκμετάλλευσης ή προστασίας των εταιριών των μεγάλων δυνάμεων που αναπτύσσονται στις χώρες αυτές. Το θέμα λοιπόν είναι αν ο στρατός θα ταχθεί τελικά με τη λαϊκή εξέγερση που δεν εξασθενεί με τις μέρες, ή θα έχουμε νέο λουτρό αίματος;

Στην Τυνησία η λαϊκή επανάσταση των γιασεμιών, στην Αίγυπτο όσοι αμφισβητούν τον "φαραώ" Μουμπάρακ καθώς και στην Υεμένη καθημερινοί άνθρωποι αρνούνται πια να υποφέρουν βλέποντας τις ζωές τους να ποδοπατούνται, το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται και το μέλλον τους να διαγράφεται πιο αβέβαιο παρά ποτέ...

Το δυσκολότερο στάδιο σε κάθε μεταβατική περίοδο όπως αυτή που ζουν Τυνησία και Αίγυπτος είναι η ομαλή μετάβαση σε ένα άλλο είδος καθεστώτος πιο ήπιου, πιο δημοκρατικού, απαλλαγμένου από τις βδέλλες του εγχώριου πλούτου τους.
Ας πούμε η σύνεση θα υπαγορεύσει άραγε, στους αξιωματικούς του Καΐρου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Τυνησίας ή θα επιμείνουν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που ούτως ή άλλως καταρρέει;

Αυτό πάντως που βλέπουμε είναι ένα τεράστιο άλμα για τους Άραβες. Ένα άλμα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ολοκληρωθούν. Και αυτό το άλμα προϋποθέτει μια πελώρια αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής.

Ο κίνδυνος που προκύπτει τώρα είναι πως η επανάσταση στην Αίγυπτο και την Τυνησία θα έχει το δίλημμα: κοσμικοί δικτάτορες ή τρελαμένοι ισλαμιστές; και το στοίχημα ν' αποδείξουν οι Άραβες πως μπορούν να ζήσουν με δημοκρατία, εφόσον τη φτιάξουν οι ίδιοι...

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ...

Το να είναι κανείς αριστερός στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι η τέλεια δουλειά.

Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τα προσόντα σου για να την εξασκήσεις, αρκεί απλά να το δηλώσεις, δεν απαιτεί κεφάλαια αφού δουλεύεις με τα λεφτά των άλλων, δεν χρειάζεται να εφαρμόζεις ο ίδιος αυτά που απαιτείς από τους άλλους αφού ομολογείς αφοπλιστικά ότι πολεμάς το σύστημα από μέσα κι ακόμα λειτουργεί σαν το καλύτερο πλυντήριο ενοχών, γιατί υποτίθεται εσύ "νοιάζεσαι"...

Ο αριστερός είναι ωραίος, έχει λύσεις για όλα για "πάσα νόσο και πάσα μαλακία", γιατί μόνο αυτός ξέρει κάποιον που θα βάλει τα λεφτά για να γίνουμε Σουηδία (στα παροχές), ενώ θα συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν γνήσιοι Ελληνες (στις υποχρεώσεις)...

Ο αριστερός δεν χαλάει καρδιές, η αγκαλιά του, τους χωράει όλους, νοιάζεται και παλεύει για τα κεκτημένα δικαιώματα του εργάτη αλλά και του μικρομεσαίου, του αγρότη αλλά και του γιατρού, του ιδιοκτήτη βυτιοφόρου αλλά και του μετανάστη, του εμπορουπαλλήλου αλλά και του κόπρου συνταξιούχου από τα 45 του των ΔΕΚΟ όταν θίγονται τα προνόμια...

Ο αριστερός δεν χαραμίζει το χρόνο του σε καπιταλιστικά κολπάκια και διλήμματα (έσοδα-έξοδα), έχει τη λύση στο τσεπάκι, δουλειά για όλους, βασικό μισθός 1500 ευρώ (χωρίς τα επιδόματα), σύνταξη στα 50 για τους άντρες και στα 30 για τις μητέρες (ακόμα και τις μέλλουσες), δωρεάν παιδεία, χωρίς εξετάσεις, χωρίς βαθμούς, χωρίς όριο χρόνου σπουδών, εξασφαλισμένο πτυχίο, εξασφαλισμένη θέση μετά στο δημόσιο αφού τις άλλες δουλειές τις παραχωρήσανε στα "αδέλφια τους ξένους εργάτες", όλα κομπλέ στο αριστερό σύμπαν υπάρχει κάποιος "μεγάλος πατερούλης" που αφού κέρδισε το γαλαξιακό τζόκερ θα μας φροντίζει και θα μας αγαπάει όλους, αρκεί να τον ψηφίσουμε και να τον υπακούμε τυφλά...

Ο αριστερός δεν αντέχει την αδικία, η ευαίσθητη καρδιά του σπαράζει με το δράμα του λαθρομετανάστη, του άστεγου, του κατατρεγμένου, γι αυτό απαιτεί από το κράτος ( από μας τους υπόλοιπους δηλαδή) να τους φροντίσει, να τους μορφώσει να τους βρει δουλειά και σπίτι, να φοβερίσει τους Αμερικάνους να πάρουν τον στρατό τους και τις βάσεις τους από τις χώρες τους...

Ο αριστερός στην Ελλάδα δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να αναρωτηθεί γιατί εκεί που κυβέρνησε κάποτε ο Στάλιν τα παιδιά του λακίσανε μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία και τώρα είναι πιο αμερικανάκια κι απ' τους αμερικάνους, γιατί δεν τρώγανε με χρυσά κουτάλια αλλά με το δελτίο, γιατί δεν μένανε σε μεζονέτες αλλά σε θλιβερά γκρίζα εργατικά μπλόκ, γιατί άμα παραπονιόντουσαν πχ που το χαρτί υγείας ήταν σαν γυαλόχαρτο, τους έκανε επίσκεψη η μυστική αστυνομία και τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι...

Ο Ελληνας αριστερός δίνει μορφή στο κενό, οπτικοποιεί την ανοησία, το παράλογο, τον τζάμπα μάγκα, τον φανατικό αδιάφορο...

Αποκλειστικός αντιπρόσωπος και διακινητής της ευαισθησίας, δικαιούται τα πάντα και δεν χρωστάει τίποτα, παλεύει και θέλει να αλλάξει τον κόσμο όλο, εκτός απ' τον συνήθως θλιβερό εαυτό του (συνδικαλιστή βολεμένο στο δημόσιο, ιδίως δάσκαλος με 4 μήνες διακοπές τον χρόνο και τα σαββατοκύριακα - αργίες όλα δικά του, για τους "αγώνες" του)...

....Και κάνει ηθελημένα πως δεν ακούει τα γεροντάκια που κάθονταν στη ήλιο στο παγκάκι σήμερα πρωί - πρωί ενώ αυτός με φούρια προετοιμάζει μια ακόμη διαδήλωση συμπαράστασης στους μετανάστες εισβολείς της Νομικής, που λένε και αναπολούν μεταξύ τους τα χρόνια που υπήρχε τάξη, ησυχία, ασφάλεια, υπήρχανε δουλειές και λεφτά για τους Έλληνες εργάτες που γύριζαν σπίτι και κοιμότανε με ανοιχτή την πόρτα ενώ τα παιδιά τους παίζανε αμέριμνα στους δρόμους και τα πάρκα χωρίς τον φόβο των αλλοδαπών αληταράδων χωρίς όνομα και χαρτιά και ο κλέφτης το σκεφτότανε εκατό φορές...

Τότε που ο Παπαδόπουλος είχε την ευκαιρία να επαναστατήσει μα έχασε την άλλη να ξεμπερδεύει με τους πολιτικούς και λοιπούς "δημοκράτες", που τώρα κάνανε μπαλάκι το αυτονόητο ποιός θ' αδειάσει το πανεπιστημιακό κτίριο του κέντρου από τους παρείσακτους, ενώ ήταν αρκετός ο άντρακλας ο Ντερτιλής με ένα λόχο λοκατζήδες κι ένα μισάωρο χωρίς χημικά και κρότου - λάμψης άχρηστα εργαλεία, τα αρχίδια αρκούσανε αν δεν πέθαινε στην φυλακή φτωχός κι έρμος αυτός που τα διέθετε...

Ρε, λέτε να έχουνε δίκιο τελικά τα γεροντάκια που τα ζήσανε τα πράγματα, όταν εγώ που κρυφάκουσα την ειλικρινή συνομιλία τους μόλις περπατούσα και δεν είχα γνώμη κι άποψη;

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Βαρέθηκα να ακούω για την εξαγριωμένη νεολαία του χαβαλέ, του φραπέ και του χασισιού, για τους 15αρηδες των φροντιστηρίων που τάχα δεν αντέχουν άλλο.

Από μικρό παιδί ακούω για την γενιά του Πολυτεχνείου (ήμουν 7 τότε), για την γενιά των καταλήψεων πολύ μετά έχοντας τελειώσει με τα σχολεία κάθε βαθμίδας πια, για τα σημερινά 15χρονα της τυφλής καταστροφής. Όπου οι μπάχαλοι την πέφτουν στα ΜΑΤ, αυτά την πέφτουν αμέσως μετά στην υπόλοιπη πορεία. σαν να λέμε με ενοχλεί ο διπλανός σου και εγώ πλακώνω εσένα. Και την πληρώνουν τα σπασμένα υλικά.

Για τους ανήλικους διαδηλωτές όλα είναι ίδια. Και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τους πει τις διαφορές. Ούτε οι γονείς τους, ούτε οι καθηγητές τους βέβαια. Έχουμε αφήσει τη διαπαιδαγώγηση τους από την μια σε αναρχίζοντες δασκάλους - καθηγητές κι αδιάφορους γονείς και από τη άλλη στην τηλεόραση και στην ηθική των γηπέδων και των συμμοριών που δημιουργούνται.

Κάθε φορά που πιάνουν ένα από αυτά τα παιδιά, θα έπρεπε να τσουβαλιάζουν τον πατέρα και τη μάνα τους στο τμήμα μαζί. Όταν μιλάμε για παιδιά 14 με 16 ετών το πρόβλημα αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους γονείς. Αρκετά με τις δικαιολογίες για τους γονιούς.

Τα οράματα, τα όνειρα και τους αγώνες που εμπνέουν, συγκρίνουν καταστάσεις, απορρίπτουν και τελικά οδηγούν σε μια επανάσταση...

Και μετά; Η γενιά του Πολυτεχνείου μεταμορφώθηκε στον νεοέλληνα των κοινοτικών επιδοτήσεων, η γενιά μου κοίταζε και κοιτάει μόνο πως θα βολευτεί με καποιο ρουσφέτι και οι σημερινοί 15χρονοι νέοι ποιος ξέρει πως θα μεταμορφωθούν μετά τα 30.

Τι είδους "επανάσταση" είναι αυτή κάθε Δεκέμβρη 2 χρόνια τώρα; Οι επαναστάσεις τελειώνουν είτε με θρίαμβο είτε με καταστολή, Δεν τελειώνουν όταν κουραστούν οι επαναστατημένοι (δάσκαλοι και μαθητές) να "επαναστατούν". Ενόψιν διακοπών Χριστουγέννων βεβαίως...

Στην αληθινή ζωή οι πραγματικοί αγώνες έχουν κόστος. Στην Ελλάδα των επαγγελματιών αγωνιστών, οι αγώνες έχουν μεν κόστος, αλλά για όλους τους άλλους εκτός από τους "αγωνιστές". Κόστος για τους επαγγελματίες, για τους πολίτες, για όλους τους άλλους πλην των αγωνιστών, που ούτε να συλληφθούν δεν καταδέχονται.

Οι αγωνιστές, όχι μόνο δέχονται τις κυρώσεις αλλά τις επιδιώκουν κιόλας, ως μέρος της πολιτικής τους πράξης. Πολλοί πέρασαν δεκαετίες σε φυλακές κι εξορίες για τις όποιες ιδέες τους. Στην Ελλάδα, ούτε το μεροκάματο δεν χάνουν οι απεργοί, που διαφυλάσεται με διάφορα τερτίπια των απεργούντων συντεχνιών.

Αντίδραση δεν είναι να καις και να κλείνεις δρόμους 10 μέρες τον χρόνο για να δείξεις πως υπάρχεις. Αντίδραση σε ένα κράτος ασυδοσίας και ανομίας θα μπορούσε να είναι να μην παρκάρεις στο πεζοδρόμιο, να ανακυκλώνεις, να φυτεύεις ένα δέντρο, αντίδραση είναι να πληρώνεις φόρους, να κολλάς ένσημα στον μετανάστη που σου καθαρίζει το σπίτι και να του δίνεις δώρο Χριστουγένων και επίδομα αδείας, ακόμα και όταν όλοι σε λένε μαλάκα που τα κάνεις αυτά...

Επανάσταση είναι να σε βλέπουν τα παιδιά σου και οι φίλοι των παιδιών σου να τα κάνεις αυτά και να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Να ψηφίζουν αυτόν που αξίζει και όχι αυτόν που βόλεψε εσένα, να μην αγοράζουν μεζονέτες χτισμένες σε αποχαρακτηρισμένα δάση.

Βαρέθηκα τους ψευδο-επαναστάτες που 355 ημέρες τον χρόνο τροφοδοτούν και συντηρούν τη σαπίλα και 10 ημέρες βγαίνουν στους δρόμους για να γίνουν όχλος, να φωνάξουν δογματικά κλισέ και να καλλιεργήσουν μίσος και στείρα αντιπαράθεση.

Όταν οι απελπισμένοι κατέβουν στους δρόμους θα το καταλάβουμε. Δεν θα είναι οι επαγγελματίες διαδηλωτές και οι επαγγελματίες κομματικοί τους αγκιτάτορες που επιδίδονται σε τελετές αγώνων. Την απελπισία όσων κατέβουν εκρηκτικά στο δρόμο, επειδή δεν θα έχουν να χάσουν παρά μόνο τη φτώχεια τους θα την καταλάβουμε.

Μόνο που οι υποκινητές ταραχών και οι κομματικοί αγκιτάτορες που ονειρεύονται εξεγέρσεις δεν απαντούν στο απλούστατο ερώτημα:

Και μετά την επανάσταση τι;