ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ...

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα αγγίζουν τις 834 χιλιάδες, δηλαδή σχεδόν ένας στους πέντε Έλληνες που μπορούν να δουλέψουν έχει πιάσει θέση στο δημόσιο...

Προφανώς οι υπόλοιποι τέσσερις είναι τα κοροΐδα της υπόθεσης ή εκείνοι που δεν κατάφεραν να "τρουπώσουν" όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοντά στις 750 χιλιάδες ενώ οι συμβασιούχοι γύρω στις 90.000.

Τα στοιχεία που παρουσίασε προχθές ο Γιάννης Ραγκούσης θα έπρεπε να μας προβληματίσουν όλους, όχι μόνο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες ή επιχειρηματίες (ανεξαρτήτως μεγέθους και τζίρου) που παίζουν κάθε μέρα το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, αλλά και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι πρέπει να αναρωτηθούν που πάει αυτό το κράτος...

Που τελικά εργάζονται όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι και ποιος εξυπηρετούν όταν:

- στην υγεία οι ελλείψεις είναι τεράστιες

- στην παιδεία τα κενά είναι δραματικά, τα σχολεία υπολειτουργούν με 25 μαθητές ανά τμήμα και κάθε χρόνο προσλαμβάνονται περίπου 15.000 ωρομίσθιοι και 10.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί για να καλύψουν πάντα πάγιες και διαρκής ανάγκες.

- οι μηχανισμοί ελέγχου είναι ανύπαρκτοι, δεν υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου της αγοράς, έτσι η φοροδιαφυγή είναι τεραστία.

- τα σύνορα της χώρας μας είναι "ξέφραγο αμπέλι" και καθημερινά μπαίνουν στην χώρα, τόνοι ναρκωτικά που καταλήγουν σε ολόκληρη την Ευρώπη και χιλιάδες ταλαίπωροι μετανάστες που σε λίγα χρόνια θα είναι περισσότεροι από το γηγενή πληθυσμό.

Κατ' αρχάς κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε καν οι ίδιοι οι υπάλληλοι.

Δεν μπορεί δηλαδή να κάνουν τα αδύνατα - δυνατά, να τρέχουν από το ένα υπουργικό γραφείο στο άλλο για να πιάσουν μια θέση στο δημόσιο και εκεί να κάθονται. Και την ίδια στιγμή οι ίδιοι να σιχτιρίζουν την άδικη ζωή τους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια, που παίρνουν 600 ευρώ και που σε τελική ανάλυση ενώ κάποιοι από αυτούς ίσως έχουν μυαλό και δημιουργικότητα να μην μπορούν να αποδώσουν και να αναδείξουν τα όποια πλεονεκτήματά τους.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν κάνει έγκλημα που θα έπρεπε να είναι ιδιώνυμο και οι υπουργοί να πηγαίνουν φυλακή. Διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει προηγούμενο. Πληρώνει το κράτος τεράστια ποσά για μισθούς ενός υδροκέφαλου δημόσιου τομέα και ενώ βλέπει ότι δεν οδηγεί πουθενά αυτό το μοντέλο συνεχίζει να το τροφοδοτεί. Οι πελατειακές σχέσεις ζουν και βασιλεύουν, η ψηφοθηρία είναι κυρίαρχο σπορ στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις πέφτουνε και το δημόσιο θεριεύει.

Και καλά να είναι ο δημόσιος τομέας παραγωγικός, να αποδίδει έργο και να προσφέρει στον πολίτη καλές υπηρεσίες άμεσα και με όλους τους νόμιμους κανόνες. Οταν όμως σε υπουργεία και υπηρεσίες δεν υπάρχουν καρέκλες και γραφεία για να καθίσουν οι εργαζόμενοι και την ίδια στιγμή χιλιάδες πολίτες συνωστίζονται για ένα χαρτί, μια συναλλαγή, μια απλή διαδικασία, ε αυτό είναι ντροπή για μια σύγχρονη χώρα. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι (οι πλειοψηφία τους βέβαια, οι φιλότιμοι και τίμιοι υπάλληλοι που κάνουν απλά καλά της δουλειά τους είναι σπάνιοι) είναι αυτοί που κάνουν τη ζωή δύσκολη εκατομμυρίων πολιτών κάθε ημέρα.

Μέσα σ' όλα αυτά έρχονται και όλες οι εκθέσεις της ίδιας της δημόσιας διοίκησης για τη διαφθορά για να βάλουν στην πρώτη θέση το δημόσιο, τις πολεοδομίες, τους δήμους και τις νομαρχίες. Εφόσον δηλαδή οι υπάλληλοι δεν πληρώνονται καλά και εφόσον κρατούν τα κλειδιά του κράτους παίρνουν και τις μίζες τους...

Τέλος θα πρέπει να μιλήσουμε και για την εγκληματική αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνήσεων να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας εκτός του δημοσίου, να δώσουν ευκαιρίες στους νέους να δουλεύουν σε πιο δημιουργικούς χώρους. Το πρόβλημα φυσικά ξεκινά από την Παιδεία και την έλλειψη σύνδεσής της με την παραγωγική διαδικασία. Τα πανεπιστήμια απομονωμένα εξακολουθούν να βγάζουν σωρηδόν καθηγητές, δασκάλους και άλλους μελλοντικούς δημόσιους υπαλλήλους διαιωνίζοντας το πρόβλημα ή τροφοδοτώντας με πελάτες τα βουλευτικά γραφεία.

Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Πλησιάζουμε το ένα εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μόνο και μόνο για να δικαιώνουν το ανέκδοτο:

Τι κοινό έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα σπερματοζωάρια:
- Πολλοί μπαίνουν μα μόνο ένας κάνει δουλειά!