Είναι εμφανές ότι το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο και ότι στο μέλλον
ή θα το αλλάξουμε ριζικά ή θα σκάσει στα χέρια μας μια βόμβα μεγαλύτερη
και από τα τρία μνημόνια μαζί.
Από την άλλη όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό πρόβλημα, περισσότερο ή λιγότερο σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες με τον γερασμένο πληθυσμό έχουν μη βιώσιμα ασφαλιστικά συστήματα και συστήματα κοινωνικών παροχών.
Υπάρχει μια ευρέος διαδεδομένη πεποίθηση ότι έχουμε ασφαλιστικά συστήματα επειδή οι λαοί με τους αγώνες τους τα διεκδίκησαν και τα κέρδισαν. Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα ασφαλιστικά συστήματα ή επιβλήθηκαν από αυταρχικά καθεστώτα (Ο Μεταξάς εδώ), ή "πουλήθηκαν" στο κοινό με μεγάλες, ακριβές και παραπλανητικές διαφημιστικές καμπάνιες...
Αυτό που λέμε ασφαλιστικό σύστημα, στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από φόρος στην εργασία.
Το κράτος έρχεται και:
1. Επιβάλει έναν απίστευτα υψηλό φόρο στα εισοδήματα μας από την εργασία.
2. Τα έσοδα αυτά (και σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο αυτά) τα αναδιανέμει.
3. Όλο αυτό υποτίθεται προσφέρει δίχτυ προστασίας στους φτωχούς.
Πόσο ψηλός είναι αυτός ο φόρος; Πολύ ψηλός, στην Ελλάδα όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν πάνω από το 40% τον χρημάτων που κερδίζουν σε ασφαλιστικές δήθεν "εισφορές"(η παραπλανητική γλώσσα είναι βασικό συστατικό του ασφαλιστικού, βάφτισαν τον φόρο "εισφορά").
Φανταστείτε το μέγεθος, σχεδόν όλη σας την εργασιακή ζωή το κράτος σας παίρνει λίγο λιγότερα από τα μισά που κερδίσατε με το καλημέρα και μετά σας φορολογεί κανονικά στο υπόλοιπο (φόρος εισοδήματος, Φ.Π.Α. κτλ)...
Θα πει κάποιος: "δεν είναι όλα του εργαζομένου, πληρώνει και ο εργοδότης". Αυτό είναι άλλο ένα από τα ψέματα του ασφαλιστικού, δεν πληρώνει τίποτα ο εργοδότης. Ο εργοδότης έχει έναν εργαζόμενο που του κοστίζει π.χ. 1.000 ευρώ, αν αυτά τα δίνει όλα στον υπάλληλο ή 700 στον υπάλληλο και 300 στο ΙΚΑ τι τον νοιάζει; Ο εργοδότης υπολογίζει το συνολικό κόστος και τίποτα άλλο, μετράει πάντα τα μικτά και βάση αυτού του υπολογισμού καθορίζει τον μισθό που θα δώσει, δεν πληρώνει εισφορές, μόνο τις αποδίδει στο κράτος. Ο λόγος που υπάρχει η απάτη των λεγομένων εργοδοτικών εισφορών είμαι μάλλον για να μην πέσει βαρύ το ποσό στον εργαζόμενο όταν το δει ολόκληρο να βγαίνει από την τσέπη του...
Πόσο ανταποδοτικό είναι το σύστημα; Ελάχιστα.
1. Αν στα 65 σας πεθάνετε τα λεφτά σας χάνονται για πάντα, γίνονται καπνός. Δεν τα παίρνουν τα παιδιά σας γιατί απλούστατα δεν σας άνηκαν ποτέ από την στιγμή που τα δώσατε ως φόρο.
2. Το ύψος της σύνταξης σας μόνο χαλαρή σχέση έχει με τα χρήματα που δώσατε, το ύψος εξαρτάται με το ταμείο που είχατε την τύχη ή την ατυχία να ανήκετε.
3. Το πότε θα βγείτε στην σύνταξη και αυτό δεν εξαρτάται από τα χρήματα που δώσατε ή δεν είναι ίδιο για όλους, κάποιοι θα βγούν στα 40 και κάποιοι θα αναγκαστούν να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν.
4. Η σύνταξη όσων δεν έχουν δώσει τίποτα στο σύστημα έχει πολύ μικρή σχέση με την οικονομική τους κατάσταση. Δηλαδή μπορούν να κρατούν χρήματα μια ζωή και να μην τα αποδίδουν στο σύστημα , να κάνουν κομπόδεμα και μετά να δικαιούνται σύνταξη πολύ κοντά ή και ίδια με αυτή που θα πάρετε εσείς που δουλεύατε μια ζωή και αντί να τα μαζεύεται τα αποδίδατε στο σύστημα.
Το σύστημα προστατεύει τους φτωχούς; Όχι, το αντίθετο, τους παίρνει τα λεφτά και τα δίνει στους εύπορους!
Οι φτωχοί μπαίνουν στην αγορά εργασίας δέκα χρόνια πριν την μεσαία τάξη και βγαίνουν δέκα χρόνια μετά μιας και ποτέ δεν τους αφορούν προγράμματα εθελουσίας, πρόωρης και χαριστικής συνταξιοδότησης. Επίσης επειδή ακριβώς είναι φτωχοί και δικαίωμα για κάποια σύνταξη να έχουν σχετικά νωρίς δεν θα την πάρουν και θα συνεχίσουν να δουλεύουν.
Αυτό σημαίνει ότι θα συνεισφέρουν στα ταμεία για μια εικοσαετία περισσότερο από τους εύπορους αλλά θα πάρουν μισή και κάτω από την μισή σύνταξη από αυτούς, μιας και η σύνταξη εξαρτάται από το ταμείο που είχε κάποιος την τύχη να ανήκει και όχι από το ύψος των εισφορών.
Ένας εργαζόμενος σε εργοστάσιο δηλαδή θα δουλέψει 45 χρόνια και θα πάρει μια μικρή σύνταξη για 15 χρόνια, ενώ μια τραπεζιτική υπάλληλος θα δουλέψει 15 χρόνια (με συνταξιοδότηση λόγω ανηλίκων τέκνων) και θα παίρνει μια ψηλή σύνταξη για 45 χρόνια...
Μετά από όλα αυτά είναι εμφανές ότι η αλλαγή του ασφαλιστικού δεν είναι ένα αναγκαίο κακό, είναι μάλλον ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.
Το ασφαλιστικό όπως το ξέραμε πεθαίνει και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, το θέμα είναι αυτό που θα το αντικαταστήσει να είναι δίκαιο και κυρίως να διανέμει χρήματα πλουσίων προς τους φτωχούς και όχι το ανάποδο!
Από την άλλη όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό πρόβλημα, περισσότερο ή λιγότερο σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες με τον γερασμένο πληθυσμό έχουν μη βιώσιμα ασφαλιστικά συστήματα και συστήματα κοινωνικών παροχών.
Υπάρχει μια ευρέος διαδεδομένη πεποίθηση ότι έχουμε ασφαλιστικά συστήματα επειδή οι λαοί με τους αγώνες τους τα διεκδίκησαν και τα κέρδισαν. Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα ασφαλιστικά συστήματα ή επιβλήθηκαν από αυταρχικά καθεστώτα (Ο Μεταξάς εδώ), ή "πουλήθηκαν" στο κοινό με μεγάλες, ακριβές και παραπλανητικές διαφημιστικές καμπάνιες...
Αυτό που λέμε ασφαλιστικό σύστημα, στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από φόρος στην εργασία.
Το κράτος έρχεται και:
1. Επιβάλει έναν απίστευτα υψηλό φόρο στα εισοδήματα μας από την εργασία.
2. Τα έσοδα αυτά (και σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο αυτά) τα αναδιανέμει.
3. Όλο αυτό υποτίθεται προσφέρει δίχτυ προστασίας στους φτωχούς.
Πόσο ψηλός είναι αυτός ο φόρος; Πολύ ψηλός, στην Ελλάδα όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν πάνω από το 40% τον χρημάτων που κερδίζουν σε ασφαλιστικές δήθεν "εισφορές"(η παραπλανητική γλώσσα είναι βασικό συστατικό του ασφαλιστικού, βάφτισαν τον φόρο "εισφορά").
Φανταστείτε το μέγεθος, σχεδόν όλη σας την εργασιακή ζωή το κράτος σας παίρνει λίγο λιγότερα από τα μισά που κερδίσατε με το καλημέρα και μετά σας φορολογεί κανονικά στο υπόλοιπο (φόρος εισοδήματος, Φ.Π.Α. κτλ)...
Θα πει κάποιος: "δεν είναι όλα του εργαζομένου, πληρώνει και ο εργοδότης". Αυτό είναι άλλο ένα από τα ψέματα του ασφαλιστικού, δεν πληρώνει τίποτα ο εργοδότης. Ο εργοδότης έχει έναν εργαζόμενο που του κοστίζει π.χ. 1.000 ευρώ, αν αυτά τα δίνει όλα στον υπάλληλο ή 700 στον υπάλληλο και 300 στο ΙΚΑ τι τον νοιάζει; Ο εργοδότης υπολογίζει το συνολικό κόστος και τίποτα άλλο, μετράει πάντα τα μικτά και βάση αυτού του υπολογισμού καθορίζει τον μισθό που θα δώσει, δεν πληρώνει εισφορές, μόνο τις αποδίδει στο κράτος. Ο λόγος που υπάρχει η απάτη των λεγομένων εργοδοτικών εισφορών είμαι μάλλον για να μην πέσει βαρύ το ποσό στον εργαζόμενο όταν το δει ολόκληρο να βγαίνει από την τσέπη του...
Πόσο ανταποδοτικό είναι το σύστημα; Ελάχιστα.
1. Αν στα 65 σας πεθάνετε τα λεφτά σας χάνονται για πάντα, γίνονται καπνός. Δεν τα παίρνουν τα παιδιά σας γιατί απλούστατα δεν σας άνηκαν ποτέ από την στιγμή που τα δώσατε ως φόρο.
2. Το ύψος της σύνταξης σας μόνο χαλαρή σχέση έχει με τα χρήματα που δώσατε, το ύψος εξαρτάται με το ταμείο που είχατε την τύχη ή την ατυχία να ανήκετε.
3. Το πότε θα βγείτε στην σύνταξη και αυτό δεν εξαρτάται από τα χρήματα που δώσατε ή δεν είναι ίδιο για όλους, κάποιοι θα βγούν στα 40 και κάποιοι θα αναγκαστούν να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν.
4. Η σύνταξη όσων δεν έχουν δώσει τίποτα στο σύστημα έχει πολύ μικρή σχέση με την οικονομική τους κατάσταση. Δηλαδή μπορούν να κρατούν χρήματα μια ζωή και να μην τα αποδίδουν στο σύστημα , να κάνουν κομπόδεμα και μετά να δικαιούνται σύνταξη πολύ κοντά ή και ίδια με αυτή που θα πάρετε εσείς που δουλεύατε μια ζωή και αντί να τα μαζεύεται τα αποδίδατε στο σύστημα.
Το σύστημα προστατεύει τους φτωχούς; Όχι, το αντίθετο, τους παίρνει τα λεφτά και τα δίνει στους εύπορους!
Οι φτωχοί μπαίνουν στην αγορά εργασίας δέκα χρόνια πριν την μεσαία τάξη και βγαίνουν δέκα χρόνια μετά μιας και ποτέ δεν τους αφορούν προγράμματα εθελουσίας, πρόωρης και χαριστικής συνταξιοδότησης. Επίσης επειδή ακριβώς είναι φτωχοί και δικαίωμα για κάποια σύνταξη να έχουν σχετικά νωρίς δεν θα την πάρουν και θα συνεχίσουν να δουλεύουν.
Αυτό σημαίνει ότι θα συνεισφέρουν στα ταμεία για μια εικοσαετία περισσότερο από τους εύπορους αλλά θα πάρουν μισή και κάτω από την μισή σύνταξη από αυτούς, μιας και η σύνταξη εξαρτάται από το ταμείο που είχε κάποιος την τύχη να ανήκει και όχι από το ύψος των εισφορών.
Ένας εργαζόμενος σε εργοστάσιο δηλαδή θα δουλέψει 45 χρόνια και θα πάρει μια μικρή σύνταξη για 15 χρόνια, ενώ μια τραπεζιτική υπάλληλος θα δουλέψει 15 χρόνια (με συνταξιοδότηση λόγω ανηλίκων τέκνων) και θα παίρνει μια ψηλή σύνταξη για 45 χρόνια...
Μετά από όλα αυτά είναι εμφανές ότι η αλλαγή του ασφαλιστικού δεν είναι ένα αναγκαίο κακό, είναι μάλλον ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.
Το ασφαλιστικό όπως το ξέραμε πεθαίνει και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, το θέμα είναι αυτό που θα το αντικαταστήσει να είναι δίκαιο και κυρίως να διανέμει χρήματα πλουσίων προς τους φτωχούς και όχι το ανάποδο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου