ΔΕΝ ΕΦΑΓΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ...

Να σου βάλω λίγο από το τσικάλι ακόμη; Θα πεινάς...

Η θεία επέμενε να συνεχίσω το φαϊ και ο θείος έδωσε και τα ρέστα του σε μια τυχόν άρνηση μου:

- Τι τον ακούς, βάλε του μια κουταλιά ακόμη τώρα που είναι ζεστό, μα θα τη φάει...

Τι κι αν είχα ήδη φάει ένα μεγάλο πιάτο αχνιστό πιλάφι με στάκα και δυο διαλεγμένα κομμάτια ψαχνό από τον βραστό τράγο που στο ζουμί του έβρασε μετά το ρύζι, είχα πει δυο ποτήρια παλιό κόκκινο κρασί με το γεύμα και κατόπιν μερικά καλιτσούνια μυζήθρα με σπανάκι ανάμεικτα που μου αρέσουνε πολύ, συν ένα κομμάτι γλυκό που είχανε...

Ενώ είχα βοσκηθεί (χορτάσει) πλήρως με το λιπαρό φαγητό κι έψαχνα να βρω ήσυχο τόπο να θέσω λίγο όπως συνηθίζω κάθε μεσημέρι να καταλαγιάσω και να χωνέψω, οι συγγενείς επέμεναν πως θα έφευγα από το σπίτι τους το απόγευμα και θα ήμουν νηστικός...

Όπως γίνεται κάθε φορά που τους επισκέπτομαι, χρόνια τώρα από την εποχή που ήμουνα μικρό κοπέλι. Έπρεπε να φάω καλά κι αν υπήρχε περίσσευμα (πάντα υπήρχε και στο φαϊ και στην καρδιά τους) ήταν κάθε φορά φυλαγμένο για μένα...

Να φάω να νετσουλώσω μεγαλώνοντας, αφού τα πρώτα μου χρόνια ήμουν αδύνατος σε σχέση με τα 4 παιδιά τους, με λίγη διαφορά στην ηλικία μεταξύ μας, αφού όλοι/ες γεννηθήκαμε σε 5 χρόνια, όταν σαν νέοι κι αυτοί και οι δικοί μου γέροι, αυγάτιζαν το σόι...

Το ίδιο επιμένουν ακόμη και τώρα στα γεράματα τους, που έχω ξεπεράσει μερικά κιλά σε βάρος τους σχεδόν δίμετρους γιούς τους και είμαι υπερδιπλάσιος από τις κόρες τους, μα δείχνω αρκετά χρόνια νεώτερος από όλους και σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση....

Επειδή αυτοί ασχολούνται με αγροτικές και οικιακές εργασίες κυρίως και μετά καφενείο και τσικουδιές οι αρσενικοί και τηλεόραση στο σπίτι οι θηλυκοί μετά των παιδιών τους, να περνάνε οι μέρες τους ήσυχα μεν, ανιαρά και προβλέψιμα δε...

Σε αντίθεση με μένα που φέτος συμπληρώνω 25 χρόνια βαριάς άσκησης τις καθημερινές, που τώρα αρχίζει στις 7.00 πμ περίπου και για μια εντατική ώρα με τα βάρη, τους ιμάντες και το αθάνατο bullworker μου, να έχω ελεύθερη την υπόλοιπη μέρα μου να δημιουργώ, να διαβάζω, να πηγαίνω σε εκδηλώσεις, να ταξιδεύω όταν μπορώ ή πρέπει...

Εκεί πηγαίνει ένα μέρος των σεβαστών θερμίδων που καταναλώνω καθημερινώς σε πολλά ισορροπημένα γεύματα...

Μικρό μέρος μόνο, το μεγαλύτερο καταναλώνεται ψάχνοντας θέματα σκεπτόμενος, ιδίως όταν κάποια στιγμή έρχεται η έμπνευση και δεν προλαβαίνω τις λέξεις...
Τότε είναι που τελειώνοντας ένα κείμενο ή βίντεο νοιώθω την υπερένταση και την αδρεναλίνη, συγκρινόμενη με ένα εξουθενωτικό workout μα κρατάει αυτή η αίσθηση υπεροχής περισσότερη ώρα μετά...

Η πνευματική εργασία καταναλώνει περισσότερη ενέργεια κι από σκάψιμο με την τσάπα στο αμπέλι, από όπου προερχόταν το κρασί του θείου κείνα τα χρόνια, που πρώτος το απολάμβανε άφθονο, το μεσημέρι στο χωράφι με την καραβάνα του και το βράδυ στο σπίτι με πλούσιο δείπνο μαζί με την αγαπημένη του παγωμένη γκαζόζα και πότε - πότε ρωτούσε και μένα:

- Να σου βάλω ένα ποτηράκι ακόμη;